Recensie: Schone Handen

Het rustige luxeleventje van Sylvia en haar gezin in Amsterdam Oud-Zuid staat van de ene op de andere dag volledig op zijn kop. Haar man Eddie is de kostwinner en doet dat door zich bezig te houden met schimmige praktijken en drugshandel. Sylvia kon prima leven met de beroepskeuze van haar man, totdat de politie op een ochtend het huis binnen komt stormen en zoekt naar aanwijzingen. Ze wil dat haar kinderen niet in aanraking komen met het misdaadmilieu, maar dat blijkt lastiger dan gedacht als de situatie volledig uit hand begint te lopen.

Schone Handen is een verfilming van het gelijknamige boek van René Appel uit 2007. Wat het idee heeft doen rijzen dat dit boek een film nodig heeft is een klein beetje de vraag, want het verhaal is niet bijster interessant en behoorlijk voorspelbaar. Wellicht dat voor het boek in mindere mate geldt, maar het plot van deze film is eigenlijk niets nieuws onder de zon. Een aantal stukken duren ook gewoon te lang waardoor het soms moeilijk wordt om je aandacht bij de film te houden. Dat geldt met name voor het begin en een aantal scènes tot aan de ontknoping. Zeker geen reden om de bioscoop uit te lopen, maar zodra je je afvraagt hoe laat het zal zijn, weet je dat de film ergens tekort schiet.

Gelukkig schiet het zeker niet tekort aan goede acteurs op de set, want met name Thekla Reuten zet een zeer sterke rol neer. Ze is zeer geloofwaardig als de Amsterdamse die haar leven en dat van haar gezin ziet instorten. De emoties die daar bij komen kijken zijn overtuigend, evenals het accent waarmee ze praat. Op enkele momenten lijkt het accent ineens niet zo sterk, maar over het algemeen klinkt ze als iemand die niet anders doet dan met een Amsterdamse tongval spreken. Toch weten we zeker dat dit niet het geval is, want dat zagen we eerder dit jaar al in De Reünie, een Nederlandse thriller met Reuten als hoofdrolspeelster. Ze speelt nu duidelijk een ander personage, want als je het niet zou weten zou je waarschijnlijk niet eens in de gaten hebben dat ze in beide films de hoofdrol speelt.

Haar echtgenoot wordt gespeeld door Jeroen van Koningsbrugge, die bij het grote publiek vooral bekend is om zijn optredens in humoristische programma’s, zoals De Lama’s en Draadstaal. Toch heeft hij onder andere in de serie Smeris ook al laten zien dat hij een serieuze rol kan spelen, wat hem in deze film ook erg goed af gaat. De rol van agressieve onderwereldfiguur past hem (gek genoeg) net zo goed als die van de grappenmaker in de rest van zijn televisieoptredens. Verder zijn er nog een aantal bekende namen terug te vinden op de aftiteling, maar het meest opvallend is dat de film zo gepromoot wordt met de naam van Angela Schijf. Haar bijdrage is namelijk maar erg klein en het is ook nog eens een hele vreemde keuze dat zij zo’n rare lelijke pruik op heeft.

Qua spanning zit het met name op het einde wel goed, ook al is die niet heel verrassend. Toch blijft het slotstuk wel boeien omdat iedereen dan gigantisch diep in de problemen zit en het tempo neemt behoorlijk toe als verschillende partijen elkaar een behoorlijke les willen leren. Kleine kanttekening daarbij is wel dat de eindsprint begint door wel een hele domme actie van een van de personages. Dat geeft toch een beetje het gevoel dat alle spektakel op het einde niet nodig was geweest als er wat slimmer en realistischer gehandeld werd op een bepaald punt. Toch moet je dat maar voor lief nemen, want tenslotte hoort een actievolle eindstrijd toch wel een beetje bij een maffia-achtige film als deze.