Het begint
Het begint met Charlotta, die per boot vertrekt naar Amerika om haar geluk daar te beproeven. Ze is te eigenwijs voor haar eigen omgeving in Fjällbacka, en haar zus Sigrid is eerder al vertrokken naar dat continent om haar eigen geluk daar te zoeken met haar man, Alexander. Charlotta zal zolang bij Sigrid verblijven, tot het tijd is om op haar eigen benen te staan. Ze is de Engelse taal nog niet machtig.
Tijdgeest maar sporadisch aangegeven
Hoewel de schrijfster erin slaagt een prachtig, vloeiend verhaal weer te geven, noemt ze maar sporadisch wat typische zaken van die tijd. Je bent je niet voortdurend bewust dat dit eigenlijk een kostuumdrama zou moeten zijn, gezien de tijd waarin het zich afspeelt. Je moet het meer hebben van de sociale gebruiken van toen, en zelfs die worden nauwelijks vermeld. Het verhaal richt zich vooral op de onderlinge band van de zussen, en die krijgen zoveel emoties mee die in de tegenwoordige tijd eveneens van toepassing zijn, dat de tijd waarin het zich afspeelt, verloren gaat.
Ontbrekende tijdelementen
Er wordt bijvoorbeeld nauwelijks gesproken over koetsen, paarden, of welk vervoermiddel dan ook. Alleen dat ze dat nemen om te reizen. Er wordt ook nauwelijks ingegaan op typerende kleding van die tijd. Echt alleen situaties, en af en toe valt het ontbreken van bepaalde hulpmiddelen op. Want dat was er nog niet in die tijd, maar omdat je daar niet voortdurend bewust van wordt gemaakt, blijf je dat vergeten.
Onduidelijke bijfiguren
Ester komt in het verhaal nauwelijks uit de verf. Dat blijft een schaduw ‘die er ook nog is’. Daarnaast worden er steeds bijfiguren aangehaald die geen goeie invulling krijgen, waardoor je, als ze weer worden gemeld, je grondig na moet denken: ‘wie was dat ook alweer?’ Dit is het geval bij Ester, maar ook bij Irma, die beiden hun eigen leven wel leiden, maar ze gaan niet ‘voor je leven’, wegens gebrek aan informatie.
Drama’s
Met een pistoolschot, een verkrachting en een weeskind blijft er genoeg drama over in het boek, wat voor de rest heel rustig voortkabbelt. Het is net een soap. Toch weet de schrijfster goed raad met op te bouwen spanning. Het doet denken aan Maeve Binchy-verhalen, en kennelijk ook aan Lucinda Riley (dat staat zelfs op de sticker voorop het boek), waarbij er drama’s worden ingebouwd die meer met fatsoen te maken hebben en de persoonlijke groei van mensen, dan dat er écht vreselijke dingen gebeuren. Afgezien van de drama’s die er wél plaatsvinden.
De schrijfster houdt de wereld in haar boek klein. Heel geruststellend, uiteindelijk.
Charlotta
De houding van Charlotta is geen hele gebruikelijke, zeker niet voor die tijd. Het was maatschappelijk gezien niet geaccepteerd om er meerdere heren op na te houden. Het was ook geen gebruikelijk manier van denken om te denken dat je daar zelf wel over ging. In die zin is het verhaal behoorlijk modern, wat wederom niet meehelpt om in de geest van die tijd te blijven hangen. Het is een houding die we heden ten dage kennen en veel meer openbaar ondersteunen, maar je weet: daar was toen nog geen sprake van. Evenmin van ‘afwijkende’ gevoelens van bijvoorbeeld homoseksualiteit.
Ontbrekende tijdgeest mat verhaal af
Het verhaal blijft tot het einde leuk en ontroerend, maar je krijgt als lezer niet de kans om je lekker onder te dompelen in de tijd waarin het zich afspeelt. Dat blijkt wel uit de reisverslagen, want zelfs de kleding wordt eigenlijk nauwelijks omschreven. Er is amper sprake van bijvoorbeeld korsetten, hoepelrokken of handschoentjes, zaken die toen toch gebruikelijk waren en zouden helpen met het in die tijd blijven. Er is gelukkig wel genoeg verhaal om op terug te vallen, en de onverwachte wendingen maken eveneens veel goed.
