Moderne Nostalgie
In Mario vs. Donkey Kong komt het basisconcept van de game gelijk bekend voor, voor diegene die er twintig jaar geleden op de GameBoy Advance van heeft kunnen genieten. Het doel is simpel: elk level bestaat uit 2 delen. In deel 1 moet je een sleutel zien mee te nemen naar een deur om zo naar deel 2 te komen, waar je je weg naar een opgesloten Mario-speeltje moet vinden.
Onderweg kun je jezelf uitdagen door extraatjes, in de vorm van gekleurde cadeautjes, op te pakken om zo een perfecte score te behalen. Al met al klinkt dit simpel, maar omdat je gebonden bent aan een tijdslimiet en de sleutel na 12 seconden verdwijnt als Mario hem niet vasthoudt wordt het al snel een complexe platform-puzzel waar het nodige denkwerk bij komt kijken.
In elke wereld geldt: na het uitspelen van 6 levels, en daarmee bevrijden van 6 speeltjes, volgt er een level waarin je deze speelgoed-Mario’s door een reeks obstakels moet leiden en ze de letters T-O-Y moet laten verzamelen zonder dat ze onderweg stukgaan.
Als dat is gelukt, speel je de eindbaas van de wereld vrij (altijd Donkey Kong, met wisselende wapens die hij tegen je gebruikt) en wanneer die is verslagen krijg je toegang tot de volgende wereld. In totaal bevat de game acht werelden, en twee bonuswerelden waarvoor je in alle reguliere levels de perfecte score moet halen.
Ondanks dat de basisgameplay erg leuk blijft, schiet de remake van Mario vs. Donkey Kong hier wel enigszins tekort. Het ziet er allemaal wat meer gelikt en modern uit, maar uiteindelijk speel je precies hetzelfde spel als op de GameBoy Advanced, met een wat magere toevoeging van twee werelden (oftewel veertien levels). Dit had best wel iets uitgebreider gemogen, zeker gezien het prijskaartje dat aan de game hangt.
Mario & Toad vs. Donkey Kong?
Wat dan weer wel een erg leuke toevoeging is, is de optie om met z’n tweeën de puzzelstrijd tegen Donkey Kong aan te gaan. Door allebei met een JoyCon te spelen, kun je met een vriend of vriendin samen door ieder level heen werken. De tweede speler kruipt dan in de huid van Toad, Mario’s trouwe helper. Als extra uitdaging in de tweespeler-modus komt er een extra slot op de deur in het eerste deel van ieder level, waar een vliegend sleuteltje voor gevangen moet worden.
Deze toevoeging maakt het verdelen van taken in ieder level mogelijk, en zorgt dat het niet té simpel wordt om de levels op te lossen als je met zijn tweeën bent. Al met al maakt dit het spel ook wat toegankelijker, want waar de puzzels op een gegeven moment vrij pittig worden en voor sommige kinderen lastig te begrijpen zullen zijn, kun je met de multiplayer-modus bijspringen en samen door de uitdagingen heen werken. Een goede stap van Nintendo! En eentje die we zeker niet hadden verwacht gezien eerdere multiplayer-standen uit Mario-games…
Typische Nintendo en Mario-charme
Waar Nintendo met deze remake wel enorm in geslaagd is, is tegelijkertijd een van hun specialismes. Ze hebben een verouderde titel opnieuw tot leven weten te brengen met een prachtig nieuw likje verf, en zonder af te doen aan de stijl en feeling van het origineel.
De game speelt lekker, ziet er mooier uit dan ooit, en houdt de dingen die het zo leuk en uniek maken (lees: het sounddesign die je in geen andere Mario-game terugziet, de unieke puzzellevels, de terugkeer van Donkey Kong als rivaal) in stand. Al met al dus een geslaagde remake, zij het dat de toevoegingen wat gering zijn en de meerprijs niet helemaal waarmaken.
