Professor Layton heeft door de jaren een flinke groep fans gecreëerd. Wat ooit als een exclusieve game voor Japan begon, groeide uit tot een wereldwijd succes. Het begon allemaal met Professor Layton and the Curious Village (de enige titel die niet in het Nederlands werd uitgebracht): een groots verhaal met vele plotwendingen en doorspekt met puzzels. Daarna verschenen er nog vijf vervolgdelen. Met Professor Layton en de Erfenis van de Azran kwam er in 2013 definitief een einde aan de door velen geliefde spellenreeks… of toch niet?
Na twee trilogieën konden de fans de serie waarschijnlijk prima laten rusten, maar toch verscheen er onlangs een nieuwe game in het Layton-universum. Dit keer niet met de oude vertrouwde professor in de hoofdrol, maar met zijn dochter Katrielle. Liefhebbers zullen vast met hoge verwachtingen de game hebben opgestart, maar helaas valt het nogal tegen. Om te beginnen met het feit dat het personage Katrielle irritant is, net als haar assistent en de pratende hond. Ze is egoïstisch en heeft duidelijk niet de manieren meegekregen van haar vader, die strikt volgens de etiquette leeft. Eten en kleren zijn voor Katrielle belangrijker dan een zaak oplossen. En ja, die assistent van haar dwarrelt een beetje als een verliefde puber om haar heen.
Goed, smaken verschillen en het feit dat de personages niet zo zijn als je gewend bent, verpesten nog niet het hele spel. Er is echter nog meer aan hand, want ook de puzzels zijn niet om over naar huis te schrijven. Aangezien dat wel een beetje de kern van het spel is, kost dat deze 3DS-titel flink punten. Over het algemeen zijn de puzzels veel te makkelijk of is de oplossing heel flauw. Er zijn zelfs puzzels waarvan de uitleg niet strookt met de uitkomst en dat is dan gewoon heel jammer. Zo moet je bijvoorbeeld het woord ‘KISS’ schrijven (met beperkte middelen), maar blijk je uiteindelijk een mond te moeten tekenen, want dat representeert zoenen aldus de uitleg achteraf.
Ook het tweede kernconcept van Professor Layton krijgt geen goede invulling in deze game: het verhaal. In plaats van een groots meeslepend verhaal dat uiteindelijk tot een fantastische climax komt, is dit spel opgedeeld in meerdere korte zaken. Met Katrielles detectivebureau als rode draad, wordt ze door verschillende mensen om hulp gevraagd. Elke zaak heeft dus eigenlijk een kop en een staart, wat er voor zorgt dat je niet compleet in het spel gezogen wordt omdat je om de paar uur weer in een nieuw verhaal moet duiken. Bovendien heeft dat als gevolg dat er wel ontzettend veel dialogen zijn. Elke keer weer moet er een bruggetje gemaakt worden naar de volgende zaak en begint het onderzoek dus weer van voor af aan.
Het spel daar compleet op afrekenen zou niet eerlijk zijn, want hoewel het niet kan tippen aan de originele reeks, zit het spel verder wel weer ouderwets goed in elkaar. De vormgeving is erg mooi gedaan en heeft wel duidelijk zijn eigen stijl ten opzichte van Professor Layton. Een stuk vrouwelijker, dat wel, maar de helft van Laytons fanbase is vrouw, dus makers komen daarmee ook hun vrouwelijke fans tegemoet. Het is allemaal erg kleurrijk en vrolijk. Ook de animaties zijn erg mooi gemaakt, voorzien van Nederlandse stemmen en bijpassende muziek.
