Recensie: Doom

Het is al meer dan een decennium geleden sinds id Software’s Doom 3 en twee decennia sinds de laatste goede Doom: Doom II. Nu is er echter een vierde uitgekomen die geen vervolg brengt, maar net als Doom 3 een reboot. Als iemand die letterlijk is opgegroeid met Doom ben ik niet de makkelijkste om te overtuigen. Ik kan me de tientallen floppy’s nog herinneren om in DOS Doom II te installeren. id is echter de meester van de first person shooter en heeft al meer dan 20 jaar ervaring. Dit zou betekenen dat het een eitje moet worden, toch?

Of het een eitje is weten we niet, wat we wel weten is dat Doom al sinds 2008 in ontwikkeling is. Het heeft meerdere builds gehad en heel veel aanpassingen. De game zat voor een aantal jaar in een echte development hel, iets dat bijna nooit goed uitpakt. John Carmack, de originele bedenker van de serie was ook dicht betrokken bij de game, echter vertrok hij in 2013 voor een baan bij Oculus Rift. Veel fans vreesden voor het ergste. Bethesda en id Software besloten uiteindelijk in 2011 schoon schip te maken en vers te beginnen. Gelukkig maar want we denken niet dat de originele beter had kunnen zijn dan deze versie! De game is gebouwd op de id Tech 6 engine, de nieuwste grafische engine van id Software. Hoewel de grote man Carmack vertrok in 2013, hadden ze al snel een nieuwe man voor verdere ontwikkeling. Tiago Sousa, bekend van de befaamde grafische developer Crytek, nam het roer over en in 2014 kregen we onze eerste teaser op de E3. Hoe was die? Alles wat we hadden gehoopt. De brute omgeving gepaard met het feit dat je voor een handafdruk simpelweg iemands arm eraf rukt, gaf een heerlijk nostalgisch gevoel. De E3 van 2015 gaf ons een veel beter beeld met 15 minuten speeltijd. Het eerste wat we zagen? De double barreled shotgun! Oh. My. God. Alhoewel het hier tijdens de presentatie al ver na middernacht was, was ons team druk bezig onder elkaar om de hype te uiten. Wat zag dit er zalig uit! En nu, bijna een jaar later, mochten we eindelijk het hoofdgerecht proeven.

Alles aan de game doet je direct terugkijken naar de eerste twee games en dat is een hele eer! De omgevingen, de muziek (oh god de muziek!), de wapens en monsters, alles klopt!
Het begin alleen al doet je gelijk rechtop zitten want hoezo introductie, we beginnen gelijk met schieten! En ja, als we zeggen schieten dan bedoelen we ook schieten. Er is in de game weinig verhaal. Jij bent de Doom Slayer aka Doomguy en je moet je een weg over Mars en de Hel-dimensie zien te schieten met behulp van de Argent Tower. Dit is een grote toren die is gebouwd om energie uit de Hel-dimensie te hevelen. Deze toren dient niet enkel daar voor maar kan ook dingen heen en weer transporteren, en daar kom jij bij kijken. Jij bent gevonden in een sarcofaag en wordt door de CEO van UAC (já die kennen we nog!) naar Mars getransporteerd. Het verhaal is eigenlijk niet zo belangrijk. Wat wel belangrijk is, is de speelstijl en die voelt net zo aan als de goede oude tijd. Net zoals in de originele Doom-games heb je weer gele en blauwe keycards die je moet vinden en een heel resem aan wapens, tien om precies te zijn. Wat doe je met die wapens? Demonen neerknallen natuurlijk! Maar goed, waarom knallen als je ook twee capabele handen hebt? Dat is iets nieuws in de serie en het is wederom heerlijk gruwelijk. Als je een demon vaak genoeg hebt geknald dan begint hij (zij? het?) spontaan te gloeien. Oké oké, niet hyperrealistisch maar goed je bent een ruimtemarinier die letterlijk naar de Hel gaat, dus wat wil je? Bon, op die momenten kan je met de melee-knop een heerlijke Glory Kill maken. Wat moet dat voorstellen? Dat kunnen we je beter laten zien…

Credit aan TheKingofPikmin

Oh ja, was ik dat vergeten te melden? Je hebt ook wederom een kettingzaag om de kills nog wat goorder te maken. En niet alleen de shotgun en kettingzaag komen terug, de andere favoriet is er ook weer: De Big F’ng Gun, oftewel de BGF. Dit, samen met de terugkomst van onze favoriete diertjes zoals de Imp, Cacodemon, Cyberdemon en Pinky, zorgt ervoor dat we weer heerlijk bruut kunnen zijn en lekker veel bloed kunnen zien. Natuurlijk maken niet enkel de graphics en gameplay een spel als Doom. Je moet jezelf ook voelen alsof je in de Hel zit en dat doe je niet met indie-popliedjes. Brute harde industrial metal is dan ook de achtergrond van de game en zet de toon al neer voordat je ook maar begint te spelen. Agressief en hard, zo pompt het je lichaam vol met “Oh yeah, let’s kill some demons!”-gedachten. Het is werkelijkwaar de ideale mix van… Nou ja alles!

Dan is er ook nog de multiplayer. Was je als kleine gamer al een fan van Quake III: Arena of Unreal Tournament? Dan is dit de game voor jou! Snelle actie, kleine strakke maps en héél véél gore. Zo simpel is het en zo leuk is het. De multiplayer heeft verschillende modes zoals Capture The Flag, Deathmatch en Team Deathmatch. Voor degene die de bèta hebben gespeeld zal er qua gameplay weinig veranderd zijn. Wat wel nieuw is, zijn de community maps. Dit zijn levels die door de spelers zelf zijn gemaakt door middel van SnapMap; een simpele map editor waarmee je makkelijk je eigen levels kan maken. Gelukkig maar want de negen standaard maps zijn een beetje karig. Verwacht echter geen overpowered guns zoals in de singleplayer, de wapens zijn een stuk minder krachtig zodat het gore-fest wat langer mag duren.