Het is verbazingwekkend hoeveel tijd we tegenwoordig doorbrengen met het kijken naar een beeldscherm en hoeveel verschillende dingen we dan zien. De redacteuren van Play Watch Read zien dit echter als een pluspunt en daarom vertelt iedere dinsdag een redacteur iets over zijn of haar week in beeld. Deze week is het de beurt aan Ilse.
Vouw die plooitjes maar recht!
Niets is zo fijn als een week ervaren die lekker op rolletjes loopt. Gemoederen die niet hoog oplopen, lekker productief zijn op werk en de balans hebben tussen werk, huishouden, gezin en natuurlijk ontspanning. Ik moet eerlijk zeggen dat ik zulke weken niet vaak tegenkom (iets met ballen hooghouden), maar als ze er zijn kan ik er gelukkig wel goed van genieten. Zo ook afgelopen week. Naast eerder genoemde verplichtingen heb ik lekker de tijd gehad om te lezen, series te kijken, maar ook te gamen. Dit laatste wil de laatste tijd eigenlijk wat minder goed lukken, hoewel Animal Crossing: New Horizons natuurlijk wel op mijn speellijst heeft gestaan. Dit komt voornamelijk omdat AC:NH een spel is wat je gemakkelijk even tussendoor kunt oppakken. Grotere titels blijven echter jammer genoeg meer uit, en dat is zonde. Gelukkig is daar afgelopen week verandering in gekomen; het is me zowaar gelukt om echt een aantal uur te steken in de nieuwste Papier Mario-titel: The Origami King.
Ik ben erg blij dat ik wat meters maak met dit spel, want deze Paper Mario is weer prachtig om te spelen. Hoewel het thema enerzijds (zoals de titel al weggeeft) origami betreft, hebben de werelden ook een Little Big Planet-achtige vibe. Zo zijn de werelden ook zo ontworpen dat het lijkt alsof het van karton, (uiteraard) gevouwen papier en stickers is gemaakt, maar ook alsof er fysieke voorwerpen in zitten zoals een potlooddoos als baas. Daarbij is het spel weer doorspekt met humor o.a. vanwege verfrommelde verstopte Toads (ach ach wat hebben ze toch een hoop te verduren), maar ook door de diverse gesprekjes met Olivia. De gevechten met de diverse ‘georigaamde’ vijanden zijn wel op den duur weer wat repetitief, maar toch heeft Nintendo haar best gedaan om deze gevechten wat interessanter te maken doordat ze er een puzzel-element aan hebben toegevoegd. Je moet met ringen de vijanden in goede volgorde uitlijnen, en met baas-gevechten stippel je parcours uit om goed bij de vijand uit te komen.
Mister Sheffieieield?!
Ook heb ik deze week een oude bekende serie uit de nostalgische hoed getoverd: The Nanny. Ik ben bezweken voor de zoveelste online streamingdienst, dit keer voor Amazon Prime. Hierop vallen een hoop series en films te bekijken, dus een nieuwe bron van vermaak mag weer meegerekend worden. Het fijne van The Nanny is dat het zich met twintig minuten per aflevering uitstekend leent voor vermaak voor tussendoor. En omdat het allemaal niet erg hoogdravend is maar wel lekker humorvol kun je hier met het verstand op nul dus rustig naar kijken. Met name de beledigende grappen en scherpheid tussen Niles, de butler, en CC Babcock, de zakenpartner van mister Sheffield, lokken met regelmaat een lach uit. Maar ook de emotionele uitbarstingen die zich vaak uiten in ongecontroleerde vreetbuien van de moeder van Fran zijn elke keer weer hilarisch.
Bizarre thema’s
Ook op het gebied van lezen is het niet rustig geweest: ik ben inmiddels bijna klaar met mijn recensieboek Het dreigbed van Bertram Koeleman. Hoewel je er straks alles over kan lezen in de recensie kan ik in elk geval alvast een tipje van de sluier op lichten. Ik had nog niet eerder gehoord van deze auteur, maar Het dreigbed geeft een zeer goed beeld over de schrijfstijl en de thema’s die hij aanhaalt. Gezegd mag worden dat deze niet bepaald lichtzinnig zijn en dus ook niet geschikt als je op zoek bent naar luchtige kost. De thema’s van de verschillende verhalen zijn heftig, surrealistisch en hebben in wisselende mate ook een deprimerende ondertoon. Desalniettemin schrijft hij intrigerend en erg goed, dus zeker de moeite waard!
