Recensie: Hey! Pikmin

Samenvatting
Het is leuk om de Pikmin weer terug te zien in een nieuw avontuur, maar helaas blijft het daar bij. Het spel zit op zich goed in elkaar, met goed ontworpen levels en puzzels, maar het tempo is te traag en het spel is niet uitdagend genoeg. Alles kun je op je gemak doorlopen en eigenlijk wil het spel dat je een level meerdere keren doorloopt, maar daarvoor zijn ze gewoon niet goed genoeg. Een keer spelen is leuk, maar om nog een tweede keer een level te doorlopen met de slome Kapitein Olimar is iets teveel van het goede. Tijd voor Nintendo om zich te richten op Pikmin 4 en deze spin-off te laten voor wat het is.
Good
  • Grafische vormgeving
Bad
  • Geen uitdaging
  • Heel laag tempo
5.5

De kleine gekleurde wezentjes zijn terug voor een nieuw avontuur! In 2001 maakten Nintendo-liefhebbers voor het eerst kennis met Kapitein Olimar en de Pikmin. Drie jaar later kwam er een vervolg. Daarna bleef het lang stil rondom deze franchise en de verrassing was groot toen het derde deel werd aangekondigd, dat uitkwam in 2013. Inmiddels alweer vier jaar later is het tijd voor nieuw Pikmin-avontuur. Wel als een spin-off, want in tegenstelling is tot de eerdere Pikmin-games is Hey! Pikmin niet voor op de console maar voor op de handheld.

Ook dit keer treft het noodlot Kapitein Olimar. Hij belandt op een onbekende planeet en zijn ruimteschip zit zonder brandstof. Om weer naar huis te kunnen moet hij 30.000 Sparklium verzamelen. Dat spul zit in allerlei alledaagse voorwerpen, die verspreid zijn over verschillende gebieden. Aan Olimar de taak om met hulp van de Pikmin die voorwerpen te vinden en naar het ruimteschip te teleporteren. Naarmate er meer energie aan boord is van het ruimteschip, komen er meer functies beschikbaar.

Liefhebbers van de originele drie Pikmin-games vinden deze spin-off niet vanzelfsprekend ook leuk. Afgezien van de kleurrijke wezentjes en de onfortuinlijke astronaut heeft deze 3DS-game eigenlijk niks gemeen met de eerdere GameCube- en Wii U-games. Het is niet langer een strategiespel met een vogelperspectief, maar een puzzelplatformer. Je beweegt de kapitein van links naar rechts en bestuurt met het touchscreen de Pikmin. De juiste Pikmin moeten op de juiste momenten ingezet worden. Zo kunnen bijvoorbeeld de gele wezentjes tegen elektriciteit en zijn de blauwe varianten echte aquafielen.

Klinkt op zich als een prima concept dat eigenlijk meteen het Lemmings-gevoel oproept. Helaas blijkt de game een stuk minder vermakelijk dan verwacht, want vooral het moordend lage tempo doet dit spel de das om. Kapitein Olimar had best een flinke peper in zijn reet kunnen gebruiken. Hij kan eigenlijk alleen maar over semi-gelijkvloerse ondergronden lopen en met zijn jetpack korte stukjes in de lucht zweven. Tijdens de eerste keer doorlopen van een level is dat nog niet zo’n probleem, maar het weerhoudt je er waarschijnlijk wel van om dezelfde level twee keer te spelen – om zo meer verborgen items of uitgangen te vinden.

De puzzels en vijanden zijn niet uitdagend genoeg en eigenlijk kun je dit spel uitspelen zonder veel problemen. Een beetje de gestrandde astronaut vooruit laten lopen en met Pikmins gooien, veel meer dan dat is het niet. Jammer, want zonder uitdaging begint een game gewoon snel te vervelen. Dit spel mist de spanning en tijdsdruk die de originele Pikmin-games wel hebben. Dat is eigenlijk ook appels met peren vergelijken, maar door de naam Pikmin te gebruiken schept Nintendo nou eenmaal bepaalde verwachtingen.

Grafisch gezien ziet Hey! Pikmin er wel erg mooi uit. Wat wel meteen opvalt is dat het spel niet in 3D gespeeld kan worden – er is enkel een 2D-modus. Niet dat dat per se slecht is, maar het is een vreemde gewaarwording dat een 3DS-spel geen 3D-weergave heeft. Overigens werkt een driedimensionale platformer sowieso niet echt, want veel meer dan de inmiddels standaard trucjes met de diepte krijg je dan toch niet. Misschien heeft dit ook wel te maken met het feit dat er onlangs een nieuwe 2DS verscheen. Zo hebben de 2DS- en 3DS-bezitters dezelfde game ervaring.

Geschreven door
Michael is sinds een paar jaar elke week in de bioscoop te vinden, meestal om zich te laten verrassen tijdens de Sneak Preview samen met redactrice Merel. Thuis kijkt hij nog met enige regelmaat oude Nederlandse komedieseries zoals Het Zonnetje in Huis: het verveelt hem echt nooit. Het fenomeen luisterboek vindt hij echt een uitkomst en hij is nog altijd een trouwe Nintendo-liefhebber.

Wat is jouw mening?

0 0

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Gemarkeerde velden zijn verplicht *

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>

Lost Password

Please enter your username or email address. You will receive a link to create a new password via email.