Recensie: Until Dawn

Het horrorgenre is onuitputbaar en daar maakt de ontwikkelaar achter Until Dawn, Supermassive Games, dankbaar gebruik van. Het pad dat zij kiest voor Until Dawn is er één in de categorie van horrorfilms zoals Scream, Friday the 13th en uiteraard Cabin in the Woods. Het geheim? Steek acht tieners na een tragisch weekend in diezelfde hut en laat een maniak rond lopen.

Until Dawn zou oorspronkelijk zijn verschenen op de PlayStation 3 en gebruik maken van de PlayStation Move-controller. Met de komst van de PlayStation 4 bleef het angstvallig stil rond deze titel. Gelukkig kwam al snel het bericht dat Until Dawn gewoon zou verschijnen en dat men gebruik kan maken van de motion sensor in de PlayStation 4-controller. Tijdens een speelsessie vorig jaar op de gamescom werd al duidelijk dat Until Dawn een game zou worden voor zij die een sterke maag hebben. Het verhaal begint bij twee zusjes die na een uit de hand gelopen grap verdwijnen. Precies een jaar later wil de broer van beiden alsnog de jaarlijkse bijeenkomst houden en gaat iedereen weer terug naar die vreselijke plek.

In onze hands-on van vorig jaar wisten we al te vertellen dat keuzes maken erg belangrijk zou gaan zijn. Nu een jaar later kunnen we dat inderdaad beamen. Het spel maakt namelijk gebruik van de theorie genaamd vlindereffect. Iedere keuze die je maakt vanaf het begin kan grote gevolgen hebben voor het verdere verloop van het spel. Uiteraard zijn er ook cruciale momenten zoals het kiezen wie van je vrienden jij gaat redden. Je kan Until Dawn dan ook vergelijken met een film waar jij de regisseur van bent. In tegenstelling tot andere games die ook gebruik maken van het maken van keuzes, is het niet zo dat als jij denkt de verkeerde keuze gemaakt te hebben, dat je deze ongedaan kan maken door eerdere checkpoint te laden. Na ieder gemaakte keuze wordt het spel opgeslagen en krijg je niet de kans om het ongedaan te maken. Gelukkig heeft men er wel voor gekozen om naderhand, zodra het spel is uitgespeeld, je de keuze te geven om bepaalde stukken te herspelen om andere keuzes te maken. Ook wordt je deels geholpen om de juiste keuze te maken, want overal liggen totems verspreid die je een kijkje geven in de toekomst. Deze zijn verdeeld over vijf groepen zoals verlies van een van je vrienden of een totem die hulp biedt in de vorm van wat er kan gebeuren. Deze totems geven enkel aan wat er kan gebeuren en is geen garantie dat de getoonde toekomst dus ook werkelijkheid gaat worden.

Eerder werd er al een vergelijking gemaakt met het horrorgenre en dan voornamelijk de slasher horror films. Until Dawn leent erg veel bij deze films en laat je dan ook geregeld schrikken. En niet zomaar schrikken, sommige scenes zijn zo gruwelijk dat je geregeld een pauze gaat inlassen om bij te komen. In de wereld van horror heet dit jump scares. Momenten waarbij je zo geconcentreerd op de bank zit dat er ineens vanuit het niets iets opduikt. Daar zit Until Dawn vol mee en misschien wel iets te vol. Toch zorgen deze momenten er juist voor dat Until Dawn zo aangrijpend is. De keuzes zijn bepalend voor het verhaal, maar als speler speel je dit vooral omdat je vermaakt wil worden. Je wordt echter alleen vermaakt op een gruwelijke wijze. Mocht je de beschikking hebben over een PlayStation 4-camera, zet deze dan ook zeker aan. Bij iedere jump scare wordt je reactie vastgelegd op camera. Deze cheap shots zorgen voor veel leedvermaak op YouTube op dit moment. Uiteraard kan je deze ook delen met je vrienden.

Tijdens de hands-on hadden we al bedenkingen bij de besturing. Je moest de PlayStation 4-controller kantelen als het gaat om je zaklamp bijvoorbeeld. Deze besturing wordt je niet door je strot geduwd, maar is gewoon in te stellen. Je krijgt op het begin al snel de keuze of je de traditionele besturing wil gebruiken of toch de motion sensor controls. Welke van de twee beter werkt is niet te zeggen, wel is het besturen van een zaklamp of een andere lichtbron net iets makkelijker met de motion sensor controls. Dit ligt vooral aan het feit dat je een lichtbron met de traditionele besturing moet gebruiken door middel van de rechter thumbstick. Je moet hier erg aan wennen, maar zodra je weet hoe het werkt, dan zal het geen last meer zijn.

Gezegd moet worden dat Until Dawn er erg goed uitziet en het is dan ook duidelijk te merken dat het draait op de verbeterde engine die gebruikt is voor Killzone: Shadow Fall. Tel daarbij ook nog eens een overtuigende cast zoals Hayden Panettiere (Heroes), Rami Malek (Mr. Robot) en Brett Dalton (Agents of S.H.I.E.L.D.). Bij vlagen is het verschil tussen een trailer en daadwerkelijke gameplaybeelden niet te onderscheiden. Vooral dat grauwe zorgt ervoor dat je te maken hebt met een goede horrorgame, één die we al lange tijd niet gehad hebben. Toch kent Until Dawn ook aantal zwakke momenten. Deze momenten zijn vooral onbegrip voor hoe dom de personages eigenlijk zijn. De clichés stapelen zich op zoals een toren beklimmen, maar het enig wapen dat je bij hebt op de grond laten. Of op zoek gaan naar een vriend en het pistool laat je op de werkbank liggen. Je hebt als speler zo veel vrijheid als het gaat om het bepalen van het verhaal, maar zulke clichés laten zij er in zitten.