Horrorgames zijn hedendaags best schaars. Hier en daar komen er nog wel eens een aantal titels uit, maar het genre is langzaam maar zeker aan het uitsterven. Het weerhoudt OSome Studio er niet van om toch een nieuwe horrorgame uit te brengen. Met een unieke sfeer en verhaalvertelling, moet deze indie-game zich onderscheiden van alle ander horror-games. Om maar meteen met de deur in huis te vallen: ja, White Night onderscheidt zich van alle andere horror-game. Echter, onderscheidt White Night zich niet van de makkelijke truc die indie-ontwikkelaars toepassen.
Net als alle andere indie-developers probeert OSome Studio iets unieks neer te zetten in de hoop een succesvolle concept uit te brengen. Dat unieke concept moet er voor zorgen dat de indie-game zich onderscheidt van de grotere titels. Dit is een concept wat vaker faalt dan slaagt en is tevens ook een makkelijke reden om een kwalitatief mindere game neer te zetten. Dit is ook terug te zien in White Night. De game moet het hebben van zijn unieke noir-sfeer. De game is volledig zwart-wit en laat dit merken door de contrasten extra duidelijk te maken. Met behulp van belichting moet dit zorgen voor een griezelige, doch oogstrelende momenten. Dat doet het in mijn opinie echter niet. Als je goed kijkt zijn de 3D-modellen kartelig door de technische limitaties van de engine. De animaties zijn tevens ook verreweg van realistisch, terwijl dit laatste wel de intentie is van de ontwikkelaar.
Kijkend naar het verhaal kan ondergetekende daar wel een stuk positiever in zijn. De game begint met een auto-ongeluk dat veroorzaakt wordt door een overstekende ‘’vrouw’’, oftewel een geest. Door dit ongeluk raak je gewond en ben je op zoek naar een plek om hulp te zoeken. Al snel komt de hoofdpersoon bij een huis terecht en gaat naar binnen. Wat er echter na gebeurd mag je zelf uitzoeken. Het mysterieuze wat het huis brengt, geeft je het gevoel om erachter te komen wat er precies gaande is, en dat is tevens ook mijn drijfveer geweest om de game uit te spelen. Dat doe je overigens in vijf á zes uurtjes, wat op zich prima is voor een indie-game.
Qua gameplay moet de game het vooral hebben van exploratie en puzzels. Tussendoor hoor je door middel van een voice-over stukjes informatie over het verhaal. Al snel na binnenkomst, kom je erachter dat het huis slecht belicht is en grijp je al gauw naar een luciferdoosje. De lucifers zorgen voor je enige bron van licht met soms een lampje dat aan kan. Als je lucifers op zijn en je bent in een kamer zonder licht, dan is het oppassen geblazen. Ook het saven gaat niet zomaar. Je moet bepaalde stoelen zien te vinden die fungeren als save points. Saven zal je vaak gaan doen, want de dood is nou eenmaal onderdeel van de game. Je kan dood op twee manieren: te lang in het donker zijn, of een geest tegenkomen. Als je te lang in het donker rondloopt, dan hoor je de bliksem van buiten steeds harder gaan en indiceert dus dat je tijd eraan zit te komen. Dit geeft ook weer een spannend effect om zo snel mogelijk een bron van licht tegen te komen.
Het geluid is echter één van de beste aspecten van White Night. De geluiden zorgen ervoor dat je het meest gespannen bent. De voetstappen maken je zenuwachtig, de bliksem zorgt voor schrikmomenten en de persoon die de voice-over doet, doet dit erg goed. Zo zie je maar weer hoe belangrijk geluid is in een game en dan vooral in een horror-game. Net als bij films geeft een eng muziekje extra sfeer en bij games is dit precies hetzelfde.
