Het is verbazingwekkend hoeveel tijd we tegenwoordig doorbrengen met het kijken naar een beeldscherm en hoeveel verschillende dingen we dan zien. De redacteuren van Play Watch Read zien dit echter als een pluspunt en daarom vertelt iedere dinsdag een redacteur iets over zijn of haar week in beeld. Deze week is het de beurt aan Michael.
Hieperdepiep hoera! Michael 26 jaar! Ja, ja, vandaag blaas ik 26 kaarsjes uit voor mijn verjaardag. Dit jaar helaas zonder feestje, maar wel de mooie gelegenheid om weer eens mijn favoriete komedie op te zetten en er een relaxte avond van te maken met een stukje taart en een biertje. Of zal ik toch nog even een verjaardagsdansje wagen in mijn eentje? Ik heb namelijk bijzondere inspiratie opgedaan afgelopen week. Het laat zich verder amper uitleggen, dus hieronder even het hilarische bronmateriaal. Tip: let ook vooral even op de danseres.
Verder heb ik ook genoeg andere humor van Nederlandse bodem gekeken, want naast het pareltje Ik Geloof In Mij (wie dat nog niet kent, heeft echt wat gemist) heb ik ook nog een cabaretvoorstelling gekeken van Paulien Cornelisse en Brigitte Kaandorp via TheaterThuis (niet gesponsord). Dat platform heb ik ontdekt omdat we met de redactie een gesprek hadden over de kleuren kerstballen, waarbij de afkeur voor de kleur beige werd uitgesproken. Ik wist dat dat een ook een onderwerp is in een van de voorstellingen van Paulien Cornelisse. Van het een komt het andere en de rest is geschiedenis.
Vorige week heb ik op de dag van release Hyrule Warriors: Age of Calamity gekregen, waar ik inmiddels al heel wat uurtjes in heb gestopt. Enerzijds omdat ik de recensie zo snel mogelijk wil schrijven, maar anderzijds ook omdat het toch wel een verslavende game is waar je makkelijk heel wat uurtjes in steekt. Inmiddels ben ik er toch wel op uitgekeken, want, zoals je kan lezen in de recensie, is het toch wel repetitief. Wellicht dat ik het binnenkort nog weer oppak voor een potje, maar voor nu vind ik het even mooi geweest.
Sowieso ben ik ondertussen nog steeds bezig met een zeer hoog gegrepen doel: de platina trofee halen voor Crash Bandicoot 4: It’s About Time, dat ik inmiddels alweer twee maanden geleden heb gerecenseerd. De uitdaging is zo groot omdat de game van zichzelf al pittig is, maar om het 100% uit te spelen moet je onder andere alle levels halen zonder af te gaan en geen enkel verzamelobject laten liggen. Deze heb ik eindelijk een level gehaald waar ik belachelijk veel uur in heb gestoken omdat ik het niet voor elkaar kreeg. Het grootste euvel is dat je in sommige delen van het level alleen maar vooruit kan en je dus makkelijk iets mist. Gelukkig weer een level in de pocket, maar er zijn er nog genoeg te gaan.
