Tim Schafers terugkeer naar het point-and-click genre werd met open armen op Kickstarter ontvangen met de aankondiging van Broken Age. Het is ondertussen langer dan een jaar geleden dat de eerste Act verscheen op Steam. Nu zijn we toe aan het tweede en (mogelijk) laatste deel die de draad van de eerste Act weer oppakt. Mocht je dus de eerste Act niet gespeeld hebben, lees dan onze recensie hierover en speel deze door, want deze recensie zal spoilers bevatten over de eerste Act, die mogelijk de ervaring kunnen verpesten. Laat het in ieder geval gezegd zijn dat zowel de eerste als de tweede Act de moeite waard zijn en dat het totaalpakket een geweldige game-ervaring oplevert. Maar nu snel terug naar de tweede Act van Broken Age.
De tweede Act pakt direct op waar de eerste eindigde. Verbaast over de huidige gebeurtenissen vinden Shay en Vella zich in elkaars schoenen. Vella heeft het ‘monster’ Mog Chothra verslagen en deze blijkt het ruimteschip te zijn van Shay. Vella moet nu proberen om erachter te komen wat de reden was dat dit het geval blijkt te zijn, en vooral waarom Mog Chothra meisjes ontvoerde. Zij probeert deze natuurlijk ook te redden en een einde te brengen aan dit op zijn minst merkwaardige fenomeen. Al snel bevindt zij zich in een complot waarin zowel de moeder van Shay als de wolf uit de eerste Act een rol spelen. Aangezien je de personages al kent uit de eerste Act, maar enkel in interactie met Shay, is het leuk om deze personages ook van een andere kant te leren kennen.
Hetzelfde geldt daarin ook voor Shay. Hij vindt zichzelf op het strand waar Vella net Mog Chothra heeft neergeschoten. Toegegeven moet worden dat de interactie met personages aan de kant van Shay leuker is dan voor Vella, hetzelfde gold omgekeerd in Act één. Daarom is het maar goed dat het gedeelte van Shay ietsjes langer is dan die van Vella. Je probeert uit te vogelen wat er nou allemaal gebeurd is en wat waar en niet waar blijkt te zijn over jouw ruimteschip. Omdat het moeilijk is om het verhaal zonder spoilers te vertellen, moet gezegd worden dat de reis naar elkaar toe voor zowel Vella als Shay een leuke is. Daarbij wel de kanttekening dat het einde misschien open kan aanvoelen, en dat het gemixte gevoelens kan oproepen.
De gameplay van Broken Age is wat je gewend bent uit het eerste deel. Net als Tim Schafer al eerder deed in onder andere Grim Fandango en Day of the Tentacle is ook hier weer aanwezig. Het combineren van een raar en komisch verhaal met leuke en interessante puzzels. Je bestuurt Vella en Shay door op verschillende plekken op het scherm te klikken, waardoor zij hierheen lopen of bijvoorbeeld dingen oppakken. Deze handelingen worden allemaal gebruikt in de puzzels die de game naar je toegooit. De puzzels zijn allen interessant en zorgen voor een natuurlijk flow in de game. Toch moet hierbij wel gezegd worden dat één enkele vorm van puzzel steeds terug komt in de game, die niet echt bij de flow van de game past. Gelukkig drukt het niet zo erg, maar kan het hier een daar wat frustraties opleveren.
Naast de traditionele gameplay en de verhaalvertelling is ook de droge humor van Tim Schafer weer terug te vinden in Act 2. Meerdere malen tijdens het, ietwat, korte verhaal zul je jezelf lachend achter het beeldscherm terugvinden. Niet alleen het verhaal zorgt hiervoor, maar voornamelijk de goed geschreven personages die je onderweg tegenkomt. Zo kom je een boom tegen die in Act één door Vella ‘misbruikt’ is, en nu heel wantrouwend tegenover Shay zijn verschijning staat. En ook het hele schip van Shay speelt weer een komische noot en vooral de interactie van de stoïcijnse Vella is daarin heel grappig. Omdat de tweede Act minder nieuw is dan de eerste, zal alles wel wat meer gewend aanvoelen. Maar dit zorgt niet voor een minder komische game.
Daarnaast ziet Broken Age er ook prachtig uit. De game lijkt van top tot teen een bewegend schilderij te zijn. Omdat de omgevingen ook zo variëren is het leuk om alles te ontdekken en de wereld van Broken Age nog eens te bezoeken. Misschien jammer dat de gebieden vrijwel allemaal al in de eerste Act voorkomen, maar ze kennen genoeg diepgang om dit niet als minpunt te zien. Dit komt ook omdat de voice-acting van de hoogste plank is. Elke omgeving kent zijn eigen karakteristieke en eigenzinnige bewoners die allemaal deze omgevingen kleur geven. Van een door Jack Black ingesproken goeroe in de wolken, tot een hipster houthakker ingesproken door Will Wheaton, allemaal kennen zij een plekje in de spelwereld die bij hen past.
