Recensie: The Witch and the Hundred Knight Revival Edition

Al sinds het moment dat Pokemon Blue (\#TeamBlue) uitkwam, ben ik een groot fan van RPG’s. Dit werd met Kingdom Hearts op de PlayStation 2 alleen nog maar erger. In de loop der jaren zijn er verschillende types RPG’s voorbij gekomen. Zo kwam begin 2009 Disgaea 3 voor de PlayStation 3 in Europa beschikbaar. Dit was de eerste keer dat ik in aanraking kwam met Nippon Ichi Software en hun games. Deze games staan bekend om hun laagdrempelig maar leuk verhaal, sadistische humor en gigantisch diepgaande gameplay, vooral in de Disgaea-serie. Met The Witch and the Hundred Knight deed Nippon Ichi Software een allereerste poging om een 3D action RPG te maken. Destijds werd de game met gemengde gevoelens ontvangen, maar toch besloten ze om een Revival Edition uit te brengen voor de PlayStation 4. Hebben ze het dusdanig op kunnen poetsen tot een volwaardige PlayStation 4 game?

Allereerst moet gezegd worden dat The Witch and the Hundred Knight voor de PlayStation 3 geen slechte game is en dat is ook terug te zien in de Revival Edition. De game biedt een hoop en kan daardoor ook een hoop fout doen. Daarnaast komt hier meer dan in vele andere Nippon Ichi Software games naar voren dat je echt van het type verhaal en de personages moet houden. De hoofdrol in de game ligt bij de Hundred Knight. Dit is een kleine ridder die opgeroepen is door de moeras heks. De heks kan niet buiten haar moeras leven, maar ze zint op wraak. Het is dan ook aan de Hundred Knight om het moeras uit te breiden en de heks te helpen bij haar zoektocht naar wraak.

Hier komt al gelijk eigenlijk een van de grootste valkuilen te voorschijn. De heks is een duidelijke puberende tiener die de schuld van haar ellende op alles en iedereen afschuift, maar niet in de spiegel wil kijken. Ze is gigantisch bot en heeft geen blad voor d’r mond. De speler moet dus de gehele game commando’s van een puberend tiener meisje opvolgen. Mocht je dit een probleem vinden en niet langs de sadistische humor heen kunnen kijken, dan kun je beter de game links laten liggen. Mocht dit je toch trekken, dan biedt de game een hoop om vele uren mee zoet te zijn.

Dit begint al bij de gameplay. Zoals gezegd is het een action-RPG, wat inhoudt dat er op een hoop knoppen geramd gaat worden om verschillende combo’s te maken om de vele vijanden te verslaan. De speler krijgt in totaal toegang tot drie sets waarin wapens geplaatst kunnen worden, waarvan er weer vijf soorten zijn. Tijdens het vechten kom je er al snel achter dat elke vijand zijn eigen sterke en zwakke kanten heeft als het aan komt op deze wapens. Het is dan ook passen en meten om drie goede sets te vinden die werken. Hier kan redelijk wat tijd in gestopt worden, maar uiteindelijk wordt een goede combinatie gevonden. Wanneer deze echter is gevonden, dan valt de game toch redelijk snel in echt knoppen rammen met af en toe wisselen tussen de drie sets van wapens.

Toch gaat de game in dit opzicht niet al te snel vervelen. In de verschillende levels waar je komt is namelijk ook genoeg te doen buiten de vele vijanden verslaan. Zo is het bijvoorbeeld mogelijk om huizen van dorpen te overvallen om extra spullen te krijgen, of kun je het gehele stuk land proberen te ontdekken. Er zit alleen een grote “maar” aan het hele verhaal. De Hundred Knight kan namelijk niet al te lang zonder haar heks, dus zit er een soort van timer in de game. Deze timer gaat sneller achteruit bij elke actie die wordt uitgevoerd, maar kan ook deels weer aangevuld worden door verzamelde punten in het level of door het opeten van vijanden. Wanneer de timer echter (bijna) op is, is het tijd om terug te gaan naar de heks.

Wanneer de Hundred Knight terug komt in het moeras worden allereerst alle experience punten verzameld in het level toegekend aan de speler. Dit betekent dus dat je geen level omhoog gaat tijdens een level, maar dat je terug moet naar het moeras om een level omhoog te gaan. Dit zorgt voor een extra moeilijkheidsgraad, aangezien je in sommige relatief grote levels niet kan groeien. Sommige levels zijn dan ook dusdanig lastig, dat er eerst een stuk grinding komt kijken voordat je levend door het level heen kan komen. Het grinden op zich is geen probleem, maar het niet goed kunnen zien waar je staat en hoeveel experience nog nodig is kan wel voor frustraties zorgen.

Buiten dit alles zijn er nog een hoop andere punten om rekening mee te houden, zoals bij bijna alle games van Nippon Ichi Software. Zo zijn er verschillende Hundred Knights die gebruikt kunnen worden. Tijdens de levels is het dan ook mogelijk om tussen drie te wisselen, maar ondertussen worden de krachten van de overige twee gecombineerd in de derde. Daarnaast kan er ook niet oneindig op de knoppen geramd worden, aangezien de Hundred Knight dan uiteindelijk duizelig wordt. Er zal dus genoeg gedoseerd moeten worden tijdens het verslaan van de vijanden. Aan het einde van elk level is ook nog eens een eindbaas te vinden, waarbij het erg belangrijk is om de patronen van aanvallen te herkennen en te weten wanneer je moet aanvallen.

Nu vraag je jezelf mogelijk af wat er nu eigenlijk precies is veranderd ten opzichte van de PlayStation 3 versie. Uiteraard zijn er hier en daar verbeteringen doorgevoerd in de besturing. Daarnaast is ook het uiterlijk opgepoetst, maar het is helaas nog steeds te zien dat dit een van de eerdere pogingen is van Nippon Ichi Software om een 3D game te maken, aangezien het uiterlijk nog steeds redelijk wat beter kan. Het is ook zeker een gemiste kans dat de camera positie niet verbeterd is, aangezien deze bijna dramatisch is te noemen. De grootste toevoeging is echter de Tower of Illusion. Dit is een beetje te vergelijken als de Item World bij Disgaea. Door een wapen op te offeren kunnen levels van vijanden verslagen worden, waarvan de sterkte afhangt van het wapen dat is opgeofferd. In de Tower of Illusion is het ook mogelijk om met de heks zelf te vechten, al is het telkens maar tijdelijk, wat een leuke toevoeging is. Hoever je komt in de Tower of Illusion, hoe beter ook de spullen worden die opgepakt kunnen worden.