Het is vreemd wanneer je dingen over jezelf ontdekt die eigenlijk niet kunnen. Met Tropico 5 waan je je een ware dictator op een klein eilandje en is het de bedoeling dat je een waar zuid-Amerikaanse nederzetting laat groeien tot een bloeiende wereldmacht met alle voor- en nadelen die dat met zich meebrengt. Tijd om je helemaal uit te leven dus!
Omdat het een simulatiegame is die eigenlijk op de p.c. uit is gekomen is de belangrijkste vraag hoe Haemimont Games de vertaling naar de spelcomputer heeft gedaan. En dat is goed gelukt. Je beweegt vloeiend over het eiland en komt maar zelden in de knoop met het selecteren van eenheden, gebouwen en opdrachten. Ook alle menu’s zijn slim weggestopt onder de schouderknoppen waardoor je, wanneer je aan de knoppen gewend bent snel door het hele verhaal heen kunt klikken. Dat punt is normaal precies waarom je games zoals Tropico op de p.c. wilt spelen. In dit geval maakt het niet zo veel uit. De console versie werkt eigenlijk net zo goed als de game die op de p.c. is uitgebracht. Door slim gebruik te maken van de controller en alles zo simpel mogelijk te houden blinkt deze strategische titel uit in gebruiksgemak. Iets wat veel strategische games niet lukt op een spelcomputer.
Zoals bij veel van dit soort strategische games is het doel simpel. Begin met een kleine nederzetting en groei tot een belangrijke speler in de regio. Je hebt een hele berg aan opties tot je beschikking waarmee dat kan. Zo bestaat de eerste fase in het spel uit het opzetten van de basis en de onafhankelijkheid verklaren. Dat doe je door opdrachten te volbrengen waarmee je werkelijk alle kanten uit kunt. Zo zijn er economische opdrachten zoals het exporteren van diverse producten die je kunt verbouwen en fokken zoals dieren, bananen, tabak, en rum. Later is het ook de bedoeling om strategische beslissingen te nemen en je nederzetting in stand te houden zoals het opzetten van een krijgsmacht en het tegenhouden van vijandige landen.
Niet alleen de economie speelt een belangrijke rol, ook is het belangrijk om goed na te denken over de politieke standpunten die je als dictator inneemt. Zo bestaat de tweede fase van het spel uit het ontdekken van jouw positie in de wereld. Hoor je bij een bepaalde groep? Dan is het goed mogelijk dat een andere groep je aanvalt omdat de standpunten van de vijandige groep botsen. In de tussentijd moet je de economie in stand houden en tegelijkertijd ook denken aan de ontwikkeling van jouw eiland. Kun je deze drie dingen tegelijk doen dan is Tropico een geweldig diep spel waar je al snel luttele uren aan kwijt bent. Het is mogelijk om de economische en politieke aspecten van de game een andere moeilijkheidsgraad te geven. Dat is natuurlijk een enorm pluspunt. Ben je niet zo goed in strategische beslissingen? Dan kun je dat specifieke aspect gewoon een lagere moeilijkheidsgraad geven. Naast deze hele constructie is het ook mogelijk om bepaalde mogelijkheden, nieuwe gebouwen en upgrades voor bestaande gebouwen en industrie vrij te spelen. Het belangrijkste aspect is dan ook de import en export van producten. Daarom is het belangrijk dat je als slimme dictator de juiste keuzes maakt in de groei van jouw eiland. Een grote haven en/of een fatsoenlijk vliegveld is zeer wenselijk.
Bij het spelen van Tropico kun je een aantal kanten uit. Je hebt natuurlijk een “campaign mode” waarbij je door diverse missies moet om zo het einddoel te halen. Daarnaast kun je helemaal zelf vrij aan de slag met de “sandbox mode”. Een modus waarbij je niet gelimiteerd bent aan specifieke missies maar vrij kunt bouwen en ontdekken. Als kers op de taart is er ook nog een multiplayer aanwezig waarbij zowel coöperatief als competitief gespeeld kan worden met andere spelers. En ondanks dat er tijdens het spelen van deze game nog niet veel mensen online waren, was toch de meerwaarde van een dergelijke multiplayer wel te zien. Juist door samen beslissingen te nemen kom je tot de conclusie dat het niet altijd de beste keuzes zijn die gemaakt worden. Op die manier groei je dus als tactische speler.
Tropico 5 is ondanks dat het de vijfde game in de serie is weer lekker fris. Van het vormgeven van je eigen dictator tot het frisse kleurenpalet en de vrolijke relaxte salsa-muziek op de achtergrond, alles komt samen in een sfeer die je nagenoeg alleen in de Tropico games tegen komt. Ook het hele smoelwerk van Tropico valt naadloos samen met de verwachting dat je een Cubaanse stad aan het bouwen bent. En hoewel de game niet expliciet Cuba of een ander specifiek land noemt gaan je gedachten meteen uit naar die regio. Waarom is een raadsel want de suggestie wordt nergens gewekt. Aan de andere kant is het ook helemaal niet erg om er in gedachte een regio aan te hangen. Het is en blijft een lekkere vrolijke game met een hele aparte stijl. Ook is het aanpassen van de moeilijkheidsgraad een groot pluspunt. Daarmee zorgt de ontwikkelaar dat je nuance kunt aanbrengen en juist kunt spelen zoals jij dat fijn vindt.
