Recensie: Oceanhorn: Monster of Uncharted Seas

Samenvatting
Op het eerste oog lijkt Oceanhorn: Monster of Uncharted Seas een prima game voor de Switch, maar helaas valt het tegen. Het speelt prima weg en het is grafisch ook in orde, maar de puzzels zijn te makkelijk en het verkennen van de eilanden gaat al snel op de zenuwen werken. Bovendien is het duidelijk een Zelda-kloon, maar zonder iets eigens. Prima spel voor op je smartphone waarschijnlijk, maar als Switch-bezitter laat je Oceanhorn waarschijnlijk liever links liggen. Liefhebbers kunnen zich alvast verheugen op een vervolg. Oceanhorn 2: Knights of the Lost Realm is namelijk al in ontwikkeling.
Good
  • Game speelt prima weg
  • Grafisch mooi vormgegeven
Bad
  • Zelda-kloon zonder iets eigens
  • Puzzels zijn veel te makkelijk
  • Weinig afwisselend
  • Eilanden verkennen kan vervelend zijn
5

Sinds kort is Oceanhorn: Monster of Uncharted Seas te downloaden in de Nintendo eShop voor de Switch. Wie iets van dit spel ziet of hoort, denkt waarschijnlijk meteen aan de nog altijd zeer succesvolle Nintendo-franchise The Legend of Zelda. Dit spel staat ondertussen dan ook beter bekend als Zelda-kloon en dat is het eigenlijk ook gewoon. De gameplay, het verhaal en zelfs de muziek maken het onvermijdelijk om de link te leggen met de Hero of Time-games van Nintendo.

Dit spel verscheen in 2013 in de App Store en de Play Store. Later werd deze game ook speelbaar op de Xbox One en de Playstation 4. Nu zijn dus ook de Switch-bezitters aan de beurt. Of het een goed idee was om dit spel ook op de consoles te brengen? Nee, niet echt. Zeker niet op de Switch, want dat is al de thuisbasis van onze dappere strijder met de groene puntmuts. Dit spel voelt om heel veel redenen als de goedkope versie van de beroemde Hero of Time-games. Dat is in principe geen probleem, want voor op een smartphone is het zeker een uitgebreide game, maar voor een spelcomputer biedt het gewoon te weinig.

Het spel speelt zich af op heel veel eilandjes verdeeld over een grote zee. Als jij als de hoofdpersoon ontwaakt blijkt jouw vader verdwenen. Na een kort rondje speuren op het thuiseiland, het oplossen van de eerste puzzel en het verslaan van wat vijanden, kan het avontuur beginnen. Je krijgt een boot tot je beschikking en kunt op zoek gaan naar je vader. Daarvoor moet je zelf uitvogelen wat je moet doen. De personages en bordjes op de eilanden geven je aanwijzingen, maar er is verder geen route uitgestippeld die je moet bewandelen. Moet je een stukje muur opblazen? Dan moet je eerst een eiland zien te ontdekken waar je bommen kunt verkrijgen. Het is fijn dat het spel je niet bij de hand neemt, maar het je lekker zelf laat uitzoeken.

Het eerste en grootste probleem zijn de puzzels. Ze lijken allemaal op elkaar en komen steeds eigenlijk op hetzelfde neer. Eerst lijkt het nog alsof je even opgewarmd moet worden, maar al snel blijkt dat de game qua puzzels weinig variatie te bieden heeft. Op een gegeven moment heb je het verschuiven van blokjes om een pad vrij te maken wel gezien. Dus in de tempels en kerkers zul je niet gauw vastlopen omdat een puzzel te moeilijk is, eigenlijk loop je overal zo doorheen. Overigens vereisen de eindbazen wel wat meer denkwerk. Daarbij is het namelijk wel nodig om je verkregen hulpstukken op de juiste manier in te zetten.

Een ander minpunt is de besturing van je personage en de manier waarop de eilanden opgebouwd zijn. Je kunt namelijk niet springen en steeds slechts heel kort sprinten. Elke eiland heeft maar een pier en meestal is het een uitdaging om aan de andere kant van het eiland te komen. De routes over het eiland zijn ook een soort puzzels. Het probleem is echter dat je vrij makkelijk een randje afloopt en je weer opnieuw de weg terug moet vinden. Zo zijn er ook gaten die toegang bieden tot een geheime grot, maar de uitgang brengt je dan weer compleet ergens anders dan waar je vandaan kwam. Vrij frustrerend omdat het lopen nou niet echt een hele leuke bezigheid is.

De stijl van deze game is wel mooi gedaan. Hoewel het spel zelf heel erg lijkt op The Wind Waker, doet de stijl meer denken aan A Link Between Worlds. Ook dankzij het vogelperspectief waarin je deze game speelt. De eilandjes, de kerkers en de huisjes: het ziet er allemaal best mooi uit. Echt verrassend is het dan weer niet. Oceanhorn had zich nog kunnen onderscheiden door een mooie grafische stijl die wezenlijk anders is dan die van een van de Zelda-games.

Het is echt jammer dat het spel zo duidelijk een Zelda-kloon is, want dat doet je alsmaar denken: ik kan nu ook gewoon Zelda gaan spelen. Als je dan toch een Switch hebt… Had het spel zich iets meer weten te onderscheiden, dan was het een stuk leukere game geweest. Zelfs het kappen van gras levert hier muntjes en hartjes op. De monstertjes lijken op die uit de Zelda-games. Het begin van het verhaal doet sterk denken aan A Link to the Past. Al met al is Oceanhorn eigenlijk een mix van allerlei elementen uit Zelda-games, zonder daar zelf iets nieuws aan toe te voegen.

Geschreven door
Michael is sinds een paar jaar elke week in de bioscoop te vinden, meestal om zich te laten verrassen tijdens de Sneak Preview samen met redactrice Merel. Thuis kijkt hij nog met enige regelmaat oude Nederlandse komedieseries zoals Het Zonnetje in Huis: het verveelt hem echt nooit. Het fenomeen luisterboek vindt hij echt een uitkomst en hij is nog altijd een trouwe Nintendo-liefhebber.

Wat is jouw mening?

0 0

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Gemarkeerde velden zijn verplicht *

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>

Lost Password

Please enter your username or email address. You will receive a link to create a new password via email.