“What follows is frontline combat. You are not expected to survive.” Het is de passende afsluiter van de grauwe introductietekst van Battlefield 1. Met deze slotzin wordt vooruit gewezen naar de tutorial die op dat moment van start gaat. Een tutorial waarin overleven inderdaad niet mogelijk is en je door de ogen van verschillende soldaten een voorproefje krijgt van deze prachtige game. Toch lijkt de slotzin meer dan een geruststelling voor perfectionistische gamers, die anders keer op keer zouden herstarten omdat ze aan de dood willen ontsnappen. In combinatie met de rest van de introductie, voelt de slotzin als een klap in het gezicht van een trillende soldaat. Een soldaat die op het punt staat zijn loopgraaf te verlaten en zich volledig beseft dat het precies de instelling beschrijft, waarmee hij en zijn kameraden als kanonnenvoer het slagveld worden opgestuurd.
Battlefield 1 is één van de eerste games die zich eraan waagt om de Eerste Wereldoorlog te gebruiken als basis voor een game. Dit lijkt in eerste instantie vreemd, omdat we al lang gewend zijn aan games over de Tweede Wereldoorlog. Deze terughoudendheid komt voort uit het feit dat de Eerste Wereldoorlog vaak wordt bestempeld als de meest zinloze van de grote oorlogen. Zelfs op het laatste moment, toen eigenlijk al lang duidelijk was hoe het zou eindigen, werd nog doorgevochten wat vele soldaten het leven kostte. Daarnaast was de Eerste Wereldoorlog een echte loopgravenoorlog. Belachelijke hoeveelheden jonge mannen werden de loopgraven uitgestuurd om vervolgens begroet te worden door een dodelijke regen aan kogels. Nog zinlozer dan de Tweede Wereldoorlog en naar verwachting van de studiobaas van EA ook te saai om te spelen. Hij wees in eerste instantie het idee af om de loopgravenoorlog eindelijk eens in de handen van gamers te leggen. Gelukkig heeft ontwikkelaar DICE hem toch kunnen overtuigen.
Gelukkig is het juiste woord, want wauw wat is Battlefield 1 een interessante shooter die we niet hadden willen missen. Het woord shooter doet hier eigenlijk tekort aan de lading en diepgang die DICE duidelijk aan dit spel heeft willen meegeven. Battlefield 1 is bijna een periode-drama te noemen. Een game die zich lijkt te beseffen dat het, als eerste grote serie die deze tijdsperiode durft aan te pakken, een verantwoordelijkheid met zich meedraagt. Want waar de Tweede Wereldoorlog veel meer besproken wordt en er nog overlevenden zijn die het bewust hebben meegemaakt, begint de Eerste Wereldoorlog langzaam uit het geheugen te vervagen. Desondanks ligt het nog erg gevoelig, voornamelijk in Engeland. Voornamelijk door de onverschilligheid waarmee een generatie jonge mannen de dood in werd gestuurd. Het is haast niet mogelijk om je voor te stellen hoe het moet zijn geweest om het signaal te horen dat je de veiligheid van je loopgraaf moest verlaten. “What follows is frontline combat. You are not expected to survive”.
Dankzij Battlefield 1 is het nu iets makkelijker om je voor te stellen hoe het geweest moet zijn en hoe vreselijk dat ook klinkt, het is een groot compliment. Niet eerder werd een oorlog met zoveel waardigheid en respect voor de realiteit weergegeven in een game. Hierbij helpt het natuurlijk als je prachtige graphics het er af en toe op laat lijken of men naar een oorlogsfilm kijkt met geweldige special effects. Battlefield 1 is misschien dan ook wel de één van de allermooiste games die (in dit geval op de PS4) te spelen is op dit moment. Nu is er genoeg tijd geweest voor een lofzang over respect, algemene uitstraling en uiterlijk van de game. Tijd om het te hebben over de inhoudelijke gang van zaken.
Want hoe mooi of realistisch een game ook is, wanneer de gameplay niet bij kan blijven is er een groot probleem. Gelukkig stelt Battlefield ook hier niet teleur. Wat de single player campaign betreft, is de keuze gevallen op vijf korte verhalen. Vijf jonge soldaten, elk met een verschillende achtergrond en een verschillende rol (Piloot, tankbestuurder, etc.), die je volgt tijdens hun meest memorabele missie van de oorlog. Waar in oudere shooters de hoofdpersoon vaak vrij anoniem bleef en het idee werd gegeven dat je de hele game lang dezelfde persoon begeleide door een heel oorlogsverhaal, pakt Battlefield 1 het compleet anders aan. Anonimiteit is ver te zoeken. Elke keer als je doodgaat komt de naam, geboorte- en sterfdatum van de soldaat in beeld. Door middel van mooie cutscenes wordt het personage geintroduceerd, vervolgens duik je al snel in een overweldigende missie. Dit verschilt van het redden van één kameraad uit de vijandige loopgraven, tot het redden van een hele stad onder aanval van Duitse zeppelins, met een opkomende zon op de achtergrond. Veel epischer dan dat wordt het niet.
Hoe maak je een loopgravenoorlog interessant om te spelen? Een vraag waarvan ondertussen wel duidelijk is dat DICE er een antwoord op heeft gevonden. Een normale soldaat spelen, wiens rol in de loopgraven ligt, zou inderdaad niet al te lang entertainend blijven. Vijf verschillende soldaten spelen, die in hun missies slechts af en toe als een normale voetsoldaat het strijdveld betreden, biedt een hele andere ervaring. Of er dan niet een gebrek is aan het normale shooterwerk in de campagin mode? Wellicht, maar DICE lijkt te hebben besloten dat dit ruimschoots kan worden goedgemaakt in de vele online spelvormen. De enige minpuntjes aan de campaign mode zijn dan ook dat de AI van tegenstander iets slimmer zou mogen zijn, maar voornamelijk dat het van ons zeker langer had mogen duren. Dit is dan ook meteen een toonbeeld van hoe goed de ongeveer tien uur aan solo gameplay in elkaar zit, het smaakt naar meer.
Wanneer je hier echter doorheen bent, is het tijd om andere gamers het leven zuur te maken. De grootste game mode hiervoor heet Operations. Door meerdere, grote mappen, spelen de twee teams tegen elkaar. Één team probeert zo lang mogelijk haar linies te verdedigen, terwijl het andere team probeert hier doorheen te breken. Deze game mode is wel alleen weggelegd voor mensen die echt de tijd hebben om er even goed voor te gaan zitten, want deze grote gevechten zijn niet snel voorbij. Het voelt echt alsof je oorlog voert tegen het andere team. Verder zijn er de wat kleinere online spelvormen waar makkelijker even een half uurtje of uurtje gespeeld kan worden. Dit zijn Conquest, Team Deathmatch, Rush, Domination en zeker niet te vergeten War Pidgeons. Dit laatste is een grappige, nieuwe game modus, waarbij je als team achter een postduif aanrent en probeert hem als eerste te vangen. Het team wat als eerste drie berichten schrijft en via de postduif verstuurt, wint het spel.
Nou lijkt deze postduif misschien vanuit het niets gegrepen, maar het staat (voor mij persoonlijk) misschien wel symbool voor de fijngevoeligheid waarmee dit spel is gemaakt. Want in al het lawaai en geschreeuw, tijdens alle explosies en alle moorden om je heen, vergeet je soms voor een moment de lading die het spel mee wil geven. Het is dan ook een prachtig moment in de campaign mode, wanneer je tank vast komt te zitten na een periode van lekker knallen en je wordt overlopen door Duitse soldaten. De enige mogelijke redding is het sturen van een duif, die je vervolgens als speler zelf mag besturen. Je laat het lawaai en de chaos even achter je en vliegt sereen over het dieptrieste schouwspel heen dat de Eerste Wereldoorlog was. Een afschuwelijk panorama, waarin je een moment wordt gegeven om tot bezinning te komen. Battlefield 1 dwingt respect af. Niet alleen voor zichzelf, maar ook voor een zinloze oorlog, die we niet moeten vergeten.
