De laatste Darksiders game kwam in 2012 uit. Nu de vier ruiters van de Apocalyps een nieuwe uitgever hebben gevonden werd het tijd om na zes jaar een nieuwe Darksiders game uit te brengen. De nieuwe game brengt uiteraard een nieuw hoofdpersoon, nieuwe mechanieken, nieuwe omgevingen en een nieuw verhaal met zich mee. Toch baart de grote periode tussen de twee releases en het wisselen van uitgevers/ontwikkelaars zorgen. Is deze game wel met liefde behandelt of is het in het afvoerputje van de game development beland?
War (Darksiders) en Death (Darksiders 2) hebben er een potje van gemaakt. Waar Death ogenschijnlijk overleden is en War gevangen is genomen voor de Charred Council voor het te vroeg beginnen van de Apocalyps, maken we nu kennis met Fury. Ze is de enige dame in het gezelschap van de ruiters, en meteen ook de meest opgefokte hoofdpersoon die je je in een Darksider game kunt voorstellen. Fury heeft schijt aan alles, is boos op alles, en kan het niets schelen dat de mensheid verrot in de apocalypse. Als het aan haar ligt sterft de mensheid uit, maar zij snapt ook dat wat er nu aan de hand is in Darksiders 3, niet kan. En dus gaat zij op expeditie om de zeven zondes de nek om te draaien, zodat het terugdraaien van de situatie die is ontstaan wat makkelijker gaat worden. Uiteraard doet zij dat in opdracht van de Charred Council.
Met het verhaal is niets mis. Fury is een prima personage, al mist ze wat diepgang. Waar deze game vooral over struikelt is de techniek, en dat is te wijten aan het wisselen van uitgever en/of ontwikkelaar. Wanneer deze recensie online komt, zijn er al een aantal andere recensies van conculega’s te lezen en ook wij vallen een beetje over dezelfde dingen. Texturen worden pas heel laat ingeladen (waardoor je ze ziet verspringen), de frame rate wisselt heel erg en vertraagt soms behoorlijk, waardoor de spelervaring alles behalve vloeiend is, savegames die delen van de progressie kwijtraken of soms helemaal wegvallen en meer van dat soort technische akkefietjes. Een titel zoals Darksiders mag daar gewoon niet aan meedoen wat ons betreft. Zeker gezien het hier gaat om een titel die gevechten op de voorgrond schuift, dan moet je ook op tijd de benodigde knoppencombinaties in kunnen drukken. Helaas voldoet Darksiders 3 niet aan die belofte. Ook vonden wij tijdens het spelen halverwege levels (vaak als wij aan het rondrennen waren) een tussentijds laadscherm, gewoon om een nieuw deel van de omgeving te laden. Wat ons betreft had dat beter uitgewerkt moeten worden.
Ook is het ontwerp van de levels niet om over naar huis te schrijven. Waar in de vorige Darksiders games nog redelijk een poging werd gedaan om de werelden open te laten lijken, zijn de omgevingen in Darksiders 3 heel erg lineair, en zo voelen ze ook aan wanneer je door de straten van de in apocalypse geraakte aarde struint. Baasgevechten zie je ook van mijlenver aankomen: je loopt door een omgeving en als je tegen een grote open vlakte aan loopt, dan weet je dat er een baasgevecht aankomt. Hoe groot dat gevecht is weet niemand natuurlijk, maar je kunt wel terug om te levelen, en om gear te verzamelen, en om jezelf dood te laten gaan. Daarmee verdien je eigenlijk de meeste “souls” voor de upgrades die te doen zijn. Uiteraard is Vulgrim ook weer van de partij om zijn demonische waren met je te delen, en om jouw leveling te doen. Een duivelse oplossing voor een duivelse rijder.
“A blessing and a curse” is een engelse uitdrukking voor iets wat goed en slecht tegelijk is. Darksiders 3 kijkt namelijk een deel van de progressie min of meer af bij Dark Souls. Als je sterft, dan kun je de door jou opgebouwde “punten” weer terughalen door naar die plek af te reizen en de zwevende ziel van jouw vorige lichaam kapot te slaan, en door de vijanden die ondertussen verschijnen wederom te doden. Het is fijn dat de mogelijkheid er is om de door jou opgebouwde punten weer terug te halen, maar alleen daarom de moeilijkheidsgraad verhogen was wat ons betreft niet nodig geweest. Darksiders is een prima actievolle game serie maar bij Darksiders 3 wordt er te veel moeite gedaan om de titel op andere games te laten lijken. Fury’s hoofdwapen heeft bijvoorbeeld ook enorm veel weg van eerdere God of War titels, en ook dat had wat ons betreft er niet zo dik op hoeven te liggen.
Maar hoe erg de problemen rondom Darksiders 3 zijn? Waren onze speelsessies voldoende om er een normale recensie over te schrijven? Jazeker. Sterker nog, ondanks de verschillende technische issues hebben wij redelijk wat tijd in de game gestoken om er zeker van te zijn dat de technische issues zwaarder wegen dan het spelgenot dat je uit de game haalt. In dit geval was dat inderdaad zo. Wij kunnen er niet omheen dat Darksiders nog op zijn plek moet komen middels een aantal patches die de ergste fouten er uit moeten halen. Tot die tijd is deze game overduidelijk de slechtste in de serie. De belofte die de game doet is echter wel goed voor de gamer die een game zoekt waarbij je wat minder na hoeft te denken, maar toch een flinke uitdaging voor de kiezen krijgt.
Darksiders 3 heeft diverse problemen en ondanks verwoede pogingen om de game beter draaiend te krijgen op onze Xbox One S, wij moeten eerst nog een aantal patches voor de ergste problemen (framerate, save games, textures) zien langskomen voordat wij de game weer oppakken. Jammer is het wel, want Darksiders als serie stelde voorheen nooit teleur. Fury weet echter geen furieuze status te verwerven met haar game. Wellicht dat Strife (als Darksiders 4 nog komt) het beter doet. Wij kunnen Darksiders met een voldoende de deur uit sturen, maar dat ligt niet aan hoe de game bij de gamers terecht is gekomen, maar door de belofte die de game doet wanneer we door de technische issues heen kijken. Op dat moment is de mogelijkheid er dat Darksiders er uiteindelijk wel gaat komen.
