Recensie: Nioh

Als je denkt dat Nioh een simpele Dark Souls rip-off is, dan heb je het mis. Als je denk dat Nioh in veel op Dark Souls lijkt, dan is dat een accurater observatie. Net zoals dat je Destiny nooit een Call of Duty-aftreksel zou noemen, is Nioh op dezelfde manier binnen het genre dat Dark Souls inmiddels heeft gecreëerd, volledig zijn eigen game. En een héle goeie, welteverstaan.

Nioh is wat de industrie nu een ‘Souls-like’ (uiteraard een referentie naar de reeks die het genre groot heeft gebracht) begint te noemen: een game die speelt als een Demon’s/Dark Souls game. Dat houdt in: razendsnelle combat, een hoge leercurve, hoge penalty’s als je doodgaat, schrikwekkende baasgevechten, onbeschrijflijke euforie wanneer je ze dan eindelijk verslaat en de immer opwellende neiging om je controller door het scherm heen te gooien wanneer dat (weer) niet gelukt is. In de zojuist beschreven formule is Nioh dus als Dark Souls. De manier waarop die wordt ingevuld is nagenoeg op ieder vlak anders. Dat is waar Nioh schittert.

In de eerste plaats moet het fundament in orde zijn: de combat moet vloeiend ogen en aanvoelen, het tempo moet complementair zijn aan de plaatsing van de vijanden en de omgevingen. Dat is in Nioh goed gelukt. Om dat goed neer te zetten is überhaupt al een blijk van kunde, en dat lukt zeker niet iedere game (kuch kuch, Lords of the Fallen, hoest proest). Hoe weet Nioh zich dan te onderscheiden? Op ieder aspect – de combat, de uitrusting, het verhaal, de visuals – weet het een leuke twist te bieden.

Zo kan William, de protagonist, van alle verschillende wapens in het spel gebruik maken en meer verschillende skills vrijspelen via een soort skill tree. Ondergetekende houdt hier wel van, en dit is iets wat soms miste in de Dark Souls games – een gevoel van progressie die niet te maken had met jouw eigen reactievermogen en speelstijl, maar vooruitgang boeken in een skill tree door nieuwe aanvallen vrij te spelen. Naast dat bijna ieder wapen zijn eigen boom heeft om te voltooien, heb je ook nog Ninjutsu Arts en Onmyo Magic, die ongeveer doen wat de namen insinueren. Oftewel: onder andere vergiftigende en paralyserende effecten op je wapens toepassen en werpsterren kunnen gooien, en vuurballen werpen en spirits oproepen, respectievelijk. In Nioh word je dus niet alleen zélf beter, maar óók de vaardigheden van je held. Beide zal je nodig hebben op je tamelijk onduidelijke queeste om … iets te terug te stelen(?)

Yes, zo’n beetje de enige echte kanttekening die gemaakt kan worden is dat het verhaal oninteressant is. En ondanks dat de aanwezigheid van redelijk vermakelijke cutscenes zeker te waarderen is – het verhaal wordt lineair verteld – weten ze niet echt over te brengen wát er nou precies speelt. Het blijft niet hangen. Want jij, oftewel William, is een Westerse gozer met blond haar die door een voorval eindigt in feodaal Japan. Ondanks dat je dat voorval gewoon meemaakt in het eerste hoofdstuk van de game, realiseer je je pas na tal van missies door een hint van een andere character dat dat dan blijkbaar de reden was dat je nu in Japan monsters door midden aan het klieven bent. Het komt erop neer dat je het grootste gedeelte van je tijd geen idee zal hebben waarom je in een bepaald gebied bent, behalve genieten van het vernietigen van de aanwezige monsters. Gelukkig doet dat onzinnige verhaal niet af aan de game. Het is iets wat je misschien op zal merken, maar niet iets waar je waarschijnlijk last van zal hebben. Vooral niet als je Dark Souls gewend bent. In die games moet je op zoek naar het verhaal, maar de gameplay staat voorop. En dat is bij Nioh dus ook het geval.

Nioh heeft op twee leuke manieren multiplayer toegevoegd aan zijn arsenaal. Een asynchrone optie, en een normalere. Wanneer jij – of één van de vele andere spelers – het loodje legt, laat je op die plek letterlijk lood in de vorm van een zwaard (in de grond) achter. Dat is eigenlijk je graf. Dat graf komt dan in de games van andere spelers terecht, en die kunnen dan, als ze daar trek in hebben, jouw graf aanklikken om een soort AI geestversie van jou op te roepen. Niet om jou te helpen, integendeel: om jou een kopje kleiner te maken! Als je hun dan verslaat, heb je kans om wat goede loot te krijgen. Gelukkig kan je ook zeker wel hulp inroepen van een medespeler. Door bij de shrine te staan en wat traditionele saké aan te bieden, kan je iemand summonen om je te helpen bij het level waar je moeite mee hebt. Met z’n tweeën helemaal los gaan op monsters is heel vermakelijk, maar ook een heel stuk makkelijker. Het wordt dan wat meer een gezellig hak festijn dan het benauwende, tactische steekspel dat Nioh is in singleplayer modus.

De atmosfeer die de game weet neer te zetten is simpelweg te omschrijven als ‘grillig, doch fris’. Het is tof om te zien hoe Team Ninja op een voor de spelwereld geloofwaardige wijze monsters over heel Japan uit heeft kunnen strooien, zonder dat het er ‘out of place’ uitziet. En het is een nog groter genot om het op te nemen tegen de diverse vijanden met de verschillende wapens die je bij je draagt. Alle wapens kan je hanteren in drie standen: low, mid, en high stance. Alle drie hebben ze hun eigen animaties, en hun eigen voor- en nadelen. Als je bijvoorbeeld een long sword in de high stance houdt, houd je het zwaard naast je hoofd in een gehurkte positie. Je slaat langzaam, maar wel erg hard. Deze houding is dus goed als je veel schade aan wilt richten – en hier de kans voor hebt. Stel dat je snel moet zijn, dan is het handiger als je naar de low stance overschakelt. Dan wijst de punt van je zwaard naar achteren, en houdt William het zwaard laag. In deze stand val je snel en vaak aan, en daardoor ben je ook erg wendbaar. Tegen snelle vijanden is deze stand dus voordelig. Na uren spelen krijg je op een gegeven moment door welke stand je wanneer moet gebruiken, en het is heel tof om dat inzicht eenmaal te hebben en effectief in te zetten. Eerst moet je het een beetje forceren, maar uiteindelijk gaat het als vanzelf.

Een van de belangrijkste dingen van de combat ten opzichte van Dark Souls, is dat de welbekende rugsteek (die je in de games (op de PS4) met R1 uitvoert) niet in Nioh zit. In Dark Souls is eigenlijk een groot gedeelte van de combat met vijanden gebaseerd rondom het omcirkelen van vijanden, zodat je bij hun rug kan komen om ze flink wat extra schade aan te richten. Doordat je die gameplay mechaniek niet hebt in Nioh, ben je veel meer bezig met ontwijken, blocken, en steken. Dat is een onwijs groot pluspunt, eentje die flink wat bijdraagt aan het speelplezier.

En dan die bazen, jongens en meisjes, dames en heren. Oefff. Wat een ver-schrik-ke-lij-ke kutbazen zijn het. Zoals jullie wel weten als je Souls-like games gewend bent, dan weet je dat kutbazen staan voor goede bazen. Er is tot nu toe nog geen één baas geweest die makkelijk was om om te leggen. Geen één baas die ‘al’ na een keer of vier te halen was. Nee, tien keer doodgaan was zo’n beetje het minimum. Bazen horen het topstuk te zijn van games als deze, en in Nioh zijn ze dat ook. Het leerproces van zo’n baas is wat de boss encounters zo moeilijk maar ook zo spannend maakt. Door op te letten leer je van iedere dood wel íets: wanneer hij precies aanvalt, wanneer hij kwetsbaar is, welk wapen het handigst is om in te zetten, wanneer je het op een lopen moet zetten om niet te sterven, etc. En dan moet je het nog kunnen uitvoeren. Wanneer je al die kennis en opgedane ervaring weet te combineren en in te zetten om dan uiteindelijk die finale doodslag toe te dienen, is de euforie die je voelt niet te omschrijven: en dat gevoel is waarom we Souls-like games spelen. Nioh stelt daarin alles behalve teleur.