Je zou denken dat het de droom is van elke game-developer: een fabelachtige wereld, vol details en historie, klaar voor het oprapen. Geen inspiratie voor een goed verhaal wat zich daar zou moeten afspelen? Geen probleem, ook dat is ijzersterk en al beschikbaar. Toch blijkt het een kunst om te profiteren van deze gegeven weelde. De effecten van een ongelukkige timing of simpelweg luiheid kunnen de doodsteek zijn voor je game, zelfs als deze gebaseerd is op een populair fictieverhaal. Dit ondervonden meerdere developers en dit zal in de nabije toekomst waarschijnlijk niet veranderen. Het is extra schrijnend dat zulke succesvolle verhalen als Lord of the Rings (LOTR) en Harry Potter over het algemeen geen geweldige games hebben opgeleverd. De eerste Harry Potter-game was sterk, maar daarna ging die serie vrij snel bergafwaarts. Ook de games die zich afspeelden in de rijke fantasiewereld van J.R.R Tolkien waren vaak, om verschillende redenen, geen onverdeeld succes. Tot een game daar ineens geheel onverwachts verandering in bracht: Middle-Earth: Shadow of Mordor (SOM).
In 2014 was de hype rondom Midden Aarde weer een beetje opgebloeid, als gevolg van de succesvolle Hobbit-trilogie die in dat jaar tot haar einde kwam. Desondanks zaten slechts weinig gamers met spanning te wachten op de nieuwste game die zich daar afspeelde. Het bleek echter een schot in de roos. Na een paar middelmatige games over de Lord of the Rings-films en een vrij aardige MMORPG die ondergesneeuwd werd door World of Warcraft, leek het erop dat succes er niet inzat voor de franchise. Het redelijke War in the North werd ook niet opgepakt. De hype over de filmserie was allang voorbij en de slechte reputatie van LOTR-games in het algemeen hield spelers weg. In het jaar dat de laatste Hobbit-film uitkwam was succes dan eindelijk daar en dat kwam niet door het gebruik van de bekende wereld of het spannende LOTR-verhaal. Shadow of Mordor verraste haar spelers vooral met een heel prettige gameplay en een vernieuwend Nemesis-systeem.
Nu is het dan eindelijk tijd om te kijken of het vervolg, Shadow of War (SOW), deze trend voort kan zetten. Gaat het deze grote franchise lukken om twee goede games op rij uit te brengen? Gevoelsmatig is het eerste antwoord: ja, dat lukt ze zeker. Net zoals SOM gebruikt SOW wederom het heerlijke vechtsysteem. Nog altijd voelt het als een combinatie tussen de vechtstijlen van Assassin’s Creed en Batman Arkham. Sluipen en klimmen, je vijanden één voor één uitschakelen met pijl en boog, of in het gevecht springen en een horde orks in je eentje afmaken door op de juiste momenten te counteren. Het is allemaal weer mogelijk. Eigenlijk voelt het tweede deel in de “Shadow of”-serie als een uitgebreidere versie van haar voorganger. Dit stoort echter niet omdat het vorige deel alweer enkele jaren geleden is uitgekomen. Gek genoeg is in die tussentijd het populaire Nemesis-systeem door bijna geen enkele andere game overgenomen. Dit is een van de redenen dat het gebrek aan grote gameplayveranderingen niet voelt als iets negatiefs, maar in dit geval juist positiefs. Meer van hetzelfde was voor de verandering eens precies waar vraag naar was.
Waar Shadow of War zich wel iets meer onderscheid van SOM is dat het net wat meer bekende elementen pakt uit de Lord of the Rings-films en hier ook aanpassingen aan durft te maken. Zo mag je dit keer ook het gevecht aangaan met een Balrog en maakt ook gigantische spin Shelob haar debuut, waarbij ineens blijkt dat ze eigenlijk een soort van heks is die zich als de achtpotige nachtmerrie voordoet. Die-hard LOTR-fans hebben hier misschien wat moeite mee, maar de gemiddelde gamer zal zich hier niet zo aan storen. Wat dat betreft hield SOM zich zover weg van het originele verhaal dat het zich bijna net zo goed in een andere wereld had kunnen afspelen. Het enige wat kennis van de Middle-Earth-wereld echt bracht, was dat je zeker wist dat jij niet degene zou zijn die Sauron kon verslaan. Gek genoeg maakte dit het juist prettiger om te genieten van de vloeiende gameplay en maakte het je als speler nieuwsgierig hoe je uiteindelijk het loodje zou leggen. Verrassend genoeg overleefde Talion het einde van SOM, dus in Shadow of War zijn hij en Celebrimbor weer terug en vervolg je de bestaande verhaallijn.
Dit vervolg begint met het creëren van een nieuwe “ring of power”, die vervolgens door Shelob wordt gestolen. Of en hoe je dit van haar terug krijgt zullen we niet verklappen. Wel kunnen we laten weten dat de game ook hier en daar wat nieuwe dingen in het spel heeft gestopt. Meest entertainende hiervan zijn misschien wel de Siege missions. Hierbij roep je het leger orks dat jij onder je bevel hebt gekregen op een fort te bestormen en in te nemen. Het is een leuke afwisseling om eens met een leger achter je rug een horde orks in te duiken in plaats van eenzaam en alleen. Al met al houdt de game, die niet overloopt van verhaalelementen, de afwisseling tussen gameplay en nieuwe informatie redelijk goed. Helaas kom je wel wat later in de game in aanraking met een flink stuk content waarbij die verhouding scheef trekt. Zelfs de intens leuke gameplay weet het niet te fixen dat een overdaad aan grinden gaat vervelen. De enige manier om dit makkelijker te maken voor jezelf is het kopen van Loot Boxes. De toevoeging van dit systeem is SOW op een hoop kritiek komen te staan. Het gevoel was dat de game het laatste stuk expres moeilijker had gemaakt om de verkoop van de Loot Boxes te stimuleren.
Gelukkig is alles ook zonder extra geld te spenderen gewoon af te ronden. Even doorbijten in dat laatste stuk grinden en het komt allemaal goed. Shadow of War is dan ook geen game die snel gaat vervelen. De behoefte naar meer van hetzelfde was aanwezig en de grotere broer van Shadow of Mordor geeft ons precies dat. Het lijkt er dan ook op dat de tweede succesvolle game in de LOTR-wereld een feit is. Mogelijk heeft dit iets te maken met het feit dat het bekende verhaal juist is losgelaten. Zelfs toen de Hobbit-films uitkwamen is besloten daar geen eigen game van te maken, op Lego Hobbit na. Gek genoeg lijkt hetzelfde te gelden voor de nieuwe reeks films in de Harry Potter-wereld. Waar elke Harry Potter-film een game kreeg, was Fantastics Beasts and Where to Find Them een uitzondering. Mogelijk biedt dit hoop voor de fans. Misschien moeten game-developers leren van Shadow of Mordor en Shadow of War. Negeer de andere filmserie die zich in dezelfde wereld afspeelt, maar gebruik wel de opgebouwde hype om een compleet eigen game uit te brengen die zich in hetzelfde universum afspeelt. Als het maar mooie games oplevert, zoals deze, dan zul je ons niet horen klagen.