We beginnen The New Colossus na de gebeurtenissen van The New Order en dat was niet zo goed geëindigd voor onze held BJ Blazkovicz. Na een lange tijd in coma komt hij dan ook weer bij in een situatie die verre van ideaal is. De nazi’s zijn niet stil blijven zitten en zijn, onder leiding van de zeer sadistische Frau Engel, jou op het spoor. Hoe veel moeite het ook kost om met de verminkingen van je lichaam om te gaan, rolstoel-gekluisterd of niet, jij zult hier iets aan moeten gaan doen.
Voor de mensen die The New Order nooit hebben gespeeld, maak je geen zorgen. Door middel van een best uitgebreide samenvatting wordt je op de hoogte gebracht van het verhaal zoals zich dat heeft afgespeeld voor The New Colossus begint. Geheel in stijl van de vorige game mag je gelijk een keuze maken. Ga je voor het redden van Fergus of Wyatt. Pas als je dat hebt gedaan, komt het verhaal compleet op gang. Wat de impact van die keuze is, wordt eigenlijk pas later duidelijk. Wees gerust, het is geen dramatische beslissing.
The New Colossus is af en toe best grof, maar dat allemaal op een humoristische toon. Zoals bijvoorbeeld Frau Engel die genadeloos refereert aan het lichaamsgewicht van haar hulpje, die ook nog eens de dochter is van de leider. Deze Frau Engel heeft trouwens een promotie gehad, want in The New Order was ze eigenlijk nog de secundaire antagonist. Aan grove uitspraken uit haar mond totaal geen gebrek. Het is overigens ook in de cutscenes, dat deze game heel veel diepgang creëert. Die cutscenes zijn zowel in de huidige tijd als terug in de tijd om het verleden van Blazkovicz duidelijker te maken. Hierdoor kom je over onze held best wel wat te weten, maar helaas ook weer niet alles.
Voor een shooter heeft The New Colossus een verrassend sterk verhaal. Hoe lang je met dit verhaal uitspelen bezig zult zijn, hangt een beetje af van wat voor gamer jij bent. Gemiddeld zal iemand op de normale moeilijkheidsgraad zo’n 15 a 20 uur bezig zijn. Dat wordt minder wanneer je op “Can I play, daddy” gaat spelen, en natuurlijk weer meer op de hoogste moeilijkheisgraad. Hoe dan ook zul je je vast niet vervelen, of je moet het heel erg vinden dat de variatie in nazigespuis minimaal is. Ze worden echter wel steeds sterker. In totaal heeft de game elf missies, en die hebben de nodige zijlinge missies.
Beginnen in een rolstoel is natuurlijk ontzettend uniek voor een shooter, dat hebben we nog niet eerder gezien. Je bent gelukkig wel heel wendbaar, dus je kunt alsnog prima uit de voeten, maar het vormt maar een heel klein stukje van de game. Al snel kun je toch weer normaal bewegen, hoe dat kan vogel je zelf maar uit overigens. De dynamiek van de gameplay is zoals veel Wolfenstein games gericht op snel door de levels heen rennen, iets wat niet iedere gamer even goed ligt, maar ook wanneer je rustig speelt kun je prima uit de voeten met deze Wolfenstein. Je zult er alleen wel wat langer over doen.
De graphics van The New Colossus zijn over het algemeen helemaal prima te noemen op af en toe wat clipping problemen na. Soms zie je een tegenstander lichtjes door een muur heen gaan, maar het zijn gelukkig sporadische momenten. Waar de game helemaal geniaal in is, zijn de partical effecten. Er gaat weinig boven de effecten die je voorgeschoteld krijgt wanneer je met een high-tech wapen je tegenstander volledig tot stofdeeltjes schiet en je daar vervolgens in volle vaart doorheen rent. Dat ziet er waanzinnig uit en je ziet de vonkjes rond je heen dansen terwijl jij je alweer focust op de volgende vijand.
Ook tof is dat de lijken niet verdwijnen zoals in sommige shooters, waar je de lijken soms letterlijk in de grond ziet smelten. In The New Colossus zie je de lijken letterlijk opstapelen en dat geeft een hoop voldoening. Als je nog een keer terug komt op een deel waar je eerder geweest bent, is daar ook geen twijfel over, want daar hangt nog steeds een nazi over de reling te bungelen nadat je hem vol met lood hebt gepompt. Of waar je hem natuurlijk met een bijl of mes van dichtbij naar de andere wereld hebt geholpen.
Ook een groot onderdeel van het spel is sluipen. Dit doe je voornamelijk wanneer je commandanten in de buurt hebt. Je kunt er uiteraard voor kiezen om guns blazing naar binnen te rennen, en niemand zal je dat kwalijk nemen, maar je kunt er ook voor kiezen om eerst de commandanten uit te schakelen en daarmee ervoor te zorgen dat het alarm niet af gaat. Het scheelt je een behoorlijke lading aan vijanden en het is uitermate bevredigend om je mes in de nek van zo’n commandant te rammen.
De wapens die je tegenkomt kun je ook upgraden door middel van bijvoorbeeld silencers, maar ook met scopes (erg handig) en allerlei andere verbeteringen. Deze upgrades zijn overigens best goed verstopt echt in de uiterste hoeken van de levels. Ook de technologie voor jou als personage zal je kunnen upgraden later in het spel waardoor je bijvoorbeeld hoger kunt springen of door kleine ruimtes kunt kruipen. Waar The New Colossus nog wel een paar steekjes laat vallen, is in duidelijkheid. Voor de gamer is het zeker in het begin niet meteen duidelijk wat je nu allemaal ter beschikking hebt. De controls zijn ook net even wat anders dan in de gemiddelde shooter, waardoor je soms even zit te vogelen hoe je ook alweer van wapen wisselde. Maar vooral doordat de iconen van de dingen die je oppakt niet overduidelijk zijn heb je soms geen idee wat het nu eigenlijk was. Het is echter peanuts in verhouding met de rest van de gameplay.
Pingback: Atomic Heart - Play Watch Read