Een kijkje in de keuken van de Amerikaanse politiek vanuit de Trump-hoek.
En dan vooral hoe de gemiddelde Republikeinse Amerikaan in dergelijk rode staten opgroeien. Het is verbazingwekkend oppervlakkig. Er is geen echte insteek gekozen, geen onderzoek gedaan. Het heeft wel een proloog én een inleiding. Het gaat over sporten, jagen, werken, geen moment over politiek of over boeken die gelezen zijn, maar over familiewaarden. Het is laagopgeleid zijn en werken in mijnen, die door Democratische leiders steevast worden gesloten en vervangen worden door werk in andere staten, waardoor deze Republikeinen zich geschonden voelen in hun familiewaarden. Ze moeten immers verhuizen om nog aan de bak te komen, iets wat ze niet prettig vinden, want bergen laten zich niet verplaatsen.
Wie het nog niet wist
In feite is het boek een saaie en rommelige verslaglegging van de afgelopen jaren Trump, vanuit een journaliste die daar woont. Omdat er geen behoorlijk onderzoek is gedaan, leest het boek ontzettend irritant weg. Wat vreemd is, want als je het zo leest heeft ze genoeg hulp in kunnen schakelen om het wat leesbaarder te maken. Nu is het vooral een min–of–meer-overzicht van wat de afgelopen jaren politiek in Amerika teweeg hebben gebracht aan de Republikeinse kant. Voor wie het nog niet wist.
Van SBS6 naar Buitenlandse pers
De journaliste heeft gewerkt voor SBS Hart van Nederland en verslaglegging van het Koninklijk Huis, wat geen diepgang laat zien. Ze gaat geen moment op zoek naar de oorsprong van een gedachte. Als journaliste hoort dat: objectief blijven, weergeven waar je getuige van bent. Toch is het jammer. Zoals het bij je dragen van een wapen in de staten waar dit mag. Een Republikein denkt écht dat het helpt als een docent gewapend voor de klas staat. Dat het niet helpt om een strenger wapenbeleid te hebben. Dat zijn gedachten die zijn ingebakken door iemands omgeving.
Family First
Ze vertelt graag over haar lieve familie. Is onder de indruk van de manier van leven, maar stelt de reden erachter niet aan de kaak. Legt wel de feiten bloot over de mijnwerkers: dat het dichtgooien van de mijnen vele gezinnen hun leven heeft ontnomen omdat hun mannen nu geen werk meer hebben en dus geen inkomen. Maar het waaróm van het dichtgooien van de mijnen (behalve dat het gezondheidsrisico’s met zich meebrengt); ze legt het niet uit. Herhaaldelijk. De interviews die ze doet lijken een kwestie van loslopende mensen, toevallige voorbijgangers. Geen moment heeft ze zich echt verdiept in de achtergronden, alleen in cijfers. Bovendien interviewt ze geen moment een Democraat. Alleen datgene wat toevallig voor haar camera voorbij komt huppelen, zo lijkt het.
“Als de beelden niet gepubliceerd waren, was de naam George Floyd nooit een wereldwijd symbool voor politiegeweld geworden”
Niet erg objectief
Het ergste is dat ze George Floyd alsnog als crimineel wegzet. Ze is geen advocaat, duidelijk. Voor de wet heeft iedereen recht op een advocaat om hem te verdedigen in de rechtszaal. George Floyd had die in de vorm van een woedende menigte na zijn dood. Ze noemt nog even zijn slechte kanten op. Had ze dat maar gelaten. Een agent heeft hem zijn recht ontnomen om berecht te worden volgens het wetboek van strafrecht, door zijn knie zo te plaatsen dat de beste man geen adem meer kon halen. Ook de aanslag op Trump wordt beschreven. Ze was er niet bij, maar doet wel een dramatische poging:
‘Behalve dat een van de bewoners van deze wijk 24 uur geleden heeft geprobeerd een kogel door het hoofd van Donald J. Trump te jagen’.
Oneerbiedig
Ze heeft haar feiten niet altijd op een rijtje. Ze heeft het over Ivana Trump als de dochter van, in plaats van Ivanka te schrijven. En ze schrijft: ‘toen zei Willem-Alexander’. Hij is haar drinkmaatje niet. Leuk voor haar dat ze hem persoonlijk kent, maar doe in je boek wel verslag van mensen zoals het hoort. Mét titel. En schrijf namen goed. Zeker als journalist..
Onoverzichtelijke leesbaarheid
Hoofdstukken en paragrafen hebben nauwelijks samenhang. Enorm chaotisch. Hier had wel een editor overheen gemogen. Hoewel het gezellig wegleest, verzandt de journaliste erg snel in persoonlijke gezelligheidsverhalen. Het is leuk, dat ze een band heeft met die-en-die en waarom, maar het leidt af van het onderwerp. Als een oninteressant dagboek. De momenten dat ze werkt geeft ze uitgebreid weer.
Bijzonder onderscheid
Ze geeft aan verschil te bemerken hoe zij met een situatie omgaat waarbij ze met een collega verkeerd rijdt. Tegen het verkeer in. Haar collega, van kleur, gaat in een bepaalde houding zitten, klaar om te worden aangehouden, zij niet. Ze zegt dat het veel indruk op haar maakte, maar veel meer dan die constatering is het niet. Zo’n wapenfeit is een ding, daar had ze meer nadruk op moeten leggen, ook in de tekst. Gemiste kans.
Eenzijdig, saai
Het is een nogal eenzijdig verslag. Natuurlijk, ze begint haar boek al met dat ze de reden dat Trump aanhang heeft wil uitleggen, maar een kritisch tegengeluid laat ze niet horen. Dit boek is niet interessant voor eender wie echt in de politiek daar geïnteresseerd is.
