Recensie: Steep

Het was de E3 van 2016 en ontwikkelaar Ubisoft gaf haar persconferentie. De verwachtingen waren hoog, want het Franse bedrijf viert dit jaar haar dertigste verjaardag. Natuurlijk kwamen de verwachte titels langs, maar er werd ook een nieuwe game aangekondigd. Een game die sinds die aankondiging verrassend snel de winkelschappen is ingegleden: Steep. Een game vol adrenaline, zo was al snel duidelijk na de eerste beelden. Een genre dat sinds de laatste SSX games toch redelijk dood leek te zijn gebloed, zag er in één klap weer adembenemend mooi en vooral spannend uit. De berg af racen met je snowboard of tussen kliffen doorvliegen met je wingsuit, als het er allemaal zo mooi en snel uitziet wil iedereen dat wel proberen. Het was een onverwachte aankondiging die flink wat poedersneeuw deed opwaaien.

Ondertussen zijn we pas een half jaar verder en hebben we de game al in onze handen. Steep is een prachtige game en de graphics doen dan ook zeker eer aan de beelden die tijdens de E3 getoond werden. Zodra de game opstart krijg je een geweldig uitzicht te zien. De zon schijnt over een onaangetaste piste. Een kristalachtige glans over het winter wonderland en een regenboogschitter in de lucht zetten de spreekwoordelijk puntjes op de i. Het is niet de aller geliktste game die de PS4 tot nu toe gezien heeft, maar op een paar kleine minpuntjes na is Steep zeker een kanshebber voor een meest screenshotwaardige game-wedstrijd.

Dit zou natuurlijk slechts het begin moeten zijn van een lofzang. Het allereerste beeld wat je als speler ziet wanneer je de game net hebt uitgepakt en opstart is belangrijk voor het enthousiasme waarmee je begint. Steep doet het op dit gebied zeker goed. Vol enthousiasme wordt de startknop ingedrukt. Het is echter geen lofzang die vervolgt kan worden, maar eentje die langzaam afzwakt. Mijn wintersporter wordt gedropt op een berg en een onbekende stem vertelt mij (waarschijnlijk via een oortje) wat er moet gebeuren. Het klinkt als een vriend of promotor die vanuit een helikopter meekijkt. Het lijkt het begin van een tutorial en enthousiasme heerst, totdat de korte uitleg na een paar stapjes verdwijnt en daar sta je dan. Met alle vrijheid van de wereld om deze mooie bergtoppen te verkennen, maar is dat wat je echt wil?

Mijn wintersporter loopt een rondje en ik verwissel de benenwagen voor mijn snowboard. Dit zijn gelukkig niet de enige opties. Naast wandelen en snowboarden hebben spelers ook nog de mogelijkheid om te skiën, paragliden en met een wingsuit van de berg af te sjezen. Na een beetje rond glijden is het zoeken naar het volgende interessante punt. De tutorial lijkt voorbij, want er komen geen aanwijzingen meer in beeld. Voor je het zelf door hebt zit je midden in de game, terwijl jij nog wacht op een menu of een helpende hand. Dan maar naar ‘mountain view’, zoals het in Steep heet. ‘Mountain view’ is een manier om snel te reizen in de wereld van Steep. Je zoomt als het ware uit en krijgt een enigszins warrig overzicht van alle bergen die het spel te bieden heeft. Hier zie je speciale puntjes die challenges of interessante drop zones moeten voorstellen. Helaas zie je pas wat voor een challenge het is als je met de cursor precies erop gaat staan. Dit zorgt soms voor irritaties als je op zoek bent naar een speciaal type challenge. Het snel reizen is erg handig en het is leuk dat je sommige punten eerst moet vrijspelen, maar de vrijheid die je ineens in de schoot krijgt geworpen, in combinatie met het gebrek aan een fatsoenlijke uitleg, kan leiden tot frustraties.

Kies uit de verschillende challenges en probeer zo meer en meer te unlocken, dat lijkt het doel van Steep. Er is geen story mode om door te spelen, noch een soort modus of aanwijzing die jou begeleid met een mogelijke route door de challenges. Naast het vrijspelen van andere drop zones mist Steep een beetje een doel. Random klik je op verschillende challenges in ‘mountain view’. Keertje snowboarden hier, beetje paragliden daar, maar het gevoel van voldoening ontbreekt, want het gevoel van vooruitgang geboekt hebben is maar klein. Het voelt zelden als vooruitgang boeken en vaak als een random selectie challenges en zie maar wat je er mee doet. Misschien is dit de simulatie-achtige vrijheid waar een echte wintersporter helemaal wild van wordt, maar voor de gemiddelde gamer zal het spel waarschijnlijk een doel missen.

Steep heeft met haar announcement trailer een hoop enthousiasme losgemaakt en de lat hoog gelegd. Het is ongetwijfeld een kwestie van smaak, maar de meerderheid van de enthousiastelingen leek te hopen op een knallende game vol stunts en races. Misschien een game met net iets meer richting en iets minder realiteit. Het zorgt ervoor dat het soms niet meer aanvoelt als een game. Het is daarnaast niet met vrienden op de bank samen te spelen, wel is het spel altijd online. Hier en daar komen andere mensen voorbij gesnowboard, maar tenzij je deze mensen persoonlijk kent lijkt het er vooralsnog op dat deze mensen slechts bestaan om records neer te zetten die jou het gevoel moeten geven dat je iets van competitie hebt. Voor hen die (met mij) hoopten op een verbeterde reïncarnatie van de stoere SSX games, loopt het enthousiasme helaas met een sisser af. Voor wie helemaal gek is van wintersport en juist geniet van vrijheid en een lichte doelloosheid, zal Steep een heerlijke game zijn. Ga je gang en verken de bergen. Voor de rest van ons zal Steep het type game zijn voor “af en toe een half uurtje”. Een perfect tijdverdrijf wanneer je zeker wilt zijn dat je na een uur niet nog verder wilt gamen.