Ergens is het best ironisch dat het verhaal van Project Zero: Mask of the Lunar Eclipse zo teruggrijpt naar het verleden, aangezien we hier te maken hebben met de remaster van een vijftien jaar oude videogame. De protagonisten proberen geheimen te ontrafelen die maar beter begraven hadden kunnen blijven. Maar geldt dat voor deze titel zelf misschien ook?
Spookachtig tafereel
Vijf Japanse tienermeiden delen allemaal dezelfde schimmige geschiedenis, maar dan letterlijk: ze weten dat er iets verschrikkelijks gebeurd is in een sanatorium gelegen op Rougetsu Island, maar niet wat. Hun geheugens uit de periode van hun verblijf daar zijn allemaal onduidelijk of zelfs afwezig. Twee van hen zijn onder mysterieuze omstandigheden gestorven. Van de overgebleven drie gaan Misaki en Madoka op onderzoek uit, maar keren niet terug. De moeder van het laatste meisje, Ruka, waarschuwt haar om van het eiland weg te blijven, maar ze is vastbesloten om haar vermist gewaande vriendinnen te gaan zoeken. Speurneus Chōshirō, die achter de bron van de Rougetsu catastrofe aan zat, keert ook terug om zowel de dader als Ruka op te sporen. Er staat hen allen een spookachtig tafereel te wachten…
Iedere steen omkeren
De hoofdpersonages worden aan het begin van het spel uitgerust met een zaklamp en een zeer speciale Camera Obscura, waarmee het mogelijk is om geestgedaantes te zien. Je kunt ze onderverdelen in spoken en schimmen. De eerste van die twee blijken redelijk onschuldig: het zijn slechts de zielen van patiënten en staf in het sanatorium, die niet door lijken te hebben dat ze van hun lichamen ontdaan zijn. Maar schimmen – of wraiths – zijn kwaadaardig en kunnen slechts bestreden worden door ze vast te leggen met je speciale camera, waarvoor je diverse upgrades tegenkomt in je ultieme poging om het mysterie van Rougetsu Island voor eens en altijd te ontrafelen.
Geest uit het verleden
Het heeft ontzettend lang geduurd, maar nu is Mask of the Lunar Eclipse eindelijk officieel speelbaar voor de Westerse markt. Het is het enige deel uit de Project Zero-reeks (in Noord-Amerika Fatal Frame geheten) dat enkel in Japan was uitgebracht. Het spel kreeg in 2008 een exclusieve release op de Wii nadat Keisuke Kikuchi, mede grondlegger van de serie, werd geïntrigeerd door de hardware van die console. Fans van de reeks buiten het Land van de Rijzende Zon hebben vijftien jaar lang hun geduld op de proef moeten stellen om er eindelijk mee aan de slag te kunnen. Was dit spel het wachten waard?
Schim van zichzelf
Spoiler: nee, helaas. De controls van het spel zijn oorspronkelijk ontworpen voor de Wii-mote en bijbehorende Nunchuck. Er is wel moeite in gestoken om Project Zero: Mask of the Lunar Eclipse speelbaar te maken op de pc en de huidige generatie consoles, en op de vorige ook, trouwens. Maar dat levert niet per definitie een prettige speelervaring op. Met je personage rondlopen kan een kind nog, maar met de rechterstick wordt tegelijkertijd ook je zaklamp bediend. Die moet eerst op een object hebben geschenen alvorens het oplicht, waarna je het pas kunt oppakken. Dat is ook nog even een dingetje: het commando om iets op te rapen activeert een animatie waarin je jouw hand tergend langzaam uitstrekt naar het mysterieuze voorwerp dat voor je ligt. Dit haalt behoorlijk de vaart uit het spel.
‘Vaart’ is sowieso niet op Project Zero: Mask of the Lunar Eclipse van toepassing. Natuurlijk is dit geen shooter waarbij je reactievermogen op de proef wordt gesteld omdat je op alles dient te knallen dat beweegt, maar je enkel voortbewegen wekt al irritatie op, omdat je veel heen en weer moet lopen en dat neemt behoorlijk wat tijd in beslag. Al vrij snel krijg je gelukkig de toetsencombinatie aangeleerd om te ‘rennen’, wat eigenlijk niet meer inhoudt dan een zeer geringe verhoging van de oorspronkelijke wandelsnelheid, die bovendien hetzelfde blijft op het moment dat je je eigenlijk uit de voeten zou moeten maken voor een belager. Zodra jij in het echte leven merkt dat je huis in lichterlaaie staat, sprint je zo snel mogelijk naar buiten. Je gaat niet nog snel even stofzuigen om de brandweermannen en -vrouwen een goeie indruk van jezelf te geven.
Menig titel van vroeger blijft tijdloos: de besturing legt zichzelf min of meer uit, de visuele aantrekkingskracht is solide en permanent en zowel nieuwe delen als het oorspronkelijke spel zal altijd een enthousiast publiek weten te vinden. Maar daarin schiet deze release toch echt tekort. De karakters zijn behoorlijk opgepoetst en zien eruit zoals het een speelbaar personage in een moderne videogame betaamt. Misschien iets te gepolijst en ongeschonden voor mensen die nou niet bepaald de meest hygiënische locaties moeten doorkruisen, maar daar valt best nog doorheen te kijken. Echter, werp je een blik op de directe omgevingen, zoals muren, deuren en ornamenten, dan zie je al gauw dat die allemaal de extra liefde en aandacht moeten ontberen die voor de remaster wel zijn geschonken aan de hoofdrolspelers. De texturen bestaan uit dusdanig grote en grove pixels, dat de immersie grotendeels teniet wordt gedaan.
Klopgeesten
Niet dat daar nou echt de kracht van het spel ligt. Alleen al in het hoofdmenu zie je letterlijk telkens spoken verschijnen en verdwijnen. En na er ééntje tegen te zijn gekomen, gaat het effect al vrij snel weg. Oké, soms weet het naargeestige sfeertje, bijgezet door bijvoorbeeld stemmen, pianomuziek en intercomgeluiden in dit godverlaten oord wel enige indruk te maken. Echter gaan de herhaling, gebrekkige besturing en het trage ritme je vroeg of laat – nee, wacht: toch echt vroeg – parten spelen. Er is een groot geheim dat ontsluierd moet worden, maar al vrij snel gooien deze ergernissen roet in het eten en doen je interesse en inleving teniet.
De personages hebben bovendien ieder – als je geluk hebt – hooguit twee gezichtsuitdrukkingen en die verschillen daarnaast bar weinig van elkaar. Hoe nijpend de situatie ook wordt, bijvoorbeeld wanneer ze worden belaagd door een schim, lijken ze totaal geen haast te hebben. En als hun lot hen al zo weinig uitmaakt, waarom zou het jou als speler dan ook maar iets boeien wat er met hen gebeurt? Genrefans zullen met Project Zero: Mask of the Lunar Eclipse wel raad weten. Liefhebbers van puzzels en mysteriën kunnen zich hier ook in vastbijten, maar de grove gebreken die uiteindelijk voor frustraties gaan zorgen nemen voor menig speler wellicht teveel van het plezier weg.
€57,99
Direct beschikbaar
Gratis verzending!
