Mijn Week in Games: Geluk en Frustratie

Bij mijn review van Persona 5 schreef ik al over de gelukzalige periode waar veel gamers zich op het moment in begeven. Het komt niet vaak voor dat er zoveel sterke titels uitkomen in een paar maanden tijd, maar het jaar 2017 produceert topper na topper. Voor mij persoonlijk komt dit neer op spellen als Nier: Automata, For Honor, Horizon Zero Dawn en als laatste toevoeging dus Persona 5. Wederom een game die de volle prijs meer dan waard is en dat gebeurt over het algemeen slechts een paar keer per jaar. We worden echter niet alleen verwend met goede games, er is ook een zekere mate van verfrissende vernieuwing die mijn enthousiasme voor het medium weer extra heeft aangewakkerd. 

Dit begon met het adrenaline verhogende vechtsysteem van For Honor. De game had hier en daar kleine beperkingen, maar het vechtsysteem bracht een soort fanatisme en spanning in mij naar boven. Op het puntje van je stoel zit je te staren naar het scherm. Op het juiste moment een aanval blokken door je rechter joystick de goede kant op te duwen om vervolgens zelf juist op de onbeschermde zijde van je tegenstander in te hakken. De Vikingen, Samurai en Ridders vochten als leeuwen en de game wist je echt het gevoel te geven dat de belangrijkste factor voor winst was dat je sneller en slimmer moet handelen dan je tegenstander.

nierautomata-1

Vervolgens liet ik mij compleet weg blazen door Nier: Automata. Een geweldige game die op verschillende manieren speelt met het feit dat het door een speler beleefd wordt. Waar veel soortgelijke games met een goed verhaal ook zouden werken als film, wist Nier het voor elkaar te krijgen om de grenzen van het medium op te zoeken. Door je vooruitgang op te slaan “upload” je bijvoorbeeld het bewustzijn van je android naar je thuisbasis. Wanneer je dood gaat, kom je terug in een nieuw lichaam en moet je zonder dood te gaan het oude lichaam vinden. Lukt dit niet dan ben je een aantal items kwijt. Je pauze menu is je eigen operating system waarin je ongebruikelijke dingen kan doen zoals je eigen OS chip verwijderen. Dit is natuurlijk geen al te best idee, maar cool dat het kan. Daarnaast is ook het verhaal zo vorm gegeven dat het op verschillende manieren beleefd wordt, maar het zou zonde zijn daar iets van te spoilen.

Last but not least is Persona 5. Wederom een sterke titel, die daarnaast iets nieuws bracht voor mij als gamer. Je wisselt in deze JRPG tussen je leven in de realiteit en je leven in The Metaverse. Bijna al je acties laten echter de tijd verstrijken en daarom kun je er slechts ongeveer drie per dag uitvoeren. Je volgt dan ook echt dag voor dag het leven van een middelbare scholier en moet bepaalde deadlines halen op de kalender. In de echte wereld voer je bijna Sims-achtige taken uit: studeren, eten, socializen enzovoort. In de metaverse speel je de bekendere JRPG-dungeons met turn-based-vechten en meer. Het schijnt dat Persona 4 een soortgelijk systeem hanteerde, maar voor mij was het een verfrissend concept. Half simulator waar je je kan richten op het ontwikkelen van je character in de echte wereld, half RPG met een interessant vechtsysteem. Wederom een game die niet alleen goed is, zoals ook een nieuw Fifa of Uncharted me blij maakte, maar een soort game die ik nog niet had ervaren en me daarom regelmatig blij verraste.

persona54

Om niet alleen maar blij en positief over te komen, om ook even terug te komen naar de realiteit van echte gamerpijn die nog steeds aanwezig is ondanks alle weelde van het moment, wil ik toch even melding maken van een pijnlijke fout die ik afgelopen week heb gemaakt. Het zal een first world problem zijn dat jullie bekend voor komt: doodgaan in een japanse game en lang niet gesaved hebben. De frustratie van twee uurtjes moeten herspelen is al erg genoeg, maar Persona 5 wist mijn eigen stupiditeit harder in mijn gezicht te gooien dan welke andere game ooit tevoren. Door het verkeerd begrijpen van de in-game kalender, was ik al aangekomen op een moment in de game dat er niets meer te redden viel. Desondanks liet de game me nog rustig verder spelen en opslaan tot de gevreesde deadline eindelijk daar was. Het moment dat ik me realiseerde dat mijn enige save-file een compleet waardeloze was en er niks anders op zat dan het goede werk van een aantal dagen compleet te moeten reproduceren, kon ik mijn controller wel uit het raam gooien. Stomme vernieuwing, dacht ik stiekem, dit was me nooit overkomen met een nieuwe Fifa of Uncharted.

Geschreven door
Mark schrijft al jaren graag en geniet ook altijd van games, films en televisie. Bij Play Watch Read focust hij zich vooral op de games en dat doet hij met veel plezier.

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Gemarkeerde velden zijn verplicht *

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>

Lost Password

Please enter your username or email address. You will receive a link to create a new password via email.