Nana’s laatste verjaardag
De gebrouilleerde familie van Daisy Darker komt samen in het vervallen, spookachtige huis van Nana dat zich op een klein getijdeneiland bevindt. Nana heeft familie bij elkaar gevraagd om haar tachtigste verjaardag te vieren, waarvan ze dankzij een waarzegster gelooft dat het haar laatste zal zijn. Daar blijkt ze gelijk in te krijgen, want om klokslag middennacht wordt haar levenloze lichaam gevonden. Als een uur later het tweede slachtoffer valt, blijkt dat de familie hun geheimen uit het verleden onder ogen moeten komen.
Daisy Darker is geboren met hartfalen en ondanks de vele reanimaties en de korte levensverwachting, heeft ze nooit op veel steun van haar familie hoeven rekenen. Haar oma is de enige die echt om haar geeft en Daisy vindt het dan ook niet erg om naar haar eigenaardige, maar charmante huis terug te keren. Nana houdt van rituelen, met als pronkstuk haar hal, waar tachtig de meest uiteenlopende klokken hangen – een voor elk levensjaar. Elke bezoeker moet inklokken, want Nana houdt graag bij wanneer wie voor het laatst langs is geweest, en voor elk familielid is er een stoel aan de eettafel die is afgestemd op zijn of haar karakter.
Een kinderboek genaamd Daisy Darkers kleine geheim veranderde mijn familie voorgoed en was een soort voorteken. Want ik heb wel degelijk een geheim, en ik denk dat het tijd is om dat te delen.
Personages missen wat diepte
De rituelen en trekjes maken van Nana een interessant personage dat tot leven komt – al is dat in het heden maar van korte duur – en dat je niet goed kan inschatten. Sluimert er iets duisters op de achtergrond of heeft zij het gewoon niet getroffen met haar familie? Daarbij is de familie intrigerend door de verstoorde banden die ze met elkaar hebben, maar ze komen niet volledig tot bloei – en dat is een probleem waar de meeste boeken van Alice Feeney mee kampen. In de basis zijn het interessante personages waar ze veel me kan, maar uiteindelijk mist er een stukje ontwikkeling en diepgang die jou als lezer echt laten meeleven.
Het gebrek aan ontwikkeling is ook iets dat geldt voor het verhaal zelf, want dat kabbelt ook te lang voort. Bij deze auteur kun je rekenen op verbazingwekkende plotwendingen, maar die laten meestal wel even op zich wachten. Of dat vervolgens loont, is heel persoonlijk, maar de kans is in ‘Een voor een’ groot dat het tegenvalt: een beetje oplettende lezer heeft (een groot deel van) het mysterie al vroegtijdig opgelost. Toch wil je door blijven lezen om te kijken of Alice Feeney toch nog weet te verrassen, maar helaas. Daarbij balanceren de verhalen van deze schrijfster vaak op het randje van ongeloofwaardig, maar hier slaat het de verkeerde kant op.
Sfeervol
Met de sfeer zit het in dit boek wel helemaal goed. Het huis is groot, niet onderhouden en zit vol met Nana’s eigenaardigheden die het huis laten leven. De desolate locatie voelt spookachtig, maar op een natuurlijke manier. Dat Nana jarig is met Halloween en het huis versierd is met uitgeholde pompoenen helpt natuurlijk, maar voor het grootste deel is het toch echt te danken aan Alice Feeney’s manier van schrijven en haar talent om omgevingen sfeervol te omschrijven zonder te vervallen in oeverloze details. De locatie leent zich perfect voor een whodunnit, waarbij niet allerlei excuses verzonnen hoeven te worden voor het feit dat niemand weg kan, of het hen kan bereiken.
Al met al is ‘Een voor een’ een prima thriller met goede sfeer en genoeg verhaallijnen die de aandacht vasthouden, al voelt het soms wat langdradig en vlak. Het is niet het verbluffende verhaal dat het kan kunnen zijn, maar voor de liefhebbers van dit soort boeken en fans van Alice Feeney is het zeker een boek dat lekker wegleest en in een avond (of twee) helemaal uit is.