Waar gaat het over?
De zeven zonderlingen – Duisternis is het recent verschenen eerste deel van een YA fantasy-reeks van de auteur Eva Linden. Het verhaal gaat over zeven karakters die elkaar gaandeweg een queeste leren kennen en een groep vormen. De eerste vijf karakters, genaamd Jaii, Pangur, Kahuna, Abigor en Eleanor treffen elkaar al meteen bij de aanvang van het verhaal. De overige twee – Angaedil en Thomaz – komen pas later in het verhaal aan bod. Gezamenlijk vormen zij dit ietwat vreemde en uitzonderlijke gezelschap, met als missie: ja, wat eigenlijk?
Als je de achterkant van het boek niet hebt gelezen, zal je op bovenstaande vraag niet echt een duidelijk antwoord krijgen. En helaas is dat ook meteen een duidelijk kenmerk waar het in dit boek aan schort: duidelijkheid, rechtlijnigheid en vooral: sterke opbouw. Het verhaal gaat telkens voor het gevoel alle kanten op, er is geen duidelijke rode draad die gevolgd wordt, waardoor je als lezer maar lastig de aandacht voor het verhaal – die ergens in de verte wellicht nog wel aanwezig is – kunt blijven vasthouden.
Waar komt zij opeens vandaan?
Dit mankement is eigenlijk vanaf bladzijde één van De zeven zonderlingen – Duisternis al aan de hand. Binnen het eerste hoofdstuk hebben de eerste vijf zonderlingen elkaar al gevonden (ze zitten toevalligerwijs in dezelfde bodega), en gaan dan al op pad voor hun eerste queeste. De motivatie voor deze onderneming is echter maar flinterdun: er komt een vrouwelijke Argoniaan (een van de niet zo heel duidelijk omschreven mythische soorten) de bodega binnen die haar broer aan de Cultisten (de slechteriken) is kwijtgeraakt – ze hebben hem ontvoerd. Het is aan de groep om de broer te gaan zoeken. Dat het verhaal al binnen dertig pagina’s zover komt, is heel erg snel. Er is hiermee maar amper de tijd genomen om alle vijf de karakters en hun situatie goed te omschrijven. Ook is er niet echt een duidelijke motivatie waarom precies deze vijf zich zo geroepen voelen om deze vreemde te helpen.
Daarnaast bevat het verhaal ook een behoorlijk aantal continuïteitsfouten. Zo lees je het ene moment dat het gezelschap een aantal levensgrote Ratten tegen het lijf lopen die zij ‘aanstaren’, waar er even later wordt geopperd dat deze zelfde Ratten hen nog niet in de gaten hebben. Kort daarna, wanneer zij in een gevecht zijn geraakt met Cultisten, lijken karakters uit de lucht komen te vallen waar ze het moment ervoor er nog helemaal niet waren. Als je je dan bedenkt dat dit alles allemaal al de revue passeert en je nog geen vijftig bladzijden verder bent, belooft dit nog niet zoveel goeds.
Bron: https://evalindenauteurspagina.wordpress.com/
Van hot naar her
En waar je misschien ergens nog de hoop houdt dat dit gaandeweg het verhaal verbetert, kom je hier toch grotendeels bedrogen uit. Op de rustige momenten in het verhaal lukt de continuïteit een stuk beter, echter gaat het verhaal zo snel dat deze momenten niet vaak voorkomen. Later springen de karakters trouwens zelfs van het ene moment in een winkel in een grote stad naar het volgende moment plots weer buiten. Hier is niet eens de moeite genomen om met een zin te schrijven dat zij de winkel uitlopen:
Pangur gooide het verschuldigde bedrag op de toonbank terwijl Jaii de flesjes bij elkaar griste. Een stukje verderop stond een simpele houten tafel op de hoek van een smal straatje.
Dat gehaast in De zeven zonderlingen – Duisternis is eigenlijk van kaft tot kaft aan de orde. En dan nog het doel van deze hele onderneming van De zeven zonderlingen. Zoals eerder geschreven: als je de achterkant van het boek niet hebt gelezen, zal je je gaandeweg het verhaal de hele tijd zitten afvragen waar het verhaal nou eigenlijk over gaat of op slaat. Het gezelschap is maar onderweg van hot naar her zonder dat het nou heel duidelijk is waarom zij dit doen, met welke motivatie, met welk doel, en als zij deze bereiken is dit niet het einde, maar is er plots weer een nieuwe situatie – vaak in een tot twee zinnen uitgelegd – waar zij zich met volledige overgave in storten. Dit alles maakt het hele ‘verhaal’ vooral bij elkaar gegrepen.
Young Adult of Jeugd als doelgroep betekent niet ‘gemakkelijk te schrijven’
Over de auteur is te lezen dat zij een grote fan is van het spel Dungeons & Dragons en het lijkt ook wel de reden dat het verhaal daarom zo rommelig verloopt. Het is in elk geval meteen duidelijk dat een RPG (Role Playing Game, oftewel rollenspel) vertalen naar een boek nog niet zo eenvoudig is. Waar het namelijk in het spel niet zo deert dat details niet zijn uitgewerkt omdat je als deelnemer aan het spel namelijk zelf de wereld in stapt en dit voor jezelf bedenkt, is dit voor een buitenstaander om te lezen echter een heel andere ervaring. Het dankwoord lijkt dit vermoeden vooral te bevestigen: de auteur heeft ogenschijnlijk een wereld die zij met haar Dungeons & Dragons-groep heeft gecreëerd willen vertalen naar een boek. Waar dit voor hen misschien heel leuk is om te lezen, is dit voor de niet-spelers niet te volgen en niet zo interessant.
Dan tot slot nog de doelgroep. Het boek is op de markt gebracht met de doelgroep Young Adult. Op de kaft staat Jeugd. Het niveau houdt eigenlijk een beetje het midden, maar waar deze doelgroep zeker nog een ontwikkeling heeft op het gebied van boeken lezen en literatuur, zou De zeven zonderlingen – Duisternis niet geschikt zijn om de jeugd gemotiveerd te krijgen voor het lezen. Behoor jij dus tot deze doelgroep en hoop je je eens lekker (voor het eerst) te kunnen storten in een leuke en goeie fantasyreeks, sla dit boek dan vooral over.
Deel 1 van 'De Zeven Zonderlingen'-reeks
€15,-
Op voorraad. Voor 23:00 uur besteld, morgen in huis
