Recensie: Wolfenstein: Cyberpilot

Wat is er nou beter dan het afknallen van nazi’s in Wolfenstein? Na The new Order en New Colossus dacht Bethesda waarschijnlijk hetzelfde, en ze kwamen met een briljant maar tegelijkertijd ook twijfelachtig antwoord. Namelijk het afknallen van nazi’s met hun eigen wapentuig! En wat doen we vervolgens om de ervaring echt onvergetelijk te maken? We slingeren de hele ervaring in VR. Het resultaat is een logische stap voor de serie, en een mooie aanvulling op Wolfenstein: Youngblood.

Welcome to the resistance, Cyberpilot

Zoals vrijwel alle titels die uitgebracht worden voor Virtual Reality is Wolfenstein: Cyberpilot een ervaring die zittend wordt doorgebracht. Jij wordt wakker in Parijs, en wel in een verlaten bunker van de nazi’s. Even checken of alle bewegingen en dergelijke werken (onder andere door het knikken met de VR headset!) en daar ga je. Je komt terecht in een controleruimte waar eerder een legertje Duitstalig tuig zat te werken aan het overnemen van de wereld. Jij bevind je in het midden van deze ruimte in een lift. Deze lift brengt jou naar diverse plekken, maar het belangrijkste is de simulator. Deze simulator laat jou diverse robots van de Duitsers besturen, afhankelijk van wat nodig is voor de missie die je moet doen. Het verzet heeft namelijk de hand weten te leggen op een aantal robots die intact zijn en die ingezet worden om de weg vrij te maken voor het verzet. Dat gebeurt middels de eerder genoemde simulator. De robots gaan het slagveld op, en jij kunt vanuit je luie stoel lekker de nazi’s het leven zuur maken.

Knap VR besturingswerk

Het eerste dat opvalt is de besturing. Je hebt flink wat ruimte nodig om Wolfenstein: Cyberpilot te spelen, een armlengte binnen het zicht van de camera heb je toch wel nodig, wat neerkomt op een afstand van bijna 2,5 meter. Het spel is zowel met een normale controller te spelen als met de PlayStation Move controllers, en zoals we gewend zijn is het gebruik van de move controllers vele male fijner. Zo kun je afzonderlijk van elkaar de diverse panelen en joysticks gebruiken die nodig zijn om de diverse robots te besturen. Zowel in de echte wereld als in de simulatie zijn verschillende manieren gevonden om de robots te besturen: of het nou knoppen zijn, joysticks, of bewegingsbesturing, er zitten een heleboel vernuftige manieren verwerkt in Wolfenstein: Cyberpilot en daarmee is het een goede manier om aan andere mensen te laten zien tot wat de Move controllers eigenlijk in staat zijn.

Starten en genieten

Wolfenstein Cyberpilot heeft verhaaltechnisch weinig om het lijf. Als Cyberpilot mag jij de gehackte robots van het verzet besturen middels een simulator, en eigenlijk is dat het wel. Het fijne daaraan is dat je al snel midden in de actie zit, en al snel schietend en rennend de wereld een betere plek aan het maken bent. En niet alleen dat: het geheel oogt om door een ringetje te halen. De omgevingen die je ziet vanuit de lift hebben allemaal uitgebreide functies, en de simulator doet zijn werk heel goed, en voelt ook aan als een echte simulator. Wat je binnen de simulator ziet doet niet onder voor de andere Wolfenstein games en de hele stijl van Cyberpilot past ook binnen wat Bethesda en MachineGames wilden voor de game. Of je nou over de schouders van een panzerhund meekijkt, of boven bezet Parijs uit torent: het maakt niet uit, want Wolfenstein: Cyberpilot weet in alle gevallen het authentieke Wolfenstein gevoel over te brengen.

Al snel verslaafd aan Nazi’s slopen

Juist door de manier waarop Wolfenstein: Cyberpilot is opgezet ben je al snel verslingerd aan de game. Het gevoel van macht dat je hebt in de robots is geweldig, want zelfs als je tegen zwaar geschut aan loopt heb je niet het gevoel het onderspit te delven. De game werkt ook lekker. Je kunt makkelijk rondlopen (zeker als je de optie vrij draaien aanzet) en bonusfuncties zoals de speciale vaardigheden van de verschillende robots en bijvoorbeeld het repareren van het wapentuig zijn knap in beeld gebracht. Je snapt dan wel dat het al snel “nog even een stukje nazi’s slopen” werd tijdens het recenseren van de game zelf. En dat voor een game die niet eens de volle mep kost. Liepen wij nog ergens tegenaan? Jep, de speelruimte moet dus redelijk zijn, en dus ging het al zittend op de salontafel al snel mis, en grepen wij naar dingen die buiten het zicht van de camera lagen. Ook het draaien in stukjes van 30 graden zorgen ervoor dat onze panzerhund al zigzaggend door het Parijse metrostelsel hobbelde. Maar behalve de dingen die makkelijk op te lossen zijn hebben wij geen problemen gehad met het spelen van de game.

Het gebrek aan opties maken de game

Waar sommige games nog weleens de bocht uit vliegen met allerlei opties, toeters, en bellen weet Wolfenstein: Cyberpilot daar ver vandaan te blijven. De opties die je hebt zijn allemaal verwerkt in het liftsysteem, en verder krijg je precies waar je naar kijkt. Alle robots hebben daarnaast de simpele optie om een reparatie uit te voeren en een speciale aanval. Voordat je de robots meeneemt de straat op kun je ze uitproberen in een speciale testomgeving. Zo simpel kan een game in VR dus zijn. Korte introductie, uitleg waar nodig en verder geen randvoorwaarden en geneuzel waardoor je al snel geïrriteerd raakt, zeker wanneer je met de PlayStation VR headset op je hoofd zit. En daarbij heb je niet heel veel tijd om na te denken over allerlei toeters en bellen, want na slechts 4 missies is de game voorbij, en kun je deze uitmuntende demonstratie van Bethesda’s kunde in VR alweer in de kast schuiven. Het is dus een korte maar zeer krachtige ervaring die je met Wolfenstein: Cyberpilot in huis haalt.

Briljant idee, Bethesda

Wolfenstein: Cyberpilot is een onverwachte maar briljante uitbreiding van een fantastische reboot van een game uit de oudheid. Wolfenstein was al revolutionair, Wolfenstein: The New Order was dat voor de reboot en Cyberpilot doet dat nog eens dunnetjes over in VR. Laat je niet afschrikken door het feit dat je wat meer afstand nodig hebt tussen de camera en je headset. Het loont de moeite en laat zien dat PlayStation VR je wel degelijk flink wat bewegingsvrijheid kan geven. Tel daarbij op dat het verhaaltje waar Cyberpilot in is gegoten naadloos aansluit op de serie en je ook nog eens kijkt naar een game die heel goed uitziet en je hebt een topper in handen.