De meeste mensen lopen dagelijks wel langs een spiegel of kijken er in, maar heb je jezelf weleens in de spiegel bekeken – echt bekeken? Gekeken naar wie je bent en wat je doet? Of heeft iemand je weleens een spiegel voorgehouden, zodat je kan kijken naar je eigen gedrag, sterke en zwakke punten, angsten en dromen – naar hoe je gevormd bent en gevormd wordt? Soms kan een boek ervoor zorgen dat je naar jezelf gaat kijken – echt gaat kijken. Terwijl je eigenlijk relaxed een verhaal leest over andere personen. Waarbij je je kan inleven in hen en onbewust in de spiegel gaat kijken naar hoe je zelf eigenlijk met zo’n situatie om zou gaan. Zo’n boek is het nieuwe boek van Bert Moerman – Shampoo.
Lauren, haar broer Jerry en haar vader Paul, komen op Lauren haar bruiloft voor het eerst sinds jaren weer samen. De afgelopen 25 jaar zijn ze vervreemd geraakt van elkaar. Dit sinds de noodlottige gebeurtenis waarbij Christine, de moeder van Lauren en Jerry en de vrouw van Paul, om het leven kwam. De gasten op de bruiloft zeggen allemaal hetzelfde: “Je mamma was hier zo graag bij geweest”. Lauren, Jerry en Paul hebben ieder een eigen beeld over hoe het was toen Christine nog leefde. Nu de kinderen volwassen zijn geworden en Paul zijn shampoo-imperium achter zich laat, beseffen ze wat er met haar is gebeurd en proberen ze er ieder op hun eigen manier zin aan te geven.
Ze gaan zich vergapen aan de glimmende bruid, zien dat ze net zo knap is als haar moeder was, zich afvragen hoe die rijke trut het toch allemaal klaargespeeld krijgt, kirren van de pret bij het zien van mijn fabelachtige trouwjurk en de in zwaantjes gevouwen servetten die op de tafels staan, allemaal op exact dezelfde afstand van de elegante wijnglazen. – Lauren –
De modder van de één, kan nooit de shampoo voor de ander zijn
Het boek Shampoo, van Bert Moerman, gaat over een gebeurtenis uit het verleden dat een betere toekomst verhindert. Daarnaast gaat het over een overweldigende verantwoordelijkheid die sommige kinderen voelen door of krijgen van (één van) hun ouders. Wat zelfs door kan werken in hun volwassen leven. De stijl van Moerman is licht en toegankelijk terwijl het over hele serieuze thema’s gaat. Thema’s zoals rouw, schuldgevoel en verlies. De regelmatige zinspelingen en opmerkingen zorgen ervoor dat dit verhaal toch luchtig leest en je als lezer aldoor aan het lachen bent of een lach op je gezicht krijgt.
Mijn hand heeft zich rond het servet geklemd. Het lijkt in niets nog op het elegante zwaantje dat het daarnet was. Ik kan er een prop van maken en die in mijn mond steken en dan zo luid mogelijk schreeuwen, dat zou wel eventjes helpen. De optie is er, maar in plaats daarvan hef ik vriendelijk glimlachend het glas naar iemand die volgens mij de baas van mijn zus is. Hij lijkt op een knaagdier, maar het is moeilijk te zeggen welke precies. – Jerry –
Om zeep helpen
De toon wordt gezet als Jerry in hoofdstuk één meteen bekent zijn moeder te hebben vermoord. Als je vervolgens denkt dat het verhaal alleen maar gaat over hoe hij daarmee probeert te leven, dan heb je het goed mis. Dit is een boek waarin de geheimen, in dit familiedrama, zich langzaam prijs geven en uitvouwen. Natuurlijk, het grote verlies van Christine brengt het gezin uit balans, maar gaandeweg zal je je gaan afvragen of dit gezin ooit in balans was en of ze op een dag een evenwicht zullen vinden. De enige manier waarop ze dit kunnen bereiken lijkt het kritisch naar zichzelf kijken in de spiegel te zijn. Dat ze dit daadwerkelijk aandurven of hun spiegelbeeld proberen te ontlopen is de grote vraag.
De mond met shampoo spoelen
Bert Moerman wisselt in Shampoo tussen de perspectieven van Lauren, Jerry en vader Paul. Het hoofdstuk wordt verteld vanuit het ik-perspectief. Elk hoofdstuk ervaar je daardoor alsof je een kijkje in een van hun hoofden kan krijgen. Je krijgt als lezer mee hoe ze over Christine denken en haar leven ervoeren, toen ze nog leefde. Daarnaast beleef je de gebeurtenissen vanuit de persoon die op dat moment het verhaal vertelt. Dit betekent dat ze allemaal de gebeurtenis interpreteren op hun eigen manier. Gekleurd door hun eigen uiteenlopende persoonlijkheden, normen en waarden, angsten en dromen.
En ook die openingsdans leek maar te blijven duren, jezus christus. In mijn tijd was dat nummer korter of de tijd ging sneller voorbij. Gelukkig was het de laatste formaliteit. Geen officiële momenten meer, de aanwezigen kunnen zich gaan bedrinken en dan – desgewenst als dieven in de nacht vertrekken. Hé, ik vond je niet meer die avond maar leuk feest zeg. – Paul –
Als een zeepbel uit elkaar spatten
Verwacht je een verhaal waarin de liefde voor een gezin haast voelbaar is, dan is Shampoo een boek voor jou. Het boek is geschreven met een ik-perspectief. Mocht je dit niet fijn vinden lezen, sla dit boek dan vooral over. Mocht je geen problemen hebben met een ik-perspectief of het eens willen proberen, dan is dit echt een boek dat je wilt lezen. Het boek Shampoo leest als een trein. Je zal het dan ook zo uit hebben. Het verhaal dat gecreëerd is door Bert Moerman lijkt daardoor te kort te duren. Het spat als een zeepbel uiteen – prachtig, maar kort.
€22,99
Op voorraad. Voor 23:00 uur besteld, morgen in huis
Gratis verzending!