Recensie: Detroit: Become Human

Beyond two souls, Heavy Rain, Fahrenheit. Allemaal games die meer aanvoelen als interactieve films dan als games. Het maken van keuzes die zowel grote als kleine gevolgen met zich mee kunnen brengen, staan centraal in dit genre spellen. In Detroit: Become Human, is dit niet anders. Maak je klaar voor een avontuur waarin er een realistisch toekomstbeeld geschetst wordt, dat akelig dichtbij onze realiteit komt.

Drie personages, een verhaal.

Het is 2038, de mensheid heeft zich jaren ontwikkeld op technisch gebied. De meeste banen zijn overgenomen door de zogeheten androids. Robots die ontwikkeld zijn om de mensheid te dienen. In Detroit: Become Human speel je de verhalen van drie verschillende androids. Connor; een super geavanceerde android detective, die onderzoekt waarom bepaalde androids op hol slaan. Kara; een huishoudster die te maken heeft met een toxische vader die zijn dochter mishandelt. Als laatste leren we Markus kennen, een verzorgende die een beroemd kunstenaar helpt om zijn dagen door te komen. Connor, Kara en Markus krijgen op hun beurt allemaal te maken met een ‘fout’ in hun software. Deze fout maakt de hoofdpersonages geen gevoelloze androids meer. Het maakt ze machines die in staat zijn om emoties te voelen en zelf te beslissen wat wel of niet ethisch verantwoord is.

Oorzaak en gevolg.

Detroit: Become Human draait om het maken van keuzes. Keuzes die zowel kleine als grote gevolgen met zich meebrengen. Zo zul je jezelf regelmatig in verschillende spannende situaties werken, waarin je keer op keer weer die ene moeilijke keuze moet maken! De uitkomsten van je keuzes kunnen zowel heel bevredigend als ontzettend vervelend aanvoelen, aangezien je situaties compleet kunt verpesten met een druk op de knop. Toch kun je situaties wel een klein beetje beïnvloeden. Zo zijn er bijvoorbeeld meer mogelijkheden in bepaalde scène’s, als je de scène’s daarvoor de tijd hebt genomen om alles te onderzoeken. Aan het einde van elke scene zie je de ‘flow chart’. Hierin zie je welke keuzes jij hebt gemaakt en welk pad jij door jouw gemaakte keuzes hebt bewandeld. Het is erg gaaf om te zien dat je in bepaalde hoofdstukken best wel wat andere paden kon bewandelen. Deze paden worden niet verklapt. Je zou er voor kunnen kiezen om scène’s opnieuw te spelen om zo dus andere resultaten te krijgen. Detroit: Become Human heeft namelijk verschillende scenario’s die je afhankelijk van jouw keuzes wel of niet zult meemaken. Het is dus zeker de moeite hem minimaal 1 x opnieuw te spelen.

Realistisch toekomstbeeld.

Wat Detroit: Become Human naast het verhaal en de enorme keuzemogelijkheid zo interessant maakt, is de moderne wereld die ze gecreëerd hebben en hoe dicht deze bij onze (wellicht) toekomstige werkelijkheid in de buurt komt. Het is Quantic Dream goed gelukt om een geloofwaardige moderne wereld neer te zetten die niet overdreven sci-fi en onrealistisch aanvoelt. Zo zul je er al snel achter komen dat de problemen die in onze maatschappij nog spelen, in deze fictieve wereld groter zijn geworden en/of dat er hier over gesproken wordt. Door middel van het lezen van moderne krantenkoppen die je kunt vinden in de wereld, kom je achter verzonnen gevolgen van problemen, die in onze huidige wereld nog volop spelen. Gevolgen zoals: de opening van de allereerste android dierentuin, omdat de meeste exotische dieren zoals: neushoorns, ijsberen, tijgers uitgestorven zijn. De bijen die het er bij hebben neergelegd. De spanning tussen Amerika en Rusland die zich langzaam manifesteert in een mogelijke derde wereldoorlog. Allemaal hele interessante en vooral reële toekomstige aannames. Deze gevolgen zijn absoluut niet ondenkbaar en dragen positief bij aan de geloofwaardigheid van de wereld van Detroit: Become Human.

Game of interactieve film?

In de kern is Detroit: Become Human natuurlijk een game. Echter is het wel zo dat je in deze game minder actief aan het spelen bent dan in andere titels. De gameplay bestaat voornamelijk uit het lopen van a naar b, situaties analyseren, ruimtes onderzoeken, quick time events, enzovoorts. De besturing voelt ietwat houterig aan, maar vergeleken met voorgangers als Beyond Two Souls en Heavy Rain is er wel sprake van een verbetering. Je zou kunnen zeggen dat Detroit: Become Human bestaat uit 30 procent gameplay en 70 procent cinematische beelden. Als je dus opzoek bent naar keiharde actie ben je hier niet aan het juiste adres. In tegendeel, Detroit neemt de tijd om alle karakters rustig te introduceren en het verhaal een solide basis te geven. Het tempo van de game kan voor sommige mensen misschien iets aan de lage kant zijn. Voor mij kon dat de pret echter niet drukken aangezien het verhaal meer dan genoeg om het lijf heeft om interessant te blijven. Het verhaal van Detroit: Become Human is zo’n 11 uur lang, wil je hem echter nog eens opnieuw spelen om meerdere paden te bewandelen (wat zeker aan te raden is) ben je hier dus gauw redelijk wat uurtjes aan kwijt!