Uit den Ouden Doosch
Op het gebied van gaming is er de laatste jaren de trend om oudere games nieuw leven in de te blazen. De Remastered-titels vliegen je om de oren, sommige zelfs zover ‘verbeterd’ dat er van het originele spel nog maar weinig terug te zien is. Toch kennen Remastered-edities vaak wel enige populariteit: gamers herleven graag een bepaalde sfeer of moeilijkheidsgraad die gelijk nostalgie opwekt. Hoe zit dat dan met Command & Conquer: Remastered? Electronic Arts heeft ervoor gekozen om twee titels uit de (gigantische) C&C-franchise opnieuw uit te brengen: Command & Conquer: Tiberian Dawn, en Command & Conquer: Red Alert. Voor beide spellen hebben ze ook de uitbreidingen toegevoegd, zodat je het complete plaatje krijgt.
Allereerst wat achtergrond over de eerste game, die (grappig genoeg) een jaar geleden ook op onze site is verschenen in de Ouden Doosch-rubriek. Hoewel Command & Conquer: Tiberian Dawn niet het eerste realtime strategy-spel was dat verscheen is deze titel zeker een pionier in het genre te noemen. Iedereen die van strategiespellen houdt zal dan ook op zijn minst gehoord hebben van dit spel. In Command & Conquer: Tiberian Dawn is het de bedoeling dat je, door je basis en manschappen strategisch te gebruiken (hoe kan het ook anders bij een strategiespel) de vijand verslaat. Bij dit spel kun je kiezen uit het kwaadwillende Brotherhood of NOD met het kekke rode kleurtje als basis, of de goedaardige Global Defense Intiative (GDI). Het verhaal is in dit spel overigens best gaaf, maar zal door de generatie van 90’s kinderen grotendeels onopgevallen zijn gebleven.
Waar zijn die diamantjesss?
Naast Command & Conquer: Tiberian Dawn zit in deze remastered-uitgave ook het eerste spel van de Red Alert-reeks. Dit spel is als een soort spin-off eigenlijk een variatie op het thema, met nét iets meer mogelijkheden als oorlogsvoerder. Zo kon je vroeger in de free-to-play-mappen bijvoorbeeld zelf een kek kleurtje kiezen waar je basis uit bestaat (hoewel daarbij gezegd moet worden dat ze die mogelijkheid nu bij deze remastered-editie ook aan Tiberian Dawn hebben toegevoegd). Voor de fanatiekelingen is er ook de optie om zelf mappen te bouwen die vervolgens (lokaal of online) uitgevochten kunnen worden. Nog steeds heb je in dit spel grondstoffen nodig; in Red Alert kun je echter glimmende diamantjes ‘mijnen’. Qua verhaallijn heeft Westwood Studios er destijds voor gekozen om dit spel iets dichter naar de realiteit te trekken. Geen fictieve GDI en NOS meer; ze hebben het nu over The Allies aan de ene kant en The Soviets aan de andere kant. Een gedurfde zet, als je beseft dat de koude oorlog nog fris in het geheugen zat in die tijd.
Waar je in Command & Conquer: Tiberian Dawn alleen de verhaallijn speelt en vecht tegen GDI of NOS afhankelijk van welke partij je hebt gekozen, kunnen er in Red Alert drie, vier, of meer vijanden zich tegelijk op de map begeven. Althans, buiten de verhaallijn van dat spel om. De free-to-play-optie is in dit spel best uitgebreid en zal dus qua speeltijd veel meer uitdaging bieden. Bij Command & Conquer: Tiberian Dawn daarentegen lijkt er een stuk meer moeite te zijn gestoken in het verhaal, wat hierdoor zeker zijn vruchten afwerpt, zélfs vijfentwintig jaar na dato. Elk spel heeft in elk geval nog steeds zo zijn charme en biedt ook nu weer uren speelplezier.
Een solide spel blijft tijdloos
Nog steeds, want deze Remastered-editie houdt vast aan de origine. En hoe! Er is in de basis van beide spellen niets – maar dan ook echt niets – veranderd. Hoe je beide spellen ooit hebt leren kennen, zo zul je ze direct ook weer terugzien. ‘Is dit dan niet gewoon een heruitgave?’ zou je kunnen denken, dat is echter niet helemaal waar. Electronic Arts heeft er (sinds zij Westwood Studios hebben overgenomen eind jaren negentig) liefde en aandacht aan besteed om het spel op subtielere fronten beter te maken. Zo is bijvoorbeeld je sidebar-menu herschikt en anders ingedeeld, waardoor het er georganiseerder en strakker uit ziet. Ook hebben zij het gameplay-aanzicht aangepast en strakker gemaakt. Wat hierin tof is, is dat ze het jou de keus laten of je het spel helemaal met ouderwetse graphics wilt spelen, of in de nieuwere stijl. Dit valt eenvoudig te toggelen met de spatiebalk.
Hier blijft het niet bij! Ook aan de muziek is enorm veel aandacht besteed. Destijds waren de deuntjes van Frank Klepacki onlosmakelijk verbonden met dit spel en immens populair om te luisteren, ook buiten het spel om. In samenwerking met Frank Klepacki en een hommage-band die The Tiberian Sons heet, zijn er nog additionele nummers toegevoegd aan het oeuvre. Ook zijn de bestaande nummers nog wat opgepoetst en zijn er ook nummers toegevoegd die destijds niet in het spel terecht zijn gekomen. Wat tot slot nog een klein leuk detail is om te noemen, is dat zij (misschien als een hommage?) Westwood Studios hebben laten staan in bijvoorbeeld de opstart van het spel.
