Tales of Berseria springt eruit; op een goeie manier maar ook op een discutabele. Het probeert een aantal nieuwe dingen voor de serie, zoals het gepimpte vechtsysteem en een duister wraakverhaal, en slaagt slechts met enkele. Wat mag je verwachten van deze vreemde doch intrigerende telg?
De game vertelt het verhaal van een pittige tante, genaamd Velvet. De game opent spannend met een waarlijk prachtig geanimeerde openingsscène, eentje die niet onderdoet voor de mooiste anime’s van het moment. Die zet gelijk de toon, want daarin is het gruwelijke evenement te zien dat de koers van het verhaal bepaalt: the Opening. Zij en haar broertje zaten daar als kind middenin. Na een flink trauma te hebben opgelopen gaat het aardig goed met haar, haar broertje Laphicet, en haar redder en ‘grote broer’ Arthur. Wel is het zo dat, sinds the Opening, de mensheid nu geplaagd wordt door een epidemie die Daemonblight wordt genoemd: de permanente transformatie van mens naar monster. Die transformatie gebeurt natuurlijk niet zonder de juiste dosis bloedlust, waardoor als het ook maar één iemand in een dorp overkomt, dat ervoor kan zorgen dat de hele stad wordt uitgemoord.
Eén betrayal later verandert Velvet voorgoed in een halve demon. Dit manifesteert zich in de vorm van haar arm die zij naar wens kan veranderen in een zwartrode klauw waar ze demonen mee kan verorberen. Van het een komt het ander, en ze wordt opgesloten voor 3 jaar. Een demon zoals zij, wil je niet de wereld in sturen, toch? Dan gebeurt het onvoorstelbare. Ze wordt bevrijd, en ze zint nog maar op één ding: wraak op degene die haar verraden heeft.
Japanse RPG’s hebben vaak last van veel te veel tekst en/of cutscenes die het verhaal eerder vertragen dan dat ze het vooruit helpen. Tales of Berseria heeft ook veel tekst, maar net niet té veel tekst. Het meeste is ook gewoon ingesproken, dus je hoeft niet alles te lezen. Daarnaast verraste het me hoe relatable, overtuigend, en menselijk álle – ja echt, álle – karakters zijn die hun intrede doen. Dat helpt echt bij het slikken van de hoeveelheid dialoog in de game – want dat is zoals gezegd best veel. Wat ze zeggen is vaak humoristisch – of ‘straight up savage’, zoals de jeugd van tegenwoordig zou zeggen – en daarbij ook goed te volgen. Karakters worden uitgediept met niet één steen uit hun verleden die onomgedraait blijft. Binnen de eerste 2 uur voel je waarschijnlijk al dat je emotioneel in ze geïnvesteerd hebt; en dat zal een van de grootste redenen zijn waarom je het verhaal tot het einde uit zal willen zien.
De combat wijkt een hoop af van veel andere delen uit de serie. Je hebt nog steeds de bekende ‘Artes’, wat in essentie een verzamelnaam is voor diverse vaardigheden, maar deze zijn niet langer skills waar je op moet wachten. Met uitzondering van ‘Mystic Artes’ (vergelijkbaar met spreuken) zijn het allemaal hele korte skills geworden, gereduceerd tot niet meer dan een schop of stoot met een cool visueel effectje.
Het was kiezen tussen twee kwaden, toen het aankwam op de moeilijkheidsgraad. Op normal is het namelijk snel te makkelijk, en dat is een flinke aanslag op je speelplezier. En op de eerstvolgende hogere moeilijkheidsgraad duren baasgevechten belachelijk lang. Ze lijken gewoon meer health en aanvalskracht te krijgen. Het wordt dan een gevalletje heel-lang-overleven-zonder-fouten-te-maken in plaats van dat bijvoorbeeld de aanvalspatronen veranderen.
The name of the game is (nog net niet) combo’s, want zo vecht je in deze Tales of. Het moet je liggen, en als je deze game koopt met de verwachting de traditionele gameplay uit de reeks terug te vinden kom je van een koude kermis thuis. Artes zijn toegewezen (en kan jij ook zelf handmatig toewijzen) aan de face buttons. Afhangend van het level van Velvet, gooit ze rap de coolste combo’s uit haar mouw. Je begint gevechten met de energie voor drie aanvallen achter elkaar. Er bouwt zich een metertje op die zich vult als je ontwijkt, maar ook als je vijanden doodt. Je verdient dan een zieltje die wordt toegevoegd aan de meter, waardoor je nu vier aanvallen achter elkaar kan doen. Door bepaalde moves te doen die een zieltje kosten, gaat er weer een zieltje af. Ook als je teveel klappen opvangt en bijvoorbeeld stunned raakt, kan je een zieltje verliezen.
Je moet altijd een oogje houden op deze meter, want het maakt veel uit voor je speelstijl. Als je er weinig hebt, laten we zeggen één of twee, dan loont het om eventjes defensief te spelen totdat je weer meer dan maar één of twee aanvallen per keer kan uitvoeren. Heb je vier of zelfs de maximale vijf zieltjes bij elkaar gespaard, dan is het tijd om alles uit de kast te halen en die daemons eens te laten zien wie er nou eigenlijk de baas is. Later komen er aanvallen bij waarbij ze gebruik maakt van haar demonische arm, en die zijn echt heel tof om naar te kijken. Daarnaast kunnen ze een hopeloze situatie veranderen in een spannende coup d’état.
Backtracken. Vroeger: een core gameplay concept om de speelduur van een game drastisch te verlengen. Inmiddels: gedateerd, tijd verspillend, en gewoonweg een beetje saai. Jammer genoeg maakt Tales of Berseria te vaak gebruik van deze veelbesproken game mechanic. De omgevingen zijn aardig, met verschillende flora en fauna in ongeveer ieder nieuw hoofdstuk dat je in gaat. Maar backtracken is niet wat je nog wil in deze tijd. In het begin moet je twee keer naar bijna dezelfde plek in een ijsgebied, alleen om een cutscene te triggeren zodat je verder kunt. Dat voelt voor sommigen waarschijnlijk onnodig.
ToB is een heuse RPG, en een heuse RPG heeft op z’n minst één ding nodig: micromanagement. Daar zul je meer dan genoeg van vinden. Gevonden uitrustingen en wapens zijn te upgraden, op te breken tot herbruikbare materialen, je kan koken, en aan het managen van de aanvallen van Velvet en haar bondgenoten heb je ook zeker je handen vol. Je hebt ook echt het gevoel dat dat allemaal nut heeft, omdat je goed duidelijk wordt gemaakt via tutorials hoe alles werkt en wat je eraan hebt. Zo kan je met statusbonussen het gevecht in gaan als je je team eerst wat lekkers voorschotelt. Een ander cool ding is dat als je een wapen hebt gemastered, dat dat karakter dan een permanente bonus eraan overhoudt. Dit gaat aardig snel, dus je bent altijd op zoek naar een nieuw wapen of kledingstuk om te verwisselen, zodat je lekker veel permanente bonussen opbouwt. Een slimme manier om je flink te laten switchen tussen je gevonden items.
Tales of Berseria biedt diepgang voor zowel de fan als de nieuwkomer met een duister doch pakkend verhaal, zeer uitgediepte personages en vermakelijke combat. Spijtig dat de ontwikkelaars van de game een paar missers erin hebben laten sluipen die bestaan uit backtracken, veel tekst om te lezen, en de moeilijkheidsgraad die niets meer dan health en aanvalskracht toevoegt aan vijanden.
