Niet lang geleden was op Undercover Network al een recensie te lezen over de door NIS America uitgebrachte vechtgame Under Night voor de PlayStation 3. Nu komen zij wederom met een PlayStation 3- en Vita-game genaamd Tokyo Twilight Ghost Hunters, gemaakt door Toybox Inc. De game kan het best omschreven worden als een Visual Novel met wat Strategy Roll Playing elementen. Voor genoeg mensen misschien een reden om de game al af te schrijven, maar laten we eerst kijken wat de game te bieden heeft. Want in deze hoek van games kun je wel heel erg uitgaan van een nichemarkt. Maar ook deze markt kent enkele goede games, denk aan Danganropa, dus waarom deze niet.
Deze game is gerecenseerd op de PlayStation 3 en er moet gezegd worden dat het toch een nadeel is om weer je PlayStation 3 aan te zetten voor een nieuwe game. Dit is natuurlijk geen gamebreaker, maar je speelt toch het liefst je nieuwe games op je nieuwe consoles. Maar zodra je PlayStation 3 aanstaat, begint de game zonder aankondiging meteen met het vertellen van haar verhaal. Dit is lekker, omdat de game erg zijn best doet om zijn verhaal te vertellen in heel veel dialoog. Dit zorgt meteen voor een voor- en nadeel. Je hebt namelijk geen idee wat nou precies de bedoeling is, maar wel dat de game snel is en geen moeite neemt je iets uit te leggen. Een voordeel omdat het niet zorgt voor onnodige uitleg, en vooral dat de wereld waarin het zich afspeelt natuurlijk opgebouwd wordt door het verhaal.
Met het verhaal van Tokyo Twilight Ghost Hunter is ook eigenlijk helemaal niks mis. Je geeft de hoofdpersoon een naam en wordt meteen het verhaal ingezogen. Als nieuwe student op een middelbare school in Japan is het aan jou om een houding te creëren tegenover alles wat je tegenkomt. Dit wordt op traditionele manier gedaan met typische Japanse personages, die allen een interessante persoonlijkheid kennen. Hierdoor is het leuk om hun verhaal aan te horen en te reageren, hierover later meer, op de gesprekken. De gesprekken zijn in ieder geval goed geschreven. Geen moment krijg je het idee dat een conversatie te lang duurt, ook al ben je soms meer dan een uur naar gesprekken aan het luisteren.
Niet echt luisteren, want op een enkele kreet en zucht na zul je weinig horen van de personages. Dit is jammer, want de personages hebben wel persoonlijkheid. Daarnaast, zoals de titel misschien al verraadt, speelt de game zich niet enkel af op een middelbare school. Al snel kom je in contact met een organisatie die zich specialiseert in het bovennatuurlijke. Je blijkt talent te hebben voor het opsporen en vangen van geesten en sluit je bij hen aan. Het is wel jammer dat de toch vrij kleurrijke personages en de verhaallijnen die zij hebben, niet helemaal aansluiten bij dit belangrijke gedeelte van het hoofdverhaal. Het lijkt een beetje alsof het hele geesten-gedeelte van de game een bijrol speelt in het interessantere middelbare schoolleven en alles wat daarbij hoort.
Naast het verhaal kent deze ‘game’, ondanks dat het een Visual Novel is, ook gameplay-elementen. Dit is in twee secties opgedeeld. Aan de ene kant is het een middelbare school sim waarin je moet reageren en moet omgaan met je mede-studenten. Dit kun je doen door te kiezen uit vijf verschillende emoties in combinatie met een van de vijf zintuigen, bijvoorbeeld ‘verdriet’ en ‘zien’, wat een logische combinatie kan zijn. Maar de situaties waarin je verkeert lenen zich niet altijd naar deze combinaties, en andere personages reageren niet echt op rare combinaties. Als je bijvoorbeeld verdriet met smaak combineert als er over geesten gesproken wordt, kijken ze je even raar aan om vervolgens gewoon door te gaan met het gesprek.
Buiten deze reageer-gameplay kent de game ook gameplay om geesten te verslaan en te vangen. Op het moment dat jij en je organisatie op pad gestuurd worden om geesten tegen te gaan, à la Ghostbusters, ga je naar een map waarin jij en je medespelers te zien zijn. De geesten worden hierop niet aangegeven en je moet gadgets gebruiken om ze te vinden. De geesten zijn enkel te zien als in beweging zijn, waardoor je moet gokken waar je moet aanvallen. Aangezien de game geen enkele uitleg geeft over dit systeem, ook niet bij het gesprekkenwiel overigens, weet je nooit zeker of je het juiste doet. Dit kan soms tot frustratie leiden, omdat het niet lukt om te ‘gokken’ waar je moet aanvallen.
Het moet dan ook gezegd worden dat de gameplay helemaal niets toevoegt aan het spel. De game was waarschijnlijk beter tot zijn recht gekomen als er helemaal geen gameplay was buiten de gesprekken om.Ook de map ziet er bijzonder goedkoop en slecht gemaakt uit, wat vrij gênant is en niet matcht met de rest van de game. Want de game zelf ziet er prima uit, niet uitzonderlijk maar zeker ook niet verkeerd. Personages met wie je spreekt hebben karakter, ook door hun dialogen, en kennen ook veel verscheidenheid van elkaar. De muziek is daarbij ook alleraardigst. Aangezien je deze muziek door de lange onuitgesproken dialogen veel zult horen, is dit wel een must voor deze game.
