De historische krijgers uit de geschiedenis leven nog altijd voort in onze verhalen. De ruige ridders in hun glimmende harnassen redden nog steeds prinsessen, de vrije vikingen bevaren nog steeds de woeste zeeën en de stoïcijnse samurai houden hun eer nog altijd hoog. Het zijn vaak inspirerende verhalen over geweldige strijders die hun gelijken niet kenden. Wat gebeurt er echter wanneer je deze drie groepen samen op een niet al te groot werelddeel zet? Hoe ziet een heftige strijd tussen vikingen, ridders en samurai eruit en hoeveel bruter wordt dit nog eens wanneer de god van de oorlog constant zit te stoken? For Honor biedt ons een glimp van deze wereld, waarin de ziekste gevechten uit je dromen werkelijkheid worden.
Naar mate de release van For Honor dichter bij kroop, werden mensen steeds enthousiaster. Het diepgaande gevechtssysteem zou hét stokpaardje van de game worden en een PvP melee-fighter ervaring moeten bieden als nooit tevoren. Nou zijn de meningen hier en daar wat verdeeld over of dit Ubisoft ook daadwerkelijk gelukt is, maar van mij persoonlijk krijgen ze een dikke pluim. Onze hoop is niet onterecht gebleken, want het systeem brengt inderdaad de gewenste diepgang, diversiteit en, misschien nog wel het belangrijkste, de hoge skill cap. Het is vernieuwend en werkt vloeiend. Hier en daar komen er echter flarden van reviews voorbij die termen gebruiken als “té ingewikkeld” of “een té steile leercurve” om het gevechtssysteem mee te beschrijven. Dat is hun goed recht, maar het is nou juist precies dat wat dit spel onderscheid van een gemiddelde hack-en-slash, button-bash game.
Wanneer je net begint, lijkt het misschien wat lastig, maar dat je na veel uren oefenen daadwerkelijk veel beter bent dan iemand die zomaar wat knopjes indrukt is dé reden dat deze game werkt. Het is de reden dat andere online games als CS:GO en Heroes of the Storm zo goed werken en zo verslavend zijn. Een hoge skill cap verkleint de geluksfactor drastisch en biedt een reden om veelvuldig en langdurig door te blijven spelen. Dit alles wil trouwens niet zeggen dat ingewikkeld altijd goed is, maar in dit geval is er een prima balans en genoeg diversiteit, zonder dat de ontwikkelaar is doorgeslagen in het ons willen aanleren van tienduizend verschillende knopcombinaties. Uitgebreid uitgewerkte eenvoud is misschien wel de beste manier om dit te omschrijven. In een gemiddelde vechtgame blok je aanvallen door simpelweg een knop ingedrukt te houden, maar For Honor maakt iets eenvoudigs als blokken tot een bevredigend kunststukje.
De lofzang over de manier van vechten kan helaas niet voortklinken als het gaat over de andere aspecten van de game. Met name de single of co-op player story mode verdient wat kritiek. Je kan hier drie verhalen doorlopen van elk van de verschillende facties. Daarbij is het niet eens echt storend dat je slechts met gezichtsloze personages kan spelen, waar moeilijk mee te binden valt. Het gebrek aan een sterk verhaal en enige uitleg is eigenlijk de voornaamste reden waardoor deze game mode simpelweg niet lang genoeg kan boeien. Er is weinig onderscheid te vinden tussen de daadwerkelijke gameplay van de story mode en de gameplay online, behalve natuurlijk dat de AI eentoniger is om tegen te vechten en het minder voldoening biedt als je ze verslaat. Wanneer story mode je dan ook maar heel sporadisch de kans geeft om iets te doen wat in de multiplayer niet zou kunnen en het verhaal ook niet aangrijpend is, kun je net zo goed lekker online gaan spelen.
Misschien had Ubisoft de story mode dan ook wel net zo goed weg kunnen laten. Overwatch deed het eerder ook al en die game had gek genoeg wél een al veel uitgebreider achtergrondverhaal klaarliggen. Als zij dachten dat een story mode niet nodig was, waarom For Honor dan niet ook? Mogelijk om mensen die niet meteen tegen anderen online willen spelen een plezier te doen? Dit lijkt echter ook niet het geval, want For Honor heeft uitgebreide tutorials en een vrije training mode. Daarnaast kun je custom games maken en het belangrijkste is misschien nog wel dat je er in elke multiplayer game mode toch al voor kan kiezen om tegen de AI te spelen in plaats van tegen echte mensen. De tijd die in de story mode is gaan zitten had dan misschien ook beter besteed kunnen worden aan het uitwerken van meer verschillende of betere online game modes.
Dit is namelijk waar For Honor echt om draait. Je kiest in het begin één van de drie verschillende, legendarische facties en vanaf dat moment vecht je voor die factie. Een beetje zoals in Pokemon Go komt het dan neer op een prestigestrijd tussen de drie groepen. Wie kan het meeste gebied veroveren door gevechten te winnen? Die groep krijgt aan het einde van het seizoen een beloning. Verder heeft het kiezen voor een factie gelukkig geen gevolgen voor welke strijders je wel en niet kan bespelen. Ook als je hart en ziel al verkocht hebt aan de ridders, mag je nog besluiten dat je toch liever vecht met een bebaarde viking of speervechtende samurai-chick. Wanneer je eenmaal een besluit hebt genomen kun je aan de slag in de verschillende online modes. Deze worden in drie verschillende groepen onderverdeeld: duel & brawl, dominion en deathmatch.
Al deze game modes zijn te spelen tegen zowel AI als tegen andere mensen. Duel betekend simpelweg 1 vs. 1 gevechten en brawl staat voor 2 vs. 2. Bij die tweede wordt het al wat spannender, want wat nou als jouw teamgenoot zijn gevecht verliest terwijl jij nog bezig bent? Ineens sta je 1 vs. 2 en wordt je kans om te overleven een stuk kleiner. Deze game modes draaien om het verslaan van de tegenstander in een best of five serie. Dominion is een 4 vs. 4 game mode waarbij je bepaalde plekken op de map moet veroveren om punten te verzamelen. Dit is een flinke chaos waar ook nog eens met één klap verslaanbare AI riddertjes rondlopen. Tot slot is er de game mode deathmatch, die onder te verdelen valt in weer twee game modes die ook 4 vs. 4 gespeeld worden: Skirmish en Elimination.
Skirmish is in theorie niet meer dan wie de meeste kills maakt binnen een bepaald tijdsbestek gaat er met de overwinning vandoor. Elimination biedt net iets meer diversiteit. Deze game mode werkt ook met een best of five systeem. Op een grotere map beginnen vier verschillende koppels tegelijkertijd aan een 1 vs. 1 gevecht. Wie hier levend van weg komen, hebben vervolgens de kans om hun teamgenoten te gaan helpen. Welk team als eerste alle vier de tegenstanders dood heeft, wint de ronde. Onbegrijpelijk en jammer is eigenlijk alleen dat Ubisoft het nodig vond om elimination en skirmish samen te koppelen, waarbij je slechts aan kan geven voor welke game mode je een voorkeur hebt. Het gebeurt dan ook regelmatig dat je elimination wilt spelen, maar ineens vast zit in een skirmish. Vervolgens hier uit gaan voordat de game daadwerkelijk begint is onmogelijk gemaakt en kan pas als het potje al begonnen is. Je krijgt dan van Ubisoft de keuze: of een game mode spelen die je niet wil, of de andere mensen in je team naaien en ‘m peren.
Dit is één van de nadelen van de multiplayer game modes van For Honor. Het zou toch op zijn minst mogelijk moeten zijn om zelf te besluiten dat je liever twee minuten langer wacht, zodat je de game mode kan spelen die je wil. Mogelijk is hier echter niet voor gekozen, omdat de laadtijden online al aardig flink zijn. Het vinden van een game duurt niet zo lang, maar voordat je door het scherm heen bent waarop mensen hun character mogen kiezen en vervolgens de map wordt geladen, ben je een paar minuten verder. Er moet echter gezegd worden dat het wachten zeker niet onbeloond blijft. Wanneer je in de game mode zit waar je zin in had en ook nog eens een beetje weerstand krijgt van een gelijkwaardige tegenstander, biedt For Honor een onbekend en vernieuwend gamegevoel. Een langdurig gevecht winnen om vervolgens een brute execution-move uit te voeren is erg bevredigend. Er zijn niet veel vergelijkbare games en daarmee zet For Honor ook meteen iets heel bijzonders neer. De game ziet er prachtig uit en wanneer je eenmaal in een potje zit verloopt alles over het algemeen soepel. Vandaar dat het oordeel over deze game nog even onder voorbehoud blijft en daarbij krijgt Ubisoft van mij het voordeel van de twijfel. Als het bedrijf haar belofte houdt en de game langdurig blijft ondersteunen met nieuwe game modes en events, kan een nieuwe e-sport afdeling geboren zijn en heeft ze een game neergezet van grote klasse.
