Wie nog nooit van Uncharted gehoord heeft, moet zeer waarschijnlijk sinds 2007 onder een steen hebben geleefd, want het is één van de system sellers voor de Playstation 3 geweest. In december van dat jaar kwam het eerste deel, Uncharted: Drake’s Fortune uit. Twee jaar later volgde Amongst Thieves en weer twee jaar later kwam Drake’s Deception. Eigenlijk zou je de Uncharted-reeks kunnen vergelijken met de Indiana Jones-films of met erg vermakelijk geschiedenislessen, want de games zitten boordevol met verwijzingen naar ontdekkingsreizigers en maakt daar een soort van interactieve film van, waar je zelf de hoofdrol in speelt. En nu, als voorproefje op het aanstaande vierde deel dat begin volgend jaar verschijnt, kunnen we deze games dan ook eindelijk op de Playstation 4 spelen.
Er is vaak kritiek geuit op de heruitgaven van grote games van de Playstation 3 voor de Playstation 4. Die kritiek werd ook vaak geroepen toen Uncharted: The Nathan Drake Collection werd aangekondigd. Op zich is deze kritiek natuurlijk wel te begrijpen. De games waren immers al beschikbaar voor de vorige generatie console. Toch is er iets voor te zeggen, en dan bedoel ik niet alleen uit financieel oogpunt, om deze games opnieuw uit te brengen. Uncharted was niet voor niets een system seller. De game bracht iets nieuws en zeker voor de mensen die in deze generatie zijn begonnen aan een console is de kans natuurlijk aanwezig dat ze nog nooit een Uncharted-game hebben gespeeld.
Daarnaast zijn de games grondig onder handen genomen. Allereerst is de resolutie niet langer 720p, maar daadwerkelijk glorieus 1080p. Daarnaast hebben ze ook de framerate weten op te schroeven van over het algemeen 30 fps, naar een redelijk constante 60 fps. Nu zou je kunnen beweren dat je het verschil boven de 24 fps niet meer ziet, maar na het spelen van alle drie de delen kan ik met honderd procent zekerheid zeggen dat je dat wel degelijk ziet. Nog nooit was Nathan Drake zo vloeiend en nog nooit kon je alle scènes in deze game spelen zonder ook maar een moment van stotteren, wat nu dus wel kan.
Over het algemeen is de upgrade van de games erg goed gelukt; ze zien er sowieso prachtig uit en spelen nog steeds heel goed weg, maar toch kun je zien dat Uncharted: Drake’s Fortune de oudste van de drie is. Het spel is nog steeds erg goed en ziet er beter uit dan ooit, maar iets aan het spel is minder dan de ervaring die er was in 2007, toen de game voor het eerst uitkwam. Het lijkt haast wel alsof de controls minder goed reageren bij deze nieuwe versie. Het is moeilijk om er de vinger op te leggen, maar deze game komt het minste uit de verf in de trilogie. Wat ook een nadeel is, is dat de multiplayer niet meer aanwezig is, zoals deze vanaf het tweede deel werd toegevoegd.
Naast een grafische upgrade is er nog iets anders veranderd aan de game. Veel mensen hebben op de Playstation 3 al moeite genoeg gehad met de zogenaamde ‘Crushing’-modus. Dat was de moeilijkste versie die je toen had. Met Uncharted: The Nathan Drake Collection is daar nog een extra moeilijkheidsgraad aan toegevoegd, namelijk de zogenaamde ‘Brutal’-modus. Ten tijden van het schrijven van deze recensie was ik daar nog niet aan toegekomen. Daarnaast hebben ze ook nog een ‘Explorer’-modus toegevoegd, die voor de spelers zo makkelijk mogelijk is. Als klap op de vuurpijl is er ook nog een zogenaamde ‘Speed Run’ toegevoegd, waar je kunt oefenen op het zo snel mogelijk voltooien van een hoofdstuk, als ook een foto-mode. Dat laatste is een leuke toevoeging, maar zeker niet de reden om het spel aan te schaffen.
Altijd al uniek aan de Uncharted-games was de manier waarop het verhaal verteld wordt. Door het mengen van third-person shooter-elementen, puzzelmomenten en uitgebreide prachtige cutscenes, die naadloos in elkaar overlopen, heb je echt het gevoel dat je deel uitmaakt van het verhaal dat je speelt en dat is knap. Sinds Uncharted zien we dit ook steeds vaker terugkomen in games. Er zijn voorbeelden te over die laten zien dat de Uncharted-reeks zich qua verhalenvertelling kan meten met de beste speelfilms. Misschien het allerbeste voorbeeld: de eerste scène van Uncharted 2. Nathan begint dit verhaal in een trein die voor een groot gedeelte over rand van een ravijn hangt. Hij moet zorgen dat hij veilig boven komt. Hierbij word je meteen de basis van het spel geleerd.
Pingback: Uncharted - Play Watch Read