Extra levens
Voor Extra levens nodigde Arnoud van Adrichem Nederlandse en Vlaamse auteurs uit om een essay te schrijven over een game naar keuze. Wereldwijd spelen miljarden mensen computerspellen, toch komen games nauwelijks aan bod in de laaglandse literatuur. Wat volgt zijn persoonlijke, literaire essays over klassiekers als Mario Bros., The Legend of Zelda en Street Fighter, maar ook over indie-games als The Stanley Parable en The Endless Forest – en over de liefde voor gamen in het algemeen. Extra levens biedt niet alleen een literaire cultuurgeschiedenis aan de hand van diverse games en consoles en verschillende generaties spelers, bovenal breekt het een lans voor de intellectuele waarde van gamen, opdat we videogames als kunstgenre en entertainment eindelijk serieus nemen.
Arnoud van Adrichem
Arnoud van Adrichem is een Nederlandse dichter afkomstig uit Delft. In 2008 debuteerde hij met de dichtbundel Vis en kreeg daarvoor ook de nodige Nederlandse prijzen. Wat volgde zijn vele dichtbundels en nu komt hij met iets totaal anders. Voor Extra levens slaat hij de handen ineen met andere schrijvers. Schrijvers die ergens hun sporen in de Nederlandse game-industrie verdiend hebben. Van Adrichem is in dit boek verantwoordelijk voor het voor- en nawoord.
Korte verhalen
In Extra levens krijgen we essays te lezen van andere Nederlandse auteurs die iets met videogames te maken hebben. Wat volgt zijn persoonlijke verhalen over vaders die niets meer met videogames doen of mensen die graag herinneringen ophalen aan wat voor hen videogames zo speciaal maakt. Het zijn vooral literaire essays waarbij videogames neergezet worden als kunst. De persoonlijke verhalen van deze schrijvers zorgen soms voor een feest der herkenning. Herinneringen aan Super Mario Bros. zijn voor vele mensen herkenbaar. Ook wordt er dieper ingegaan op het fenomeen videogames en hoe mensen ermee groot zijn geworden.
Niet ieder verhaal is even spectaculair. Sommigen zijn herhalend als je ook kijkt naar de andere verhalen. Het zijn veelal herinneringen aan wat oudere videogames. Er zijn ook wel verhalen waarbij nieuwere games als Red Dead Redemption en Bioshock besproken worden. Ondanks dat moet het je ook wel liggen, want ieder verhaal heeft een andere stijl.
“De gedachte dat middelbare scholen op een dag niet alleen een leeslijst hanteren, maar ook videogames voorschrijven zal velen dan ook absurd in de oren klinken, terwijl de snelste weg naar de klassieken voor veel jongeren misschien wel via een game als Assassin’s Creed Odyssey (2018) loopt.”
Verschillend van elkaar
Het boek moet je wel echt liggen, want de schrijfstijlen verschillen erg van elkaar. Daarom zal niet ieder verhaal je altijd liggen. Sommigen zijn ook iets te literair geschreven waardoor het niet lekker vloeiend doorleest. Ook worden er termen gebruikt in het boek die niet duidelijk uitgelegd worden en waardoor het tempo er uit is. Best jammer, want voor gamers had dit best een interessant boek kunnen zijn. Sommige schrijvers hebben de tijd genomen om echt diep na te denken wat zij willen delen met de lezer. Anderen kiezen ervoor om te gaan voor een stijl van een dagboek en mijmeren over een verloren tijd. Anderen beginnen hun verhaal al snel met dat zij eigenlijk al jaren niet meer gamen en de feeling verloren zijn door de jaren heen. Het schiet soms best het doel voorbij van dit boek, namelijk de liefde voor het fenomeen delen met de mensen. Er is soms weinig liefde te bespeuren bij sommige verhalen.
schrijvers over videogames
€13,99
Direct beschikbaar
