Huwelijkscrisis in de Schotse Hooglanden
Het huwelijk van Adam en Amelia bevindt zich in zwaar weer. Als ze een weekendje weg naar de Schotse Hooglanden winnen, zien ze een kans om weer nader tot elkaar te komen. Ingesneeuwd in een oude kapel zijn ze op elkaar aangewezen, maar één van hen liegt en heeft andere bedoelingen. Dat zij het weekendje weg hebben gewonnen is geen toeval, want er is iemand die hun geen lang en gelukkig leven gunt.
Adam lijdt aan gezichtsblindheid en kan geen gezichten herkennen, ook niet dat van zijn vrouw. Hij is een scenarioschrijver en vertaalt andermans boeken naar het witte doek. Zijn werk komt op de eerste plaats, tot ergernis van Amelia. Daarom denkt vooral zij dat het weekendje weg buiten de bewoonde wereld hun goed zal doen. Zij werkt in een hondenasiel en zorgt ervoor dat honden bij de juiste mensen terechtkomen.
Voorspelbare verrassingen
Aangekomen bij de kapel blijkt de deur gesloten, maar nadat ze rondje om het gebouw hebben gelopen op zoek naar een andere ingang, staat de deur plots wagenwijd open. Vanaf dat moment blijven de vreemde gebeurtenissen zich opstapelen. Allebei gedragen ze zich anders dan anders en tasten ze elkaar af om erachter te komen wat de ander te verbergen heeft. Een heel gezellig weekendje weg belooft het in ieder geval niet te worden.
Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van Adam, Amelia en ene Robin – die in de Schotse Hooglanden in de buurt van de kapel woont. Deze hoofdstukken worden afgewisseld met brieven aan Adam die door zijn vrouw zijn geschreven (voor elk huwelijksjubileum een), maar die hij nooit heeft gelezen. Dit zorgt voor genoeg afwisseling en maakt dat je nieuwsgierig wordt naar de ontknoping: hoe valt alles samen en hoe steekt de vork nou precies in de steel. Het jammere is wel dat de echte verrassing uitblijft. Dit is het vierde boek van Alice Feeney en wie de vorige drie gelezen heeft, zal een duidelijk patroon herkennen.
Als iemand van wie je houdt tegen je liegt, dan kun je dat voelen. Wat ik niet weet, nóg niet weet, is waarom ze dat doet.
Onverklaarde gebeurtenissen
Op zich hoeft het niet zoveel uit te maken dat je een of meerdere verrassingen aan ziet komen, omdat je ze al eerder hebt gezien, maar het is wel een probleem dat het dit keer niet helemaal lijkt te kloppen. Niet alle vreemde gebeurtenissen worden verklaard (die lijken er ook alleen te zijn om jou als lezer op het verkeerde been te zetten) en er lijken wat gaten in het plot te zitten. Zo wordt de gezichtsblindheid van Adam op een gegeven moment gebruikt om te verklaren dat hij iemand niet heeft herkend, maar dat past niet bij zijn eigen beweringen dat hij mensen herkent door kleding, geur en lichaamstaal.
Geen van de personages (op bob de hond na) zijn dusdanig geschreven dat je met ze mee gaat leven. Dat maakt het lastig om je echt in te leven. Tot ver in het boek laten Adam en Amelia niet het achterste van hun tong zien, om de spanning op te bouwen, waardoor je niet voor of tegen de een of de ander bent. Wie van de twee liegt en waarover diegene liegt, wordt pas in de ontknoping duidelijk, maar dan is de tijd te kort om nog een kant te kiezen. Het brengt wel een belangrijke wending teweeg, maar die wordt kort daarna weer tenietgedaan door nóg een wending.
Wie is de protagonist?
Alles bij elkaar is het geen slecht boek, want het is nog altijd prettig geschreven en het leest vlot weg, maar het is ook niet wat het had kunnen zijn. De vele plotwendingen zijn ten koste van het verhaal en de personages. Door het tot de ontknoping verborgen willen houden wie van de personages nou eigenlijk de protagonist is, maakt het ook niet zoveel uit wie het einde ongeschonden haalt. De desolate locatie waar het verhaal zich afspeelt is goed gekozen en geeft het verhaal de goede sfeer. Daarmee voelt dit boek meteen anders dan de vorige boeken van Alice Feeney. Dat de gekozen locatie niet heel veel spanning met zich meebrengt, heeft wederom voornamelijk te maken met de manier waarop de personages zijn geschreven.