Twintig jaar geleden speelde zich een tragedie af tijdens de opvoering van een toneelstuk, waarbij Charlie Grimille om het leven kwam. Nu zoveel jaar later willen de scholieren het stuk opnieuw uitvoeren. Ryan Shoos filmt de voorbereidingen met zijn camera en overtuigd zijn slecht acterende vriend Reese Houser ervan om de nacht voor de voorstelling het decor te vernielen, zodat hem een vernedering bespaard blijft. Hij besluit om ook mee te gaan, maar als ze eenmaal binnen zijn worden ze betrapt door de tegenspeelster van Reese. Als blijkt dat ze zijn ingesloten slaat de paniek toe.
The Gallows is een found footage-film, bestaand uit de beelden van Ryans handcamera en van zijn smartphone met nachtkijker-app. Het wordt in de film niet duidelijk hoe het komt dat wij als kijker deze beelden nu te zien krijgen. Echter, dat maakt niet dat deze film niet hoort tot dit genre van horrorfilms. Daarmee maken de makers het zichzelf niet gemakkelijk, want er is inmiddels al een hele waslijst van dit type film gemaakt, waarvan er maar weinig het kijken waard zijn. Het gaat ze dan ook echt niet lukken met deze film om het found footage-genre van zijn uitgemolken status redden. Er was een sprankje hoop dat deze film iets origineels ging doen en een frisse wind door het genre ging laten waaien, maar helaas is dat niet het geval.
Dat betekend niet dat de film slecht is, zeker niet, maar dit hebben we allemaal weleens gezien. De film werkt het standaard riedeltje af namelijk. Eerst maak je kennis met een groepje mensen die raken opgesloten in een verlaten gebouw waar ze vervolgens onverklaarbare dingen zien. Dan slaat de paniek toe en raken er mensen gewond. Uiteindelijk vallen er nog een paar doden en dan ben je alweer toe aan de ontknoping. Het einde wil nog weleens variëren en dat pakt voor The Gallows gelukkig wel goed uit. Die komt namelijk vrij onverwachts en weet best te verrassen, want pas op het einde blijkt de vork anders in de steel te steken dan verwacht. Wellicht had deze ontknoping iets meer opbouw kunnen gebruiken, zodat deze nog beter uit de verf kwam, maar de vondst is op zich goed.
Een andere verrassing is het niveau van de cast. Het zijn allemaal onbekende namen van acteurs met erg weinig ervaring. Vaak pakt dat slecht uit, zoals in slashers waarin ze vooral gebruikt worden als slachtvee, maar dit keer laten de onervaren castleden zien weldegelijk te kunnen acteren. Reese Mishler, Pfeifer Brown, Ryan Shoos en Cassidy Gifford hebben in de film in ieder geval dezelfde voornaam, dus dat houdt het lekker overzichtelijk. Pfeifer (Reese zijn tegenspeelster) en Cassidy (Ryans vriendin) vallen het meest op omdat zij angstiger zijn dan twee heren en dat maakt de film toch in het algemeen wat angstaanjagender voor de beginnende horrorkijker. Zowel Ryan en Reese komen af en toe wat houterig over, maar niet dusdanig dat het irritant is.
Grappig is dat een van de regisseurs zelf ook te zien is in de film, want Travis Cluff is te zien als Mr. Schwendiman, de docent van de toneelklas. De film speelt zich af in de geboorteplaats van zijn collega Chris Lofing, waarmee hij samen de film schreef en regisseerde. Het is knap dat dit tweetal de film van de grond heeft gekregen, want ze hebben zelf de financiële middelen bij elkaar gekregen en de film geproduceerd. Pas daarna is het opgepikt door Warner Bros. die de film distribueert. Overigens heeft deze film niets te maken met de Charlie Charlie Challenge dat een tijdje gelden viral ging. Er ging namelijk het gerucht dat dit een marketingtruc was van de uitgever, maar dat is niet het geval.