Racing games vallen onder één van de oudste genres in het gaming landschap. Autootjes in rondjes laten rijden is sinds dat auto’s bestaan al big business. De games daarmee dus ook. Gear Club Unlimited 2 is de zoveelste racing game in het genre, maar wel eentje die zichzelf serieus wil nemen, en zich in een tussensegment wil plaatsen. Doet de game daarmee het genre eer aan of is het al volgepropte racing genre inmiddels te ver dicht geslibt? Wij gingen met gierende banden kijken naar wat Gear Club Unlimited 2 te bieden heeft.
Gear Club Unlimited 2 begint met een race waarbij de coureur die eigenlijk zou moeten racen niet op komt dagen, en waarbij jij als reserve moet laten zien wat je in huis hebt. Uiteraard is dat boven verwachting goed en vervang jij de coureur die het liet afweten. Middels verschillende racing events werk jij je een weg omhoog. Door steeds betere auto’s, upgrades en tuning mogelijkheden wordt de game uiteraard spannender gemaakt, buiten de honderden, zoniet duizenden berijdbare kilometers die je kunt en moet maken om in aanzien te groeien. Er is een klein levelsysteem en daarmee is het mogelijk om nieuwe upgrades te kopen. Echter is dat, de manier waarop jij groeit in de game, ook meteen het grootste minpunt eraan.
Als coureur verdien je met races punten, die in levels worden gestopt. Tot zover niets nieuws. Ook het aankopen van auto’s doe je met credits die te verdienen zijn met races. Auto’s zijn daarnaast aan te passen in een garage die eveneens moet groeien, en dat is wat gek. Je kunt bijvoorbeeld jouw uitlaat pas aanpassen als je level 5 bent, en jouw schakelbakken als je level 7 bent. De benodigde garagedelen voor die specifieken delen van jouw auto zijn pas beschikbaar na een bepaald level te halen. Je zou verwachten dat tuning en performance opties vanaf het begin beschikbaar zijn, maar door er voor te kiezen om jouw garage met jou mee te laten groeien duurt het enorm lang voordat je echt bij de goede auto’s komt. Auto’s rijden wel, maar je zit iets te lang in de beginnersauto om de career modus echt interessant te laten worden. Gelukkig kun je op het overzicht de dealers selecteren en een testritje maken. Daar haal je uiteindelijk meer voldoening uit.
Daarnaast is natuurlijk het smoelwerk belangrijk. Gear Club Unlimited 2 heeft zijn pluspunten, zoals de auto’s en de menu’s, maar omgevingen lijken wel uit een game uit het begin van deze generatie te zijn getrokken. Wij durven zelfs op momenten nog wel de vergelijking te maken met mobiele games. En dat terwijl er ook nog eens vertragingen in de framerate te vinden zijn terwijl je aan het racen bent. Heeft de Switch dan echt zo’n moeite met het inladen van al die data, of ligt het aan hoe deze titel is opgebouwd? Wij weten het niet, maar het is wel over de gehele linie waar te nemen, of je nou op de televisie speelt of niet. Om het nog erger te maken: de laadtijden in deze titel zijn niet mals. Een laadscherm of twee, drie van een halve minuut (if soms langer) zijn eerder regel dan uitzondering, wat voor kleinere kinderen een ramp kan zijn.
Screenshot geleend van Remote Play
In specifieke situaties is Gear Club Unlimited 2 leuk om te spelen. Je start de game op, houd je niet te veel bezig met de career modus en rijdt tot je testritten kunt maken. Als je dan toch alle bolides kunt kiezen, en daar mee kunt racen, waarom zou je dan rekening houden met de career mode? Helaas konden wij op het moment van schrijven de online multiplayer nog niet testen, maar wellicht dat er online een lichtpuntje aan de horizon te vinden is. Net zoals dat de lokale multiplayer ondanks dezelfde laadtijden en grafische minpunten toch een wat hogere fun factor weet te behalen.
Gear Club Unlimited 2 probeert te doen wat Driveclub al deed op de PlayStation 4. Helaas voor Gear Club is de game op geen enkel vlak in staat om de PlayStation 4 game te evenaren, en dat komt niet alleen door de minder krachtige hardware, maar ook de vreemde keuzes die Eden Games gemaakt heeft als het aan komt op het levelen van je carriere, je garage, je wagens.. Het is allemaal op een vervelende manier verweven waardoor het spelen van de game aanvoelt als een verplicht nummertje. Tel daarbij de frustrerend lange laadtijden op en je hebt een game die maar net overeind blijft. Het is een aardige titel, maar daarmee is eigenlijk de eindstreep maar net haalbaar.
