De afgelopen jaren is het normaal geworden om te zien dat bepaalde games worden omschreven als “Dark Souls-achtig”. Toen de originele game haar donkere ziel blootstelde aan de wereld in 2011, waren de meeste gamers overweldigend positief. Dark Souls was rauw, spannend en vooral heel moeilijk. Het staat bekend als een echte hardcore game, die je speelt voor de uitdaging en waar je vooral ver vandaan moet blijven als je geen zin hebt in een beetje tegengas. Moderne games voelen vaak wat eenvoudiger aan dan de games van vroeger. De meeste games wijzen je met een glimmend puntje op de map vanzelf de weg naar je doel, zelf lezen en zoeken is er vaak niet meer bij. Het succes van Dark Souls lijkt wat dat betreft het bewijs dat er genoeg gamers rondlopen die de struggles van weleer willen opzoeken. Na een aantal vervolgdelen en halfbakken rip-offs, is Dark Souls terug met haar eigen Remastered versie, om ook een nieuwe generatie een flink pak voor de broek te geven.
Om maar meteen met de deur in huis te vallen en de vraag te beantwoorden die in een oogopslag beantwoord kan worden: Ja, de game is grafisch mooi opgepoetst. Een prettig verschil is het aantal frames per second dat drastisch is verbeterd. Waar de oude versie nog wel eens moeite leek te hebben om de 30 fps vast te houden, draait de Remastered editie op de nieuwe generatie consoles moeiteloos 60 fps. Ook de lichteffecten en de algemene structuren zijn een stuk mooier. Dit valt extra op tijdens de grotere bossfights. Het doet een beetje denken aan het onlangs ook vernieuwde Shadow of the Colossus. De haartjes op de vacht van een boss lijken scherper en realistischer te bewegen. Toch is niet alles aangepakt. Bepaalde structuren en omgevingen zijn nog altijd wat ruw, maar over het algemeen is de grafische upgrade zeker de moeite waard en is de game qua looks weer wat houdbaarder geworden. Desondanks is het niet te vergelijken met een moderne titel die specifiek voor de huidige gen is ontwikkeld zoals God of War 4.
De gameplay is nog als vanouds en blijft erg sterk. De moeilijkheidsgraad is nog altijd flink en de game blijft fouten genadeloos afstraffen. De vele fights waarbij de timing van dodges van het grootste belang zijn, kunnen zenuwslopend aanvoelen. Je hebt al vijftig keer goed ontweken en de boss langzaam verzwakt, maar ook de eenenvijftigste en tweeënvijftigste sprong moet goed zijn. Je kan je maar weinig fouten veroorloven en dit houdt je op het puntje van je stoel. Wat nieuwe toevoegingen betreft, is maar weinig te vertellen. Prettige aanpassingen uit de vervolggames van Dark Souls zijn niet overgezet naar deze Remastered editie. Het is echt een editie die je de oude en bejubelde ervaring wil doen herleven. Dit is aan de ene kant goed, want teveel sleutelen aan een game die zo goed werd ontvangen kan de game een ander gevoel geven. Er zit echter ook een keerzijde aan deze medaille. De ontwikkelingen van de afgelopen zeven jaar aan game-development hebben onbewust bepaalde verwachtingen gewekt. Dit wil een Remastered versie zonder toegevoegde gameplay-elementen nog wel eens een leeg of beperkt gevoel geven.
Dat lege gevoel is waarschijnlijk voornamelijk aanwezig bij spelers die het origineel nooit gespeeld hebben. Dit merk je als gamer snel wanneer je één van je oude favorieten uit de kast trekt, om deze te delen met iemand anders die de game nog nooit gespeeld heeft. Voor echte fans is The Legend of Zelda: Ocarina of Time nog altijd een heerlijke game om te spelen, maar zonder de heerlijke nostalgie en het juiste verwachtingspatroon kan zelfs zo’n pareltje verkeerd vallen bij de moderne gamer. Daarom is het wel jammer dat er niet wat extra content is toegevoegd aan deze nieuwe Dark Souls editie. Wie de game en de bijbehorende DLC al gespeeld heeft, zal niks nieuws tegenkomen. Dit roept meteen de grootste vraag op over Dark Souls Remastered. Voor wie is deze game nou echt perfect? Is het de gamer die het origineel gemist heeft, maar mogelijk wat leegte zal ervaren? Of is het de echte fan van Dark Souls, die zijn oude liefde door een rozere bril kan herbeleven, maar niks verrassends zal ontdekken? De tijd zal ons leren of het een succes wordt bij één, beide of misschien zelfs geen van deze groepen.
Pingback: Demon's Souls Review (PlayStation 5) - Play Watch Read
Pingback: Armored Core VI: Fires of Rubicon - Play Watch Read
Pingback: ComicCon: gaan of overslaan? - Play Watch Read