Na de mysterieuze zelfmoord van Debbie hopen haar vrienden antwoorden te krijgen door met behulp van een Ouija-bord contact te leggen met het geestenrijk. Als ze er achter komen dat ze niet met hun overleden vriendin in contact zijn gekomen, maar met een kwade geest, loopt de situatie volledig uit de hand. Ze moeten alles op alles zetten om te redden wat er nog te redden valt.
Voordat deze film vorig jaar in de bioscoop verscheen waren de verwachtingen bij sommige horrorliefhebbers toch best hoog, want een film rondom een geestenbord heeft best potentie. Zo’n bord heeft toch iets geheimzinnigs en mensen die er één gebruikt hebben geven vaak aan iets engs te hebben ervaren. Sommigen zijn benieuwd of het allemaal echt is, terwijl anderen liever nooit iets te maken willen hebben met het hele Ouija-gebeuren. Met dat gegeven zou je haast denken dat een film die volledig draait om dat bord niet meer stuk kan, want je kan zelf zo’n plaat kopen en jou kan hetzelfde overkomen als in de film, bij wijze van.
Helaas is niets minder waar. Deze film is een slappe hap en op geen enkel front eng of boeiend. Het heeft totaal geen schwung, een woord dat deze film mooi samenvat. Het betekent verschillende dingen, zoals vaart, bezieling of uitbundig enthousiasme. Welke definitie je kiest maakt niet uit, want Ouija heeft het allemaal niet. Er zit geen vaart in, want het duurt minstens een half uur voor ze daadwerkelijk met het geestenbord in de weer gaan en vervolgens nog een half uur voor ze door hebben wat er gaande is. Verder is het een zielloze dertien-in-een dozijn-horrorfilm met levenloze personages. Nergens blijkt dat deze film is gemaakt door een team met de passie om een origineel product neer te zetten. Echt uitbundig enthousiast zal het publiek dan ook niet worden van deze bagger.
Goed, wat maakt deze film dan zo slecht? Om te beginnen: Het verhaal zelf. Op zich begint het goed met de dood van Debbie en het idee dat haar vrienden contact willen zoeken met haar geest, maar daar houdt het ook wel op. Verder is het een verschrikkelijk slecht uitgewerkt en flinterdun verhaal, wat zo jammer is gezien de potentie. De gaten in het plot zijn groter dan de kraters in het wegdek in België. Deze film meent met een geweldige plottwist te komen, maar die maakt alles wat daarvoor gebeurd is onverklaarbaar en praktisch onmogelijk. Met als gevolg dat je het eerste uur net zo goed had kunnen overslaan.
Ook zit de film vol met andere fouten en onlogica. Het meest opvallende voorbeeld is wel dat Debbie zichzelf ophangt aan een sliert kerstverlichting die ze als decoratie in de kamer had hangen, terwijl die lampjes enkele scènes later weer keurig op de oude plek hangen. Daar is wel een verklaring voor, maar die praat het niet goed. Het schijnt dat de film zo slecht ontvangen werd tijdens een vroege persvertoning dat er uiteindelijk besloten werd om bijna de helft van de film opnieuw op te nemen. De tragische dood van Debbie was oorspronkelijk anders, waardoor de kerstlampjes nooit van de plaatst gehaald zouden zijn. Onbegrijpelijk dat er dergelijke fouten zo in het eindproduct terecht kunnen komen. Wellicht verklaart dat het genoemde einde ook wel, want ook de scènes aan het eind zijn later bijgeschreven.
Jammer genoeg houdt het daar niet op met de negativiteit, want zoals genoemd zijn de personages ook levenloos. Er is bijna geen emotie te zien als er mensen overlijden en als er dan toch al gehuild wordt, voelt het helemaal niet oprecht aan. Als het hen al zo weinig doet als er iets ergs gebeurt met hun vrienden, hoe moet je je als kijker dan nog kunnen bekommeren om hun lot? De cast stelt over het algemeen erg teleur. Olivia Cooke komt er nog wel mee weg als Debby’s beste vriendin Laine, maar alleen Lin Shaye steekt met kop en schouders boven het niveau van de anderen uit. Een erg originele rol speelt ze niet, maar haar aanwezigheid is altijd leuk. Jammer dat ze bij elkaar nog geen tien minuten te zien is. Shaye is vooral bekend als de paranormale onderzoeker Elise in de Insidious-reeks.
