Recensie: Homefront: The Revolution

In 2011 kregen we een heel andere oorlogsgame voor onze voeten geworpen: Homefront. Het mocht dan geen lange game zijn geweest, maar het deed wel een aantal dingen die ongekend waren en waardoor je toch de game ging waarderen. Anno 2016 is daar eindelijk een vervolg, Homefront: The Revolution. Maar is deze wel de moeite waard?

Laten we beginnen met onze excuses voor deze late recensie. Wie het internet gevolgd heeft, is erachter gekomen dat het spel vol bugs zat. Ook wij hadden hier last van waardoor de wereld van The Revolution nogal kaal was en er niets te doen was. Dit bleek dus een bekende bug te zijn die enkel te vinden was op de PlayStation 4. Deze is inmiddels grotendeels opgelost en zodoende konden wij eindelijk het spel spelen om het te voorzien van een eerlijk oordeel. Het geeft wel aan dat het spel is gelanceerd met veel tekortkomingen.

In The Revolution speel je Brady, een verzetsstrijder, die ternauwernood weet te ontsnappen aan de Noord-Koreanen die Amerika veroverd hebben. Je wordt geïntroduceerd aan een andere groep verzetsstrijders en vanuit daar is het de bedoeling om Philadelphia te gaan bevrijden van de invallers. Een flinterdun verhaal, maar meer heb je niet nodig in dit soort spelletjes. Echter is het wel zo dat het vorige deel ook niet een al te sterk verhaal had, maar daar liep je in een logische volgorde nog door het verhaal heen. Het had allemaal een doel, en laat dat doel nu niet te vinden zijn in The Revolution. Het betreft een open-wereld-structuur en dus bepaal je zelf wanneer je wel of niet aan je missie begint. Het feit is wel dat je wederom een boodschappenjongen moet spelen voor een aantal mensen die je van de ene missie naar de andere stuurt.

Nogmaals, het verhaal is niet de reden dat je dit spel wilt spelen. Het speelt echter wel een doorslaggevende rol bij je uithoudingsvermogen. De missies die je krijgt om verder te gaan in het verhaal zijn aan het begin nog te doen en daar haal je ook nog wel plezier uit. Echter blijkt dat de missies maar weinig variëren. Philadelphia bestaat uit drie zones. De rode zone is waar je begint en daar is alles overhoop geschoten. Het is in deze zone dat de verzetsstrijders het sterkst zijn. In de gele zone is het al wat beter en dat is waar de bewoners nu wonen. Er wordt door de Noord-Koreanen flink gepatrouilleerd en de kans dat je snel gezien wordt is groot. De laatste zone is de rode zone. In deze zone wonen de Noord-Koreanen en is het qua voorzieningen veel beter geregeld. In al deze zones is het van belang dat je punten vrij speelt om meer steun te krijgen vanuit de bewoners om zich aan te sluiten bij het verzet. Om steun te verkrijgen moet je bewoners redden van intimidatie, de radio’s op het kanaal zetten van de verzetsstrijders, controleposten veroveren en soort van stroomvoorzieningen uitschakelen.

Een andere tekortkoming is datgene waar we al eerder over gepraat hebben. Het spel was in het begin echt onspeelbaar en zelfs nu loopt het niet soepel. De console-versies zijn zelfs schrikbarend slecht te noemen en halen nog geen framerate van dertig frames per seconde. En dat is best zonde, want de wereld an sich ziet er niet eens zo heel slecht uit. Aan de wapens is er bijvoorbeeld de nodige aandacht besteed, echter houdt het daar wel mee op. Daar komt ook nog eens bij dat als er automatisch opgeslagen wordt het spel even blijft hangen. De AI is niet heel snugger en daar heb je dan ook geen uitdaging aan. Je kan tot dicht op ze lopen en dan vervolgens met een snelle snijbeweging ze dood maken. Nee, de grootste uitdaging zit hem vooral in de paar schoten die je maar kunt verdragen. Gelukkig is daar nog iets aan te doen, want gaandeweg verdien je geld en punten waarmee je uitrusting kunt kopen waardoor je meer kunt hebben. Met dit geld en de punten kan je ook uitbreidingen kopen voor je wapens. Daarnaast kan je ook nog spullen vinden die je grondstoffen opleveren voor het maken van molotovcocktails of andere technische snufjes.

In 2011 werd Homefront geroemd om diens multiplayer die nog beter in elkaar zat dan Call of Duty en Battlefield. Het is dan ook opmerkelijk dat men ervoor gekozen heeft om de multiplayer juist niet toe te voegen. Wat men wel gekozen heeft is een coöperatieve multiplayer waarbij je met drie anderen het opneemt tegen de Noord-Koreanen. Deze missies zijn uitdagend en houden je wel even zoet. Toch wordt deze mode ook geteisterd door de vele technische tegenslagen en zal je ook hier snel het bijltje erbij neerleggen.