Het kleurrijke Splatoon 2 is Nintendo haar antwoord op de vraag “Hoe maak je een leuke, kindvriendelijke shooter voor heel het gezin?”, en ik ben blij dat zij zichzelf überhaupt deze vraag heeft gesteld. Splatoon 2 is de shooter waarvan je niet wist dat het op deze manier kon: zonder bloed en grafisch geweld maar wel met eenzelfde drang voor competitie. Sterker nog, dat is waar de game zich van zijn beste kant laat zien.
Splatoon 2 legt de focus niet op de welbekende shooter statistiek ‘kill to death-ratio’. Welke van de verschillende modi je ook speelt, of dat nou het territoriale Turf War of de ‘capture the flag’-variant Rainmaker is, het maakt weinig uit hoeveel kills je maakt. Wat wel uitmaakt is hoe goed jij en in het verlengde daarvan je team, samen het doel van de modus uitvoeren. Mensen die met een Call of Duty-mentaliteit de game in stappen en focussen op het maken van K.O.’s vertragen daarmee dan ook hun team wanneer het ’t doel is om meer van het level onder geverfd te hebben dan je tegenstander. Splatoon 2 is in die zin, boven alles, een uiterst tactische team shooter.
Splatoon 2 speelt niet als een normale third person shooter. Dat is niet zo gek, want je bent ook niet normaal (ergo een mens), je bent een Inkling: een soort hybride ras tussen inktvis en mens. Het coole hieraan is dat dat betekent dat je op commando kan switchen tussen die twee vormen. Als inktvis beweeg je je sneller voort over verf die in jouw kleur is gespoten en trager wanneer je over de verf van de tegenstander heen glibbert. Maar als inktvis kan je geen gebruik maken van je wapen (waarvan de meeste lijken op variaties van ofwel supersoakers of verfgerei als kwasten). Dit zorgt ervoor dat de gameplay bestaat uit het constant switchen van vorm: als inktvis maken dat je weg komt of juist snel een vijand besluipt, om vervolgens als mens tevoorschijn te komen en je opponent te trakteren op een kleurige verflaag.
De game heeft ook een singleplayer campaign. Deze is gelukkig geen cliché verhaal, en uit te spelen in vijf tot zes uur. Nintendo pakt het wederom anders aan door met de grappige karakters, die ook te vinden zijn in de main hub area van de game, gestroomlijnde, behapbare levels klaar te zetten voor wanneer jij daar behoefte aan hebt. Het excuus voor dit alles is dat de slechte Octolingen alle voltvissen hebben gestolen. En laten die nou net nodig zijn om de stad van elektriciteit te voorzien! Aan jou de taak om ze een lesje te leren en alle voltvissen te bevrijden uit hun gevangenissen.
De singleplayer content bestaat uit vijf werelden met een verschillend aantal levels; soms vier, soms acht. Wanneer je alle levels van een wereld hebt uitgespeeld (iets wat steeds moeilijker wordt om te doen naarmate je vooruitgang boekt) dan verschijnt er ‘plots’ een baaslevel. De bazen die hierin te vinden en natuurlijk te verslaan zijn, zijn absolute monstruositeiten. In de beste zin van het woord. Zo zal je gauw genoeg een baas tegen komen die letterlijk en figuurlijk een supergrote, levende oven is. Hij valt je aan met licht geroosterd tot zwaar verbrand brood. En inkt natuurlijk, we hebben het natuurlijk wel over Splatoon 2. Klinkt dat gek in de oren? Vrees niet, het bleek een gigantische, corrupte octopus te zijn die het ding van binnen uit bestuurde. Klinkt niet minder vreemd, zeg je? Misschien niet, maar het was wel verdomd leuk om naar te kijken en nog leuker om het te verslaan.
Hetgeen waar deze singleplayer campaign niet aan ontkomt – net als vele andere binnen het shootergenre – is om als een opwarmertje te voelen en dienen voor de multiplayer. In feite is het dat ook gewoon. Je leert tijdens de campagne natuurlijk alle wapens kennen, en er wordt je uitgelegd hoe om te gaan met je Inkling; de mannetjes en vrouwtjes die deze wereld bewonen. Het is alleen niet erg, want Splatoon 2 haal je niet in huis voor de singleplayer, want daar is het belangrijkste element van de game ook nergens te bekennen: competitie.
De multiplayer geniet van een hiërarchie: je kan niet zomaar in iedere soort match duiken. Online heb je numerieke niveaus en alfabetische ranken. Om je bekend te maken met hoe Splatoon 2 werkt kan je tot en met niveau tien alleen maar de standaardmodus spelen. In die modus is er maar één spelsoort aanwezig: Turf War. Turf War is de meest prominente spelsoort in de game. Hierin strijden twee teams van vier Inklings tegen elkaar met als doel het meeste van het level ondergespoten te hebben in hun eigen kleur verf. Wanneer je niveau 10 hebt bereikt acht Splatoon 2 je klaar voor Pro gevechten. Hierin roteren maar liefst drie verschillende modi: Splat Zones, Tower Control en Rainmaker. In Splat Zones strijden twee teams om het behouden van een zone in het midden, en in Tower Control houden beide teams zich bezig met het ‘overhalen’ van een beweeglijke toren om naar hun kan te komen (als de toren meer jouw kleur heeft beweegt ie jouw kant op, en vice versa). In Rainmaker moet je een gouden karper weten te vervoeren naar de basis van het andere team. Aangezien het andere team dat ook probeert te doen, is dat zo makkelijk nog niet.
Ieder van de verschillende modi vraagt een totaal andere denkwijze om te excelleren en dat is precies wat Splatoon 2 zo leuk maakt om te spelen, en interessant houdt. In Turf War is het van levensbelang, letterlijk, dat je ervoor zorgt de vloer zoveel mogelijk in jouw kleur te kleuren. Maar in Rainmaker maakt dat bijna helemaal niet uit. Ook zijn geen twee matches hetzelfde. Op het moment dat het begint te voelen als zodanig hop je gewoon een andere modus in, of ga je even verder met het redden van voltvissen in de singleplayer.
Salmon Run is de nieuwe modus van Splatoon 2, ten opzichte van het eerste deel. Hierin overspoelen golf na golf van vijandelijke zalmen genaamd Salmonids jou en je vrienden. Aan jou natuurlijk de taak om niet overspoelt te worden. Hoe? Door ze overhoop te knallen! Het lijkt op de zombie-modus van CoD, maar dan met gemuteerde vissen dus. Helaas hebben we de modus niet kunnen testen, wat mede komt door een schrijnend gebrek in de game: je kan Splatoon 2 niet in split-screen spelen! Jouw vriend of vriendin heeft ook een Switch en de game nodig om Salmon Run te kunnen spelen. En het was nog wel iets wat zo vanzelfsprekend leek, en wat Nintendo er om waarschijnlijk technische redenen eruit heeft gelaten. Maar dat maakt het ontbreken ervan niet minder jammer, of erg. Gelukkig maar dat de rest van Splatoon 2 zo ongelofelijk leuk om te spelen is, zullen we maar zeggen.
Bovenop dit alles voelt Splatoon levend. Het is een product met een eigen gezicht, en het is ook nog eens een hele mooie om naar te kijken. De art style is prachtig – hoe de vormgevers bij Nintendo het overzicht hebben weten te houden in deze kleurenstorm is een waar wonder – en in combinatie met de vrolijke techno beats van de soundtrack wordt het een geolied (of moet ik zeggen geverfd?) geheel. Zelfs de personages in de winkels van de hub hebben duidelijk allemaal hun eigen interessante, irritante, of grappige persoonlijkheden. Je hoort het al: de afwerking van deze game en de aandacht voor detail is weer Nintendowaardig. Aan alles is gedacht. Behalve splitscreen dan. Én het ontbreken van een normale voicechat mogelijkheid. Maar dat is een beslissing die gemaakt is voor de Nintendo Switch zelf en is ook niet exclusief aan Splatoon 2, dus daar wordt de game niet op afgerekend.
Splatoon 2 is een game die gemaakt is om de tand des tijds te weerstaan. Over drie jaar zullen mensen de game nog steeds spelen en mensen hem nog steeds kopen, anders dan bij een Call of Duty. Nintendo heeft een ijzersterke en superaantrekkelijke shooter weten neer te zetten die zijn gelijke niet kent als het gaat om een perfecte mix van speelplezier, competitie en toegankelijkheid.