Deep Silver Volition heeft de Saints Row-serie tijdelijk in de ijskast gezet om ruimte te maken voor hun nieuwste game: Agents of Mayhem. Agents of Mayhem continueert de trend die de Saints Row III en IV zijn begonnen: de game neemt zichzelf niet te serieus, stelt voorop dat er meer dan genoeg coole en rare wapens te gebruiken zijn, en het verhaal speelt zich af in een sandbox-stad. Daar houden de vergelijkingen echter op, en beginnen de verschillen – for better, and for worse.
Het sterkste en meest opvallende punt van deze game is de presentatie. Agents of Mayhem ademt sfeer door een futuristisch, cartoonesk vormgegeven en fictieve versie van Seoul (Zuid-Korea). Ondanks dat de grafische kwaliteit niet van je beeldscherm afspat, is het door de gestileerde aan- en vergezichten toch soms mooi of zelfs indrukwekkend om naar te kijken. En daar houdt het niet op.
De hoofdverhaallijn en de missies die je moet voltooien om nieuwe agenten binnen te halen worden ondersteund door volledig geanimeerde cutscenes. Ze hebben wel wat weg van de Young Justice animatieserie, en dat is zeker een compliment. Daarbovenop hebben de ongeveer twaalf verschillende agenten, maar ook letterlijk álle andere personages in de game, een onderscheidend karakter. De dialogen tussen hen allemaal zijn bijna altijd leuk om naar te luisteren doordat ze allemaal hun eigen eigenaardigheden hebben. Zo is agent Hollywood een echte kapsoneslijer die denkt nooit wat fout te kunnen doen, en de mysterieuze Indische Rama cynisch maar doordacht en adequaat. Stop ze samen in een team, en alle remmen gaan los!
Hetgene dat Agents of Mayhem apart maakt is de volgende gameplaymechaniek: naar iedere missie neem je drie agenten mee die je zelf uit mag kiezen. Maar je speelt er altijd maar eentje tegelijk. Hoe werkt dat dan? Je kan op de valreep wisselen tussen de drie agenten! Dat is supertof, want je kan bijvoorbeeld helemaal losgaan met de gemuteerde, gespierde Rus Yeti en je vijanden bevriezen. Daarna schakel je met een druk op de pijltjestoets naar de stoere vrouwelijke militair Braddock om ze op hun lazer te geven met een paarse laserregen uit de hemel. En als er dan nog vijanden overeind staan maak je het af met je derde agent. Met name de titulaire Mayhem-vaardigheden, waarbij de agenten echt alles uit de kast halen, zijn een waar genot voor de zintuigen.
Het is niet alleen maar tof om goed om te kunnen gaan met je agenten en hun kunsten een podium te geven, maar het is ook echt nodig. Je kan namelijk een team kiezen dat gebalanceerd is, of een team dat is gebouwd met één en hetzelfde doel. Iedere agent heeft een bepaalde kwaliteit. De een is goed in het breken van fysieke schilden, de ander in het penetreren van barrières van energie, etcetera. Sommige bazen of sterkere vijanden vragen er dus om dat je op hun voorbereid ben door van te voren slim je agenten te kiezen. Dit systeem zorgt er ook voor dat je niet constant dezelfde agenten kiest, want niet iedere agent is overal even goed in.
Tot zover de positieve dingen eigenlijk. En dat is jammer, want deze review is nog lang niet voorbij. In schietgames mag het niet zo zijn dat er iets mis is met het schieten. Dat is haast equivalent aan blasfemie in de games industrie. Schieten over het algemeen is lekker – de verschillende geweren, bogen, ijswerpers en meer klinken lekker en besturen goed en divers genoeg van elkaar. Maar jongens jongens jongens, wat zit er een verschrikkelijke aimbot in de game. Zelfs als je probeert mis te schieten, schiet je nog raak. En als je ‘pech’ hebt een headshot. Headshots wil je niet zomaar raken – of schoten in het algemeen -, headshots wil je je best voor moeten doen. Die uitdaging is zoek in Agents of Mayhem.
De game heeft jammer genoeg last van een overdaad aan eentonigheid. Er mag dan veel te upgraden en vrij te spelen zijn, de weg naar die upgrades en unlockables is een uitsluitend lineaire wanneer je eenmaal een uur of tien in de game hebt gestoken. Dit is vooral de schuld van de missies. Het is altijd hetzelfde. Rij naar een plek toe, dood legionen aan LEGION (de organisatie vol slechteriken in het spel), rij naar een andere plek toe, doe het hetzelfde met een mini boss erbij, herhaal nog een keer en de missie is voltooid. Dat, of je moet naar een plek toe rijden om LEGION voorraden kapot te knallen. Waar je natuurlijk dan ook weer een legioen aan LEGION kapot moet knallen. Enzovoort. Enzovoort. De ‘saving grace’ die de game weerhoudt van een onvoldoende is dat al deze missies voortgestuwd worden door grappige dialoog tussen de personages. Dat, en het knallen met alle verschillende agenten is te leuk om te doen en naar te kijken. Maar het is niet goed als je meer naar die gesprekken uit begint te kijken en daarom begint te spelen in plaats van de gameplay. We spelen geen visual novel hier, maar een third person shooter. Over het visuele aspect gesproken: visuele frame drops op in ieder geval de PlayStation 4 helpen ook niet om andere aspecten van de games door de vingers te zien.
De game is daarbovenop een singleplayer game ondanks dat ie oogt als eentje die echt een multiplayer zou moeten hebben. Er is geen sprake van dat je met je eigen vette team en die van een vriend het opneemt tegen LEGION. Of dat je een vriend een controller geeft voor een potje local co-op. Er is wel sprake van een asynchronische multiplayer in de vorm van ‘Contracts’. Je kan zelf een contract aannemen of meedoen aan die van een vriend of onbekende. Het contract is dan zoiets als ‘vermoord 300 mensen van LEGION’. Dit doel jaag je dan samen, maar onafhankelijk van elkaar en in je eigen tijd, na. Niet meer dan een schrale troost.
De game doet een berg goed, en een flinke hoop fout. De wijze waarop de game wordt gepresenteerd is een lust voor het oog en de oren. De agenten zijn stuk voor stuk toffe personages met unieke ideologieën, wapens en karakters. Maar de eentonigheid van de missies, de ontzettend hinderlijke aimbot, en het ontbreken van een multiplayer waar die wel gepast zou zijn geweest schoppen deze game behoorlijk onderuit. Wat overeind blijft staan is een game die je weet te vermaken voor tientallen uren mits je er niet teveel van verwacht. Het is niet een futuristische versie van GTA V. Het is zelfs niet een goed spiritueel vervolg Saints Row IV. Het is vermakelijke destructie en vermakelijke dialogen. Het is Agents of Mayhem!