De belofte voor Agony was zo goed. Je wordt in de hel gedumpt en mag op zoek naar een uitweg. Maar Agony bleek iets heel anders in petto te hebben, iets waar je als recensent vaak toch wat schrijfproblemen door krijgt. Al zoekende naar de Red Goddess loop je door Agony en al zijn wonderlijke geheimen heen. Of dat ook de juiste keuze was lees je uiteraard in deze recensie.
Je wordt wakker als martelaar in de hel. Natuurlijk ben je geen normale martelaar maar kun je andere lotgenoten overnemen. Daarnaast kun je later in de game ook demonen van allerlei maten en vormen overnemen. Met deze krachten ga jij op zoek naar een uitweg naar het land der levenden en de Red Goddess, een van de goden verantwoordelijk voor de hel zoals wij die kennen. Tijdens jouw zoektocht zul je puzzels moeten oplossen en moeten schuilen voor demonen en andere gevaren die jou in de weg staan. Dit is geen sloopfeest zoals DOOM maar een andere insteek in een ontsnappingspoging uit de hel. Of dat lukt is natuurlijk de vraag.
En daarmee komen we eigenlijk bij de “elephant in the room”… Eigenlijk alles aan Agony weet geen indruk te maken. Het verhaal is meer dan flinterdun, en doordat er weinig optimalisatie is gedaan heb je in de meeste scènes een horizontale streep in beeld, waardoor het allemaal niet lekker uit de verf komt. De besturing is redelijk maar mis een stukje tempo. Het is leuk dat je met het trage wandelen en dergelijke van de omgevingen kunt genieten, maar dat kan in andere games met hetzelfde thema ook en die spelen toch een heel stuk sneller. Buiten de technische issues bestaat de game vooral uit neptieten en ranzigheid. Nou zijn wij wel wat gewend als het gaat om de hel maar in dit geval is het doelloos.
De speelsessies waren net zo tergend als de titel al doet vermoeden en het kost dan ook heel veel moeite om er doorheen te ploegen. Het eind van de game is te halen maar door alle issues die de hoek om kwamen kijken tijdens het spelen is de ervaring er absoluut niet naar. Vooral de technische issues doen Agony de das om maar daarnaast is de onderliggende laag qua verhaal en gameplay ook een factor die het cijfer flink omlaag haalt. Was de game goed opgepoetst geweest en had het lekker gespeeld dan was ons cijfer hoger geweest. Nu is er een aantal uur gegaan in het spelen van een titel die werkelijk op alle vlakken de bal laat vallen, en over je scherm stuntelt als de gemiddelde Little Nicky.
Agony doet wat de titel al doet vermoeden: je een tergende ervaring geven die je terug doet verlangen naar een tijd waarin dit soort games niet eens gelanceerd werden. Het is technisch niet in orde, het verhaal is niet lekker, het speelt niet lekker weg. En dat alles verpakt in een velletje nutteloze ranzigheid en geweld. Nee, als er een koopadvies voor deze titel zou moeten worden gegeven dan zou deze luiden: Investeer je geld onder geen enkele voorwaarde in Agony.
