Thee en eten
Het verhaal staat strak van de informatie over thee. Dat heeft iets informatiefs en vooral wel wat joligs, maar het is wel erg veel, vooral in het begin. Het is erg vermakelijk, dat zeker, maar het overdondert voor wie dat allemaal niet kent. Ook later gaat het verhaal vooral heel veel over eten en thee drinken, hele specifieke gerechten die daarbij genoemd worden. Wie van eten houdt, smult weg. Voor wie die gerechten niets zeggen, is zeker een deel van de tekst nietszeggend.
Tot hoofdstuk 10 is het tamelijk belabberd amateuristisch van opzet.
Niet het verhaal zelf – de schrijfster kan schrijven – maar de instelling van deze Vera Wong. Ze bemoeit zich overal mee, vindt dat de politie te weinig doet en zet dus haar eigen onderzoek naar de dood van de man in haar zaak op poten. Ze zet een advertentie in de krant met informatie die ze niet had moeten hebben, om te kijken wie erop afkomt. Zij die ze verdenkt zit ze op de hielen zoals ze met haar eigen zoon doet. Op volstrekt onverwachte momenten bellen en maar aandringen dat ze langskomen. Het werkt omdat ze allemaal bang voor d’r zijn, maar het is belemmering van rechtsgang. Zeker als je leest wat Vera Wong zelf aan informatie achterhoudt. Het mág gewoon niet.
Schrijfstijl
De schrijfster/vertaalster is dol op het woord ‘schrander’. Ondanks dat het duidelijk een Chinees verhaal is (er wordt ook gesproken over ‘in Mandarijn praten’) krijgt Vera af en toe een verrassend slechte grammatica mee. Het moet haar kennelijk onderscheiden van de rest?
‘Natuurlijk denk ik niet: jij bent verschrikkelijk’, ‘Niemand houdt van pendant’, ‘Als ik dat eerder weet, ik zou het gezegd hebben’, ‘Doe niet zo drama!’
Het is niet duidelijk wat de bedoeling hiervan is. Niemand ziet haar als dom, of buitenlands, of wat dan ook, en het is wél met opzet gedaan, anders hou je dat niet het hele verdere verhaal vol.
Het boek wisselt wat ongemakkelijk af in ‘serieus’ en ‘luchtig’. Vera Wong vindt zichzelf geweldig en krijgt het voor elkaar een groepje mensen, die zijzelf als verdacht ziet, aan zich te binden. Ze accepteert gewoon geen ‘nee’, maar het blijft hoogst onlogisch naar westerse maatstaven. Het gegeven dat het verhaal en de karakters erin Chinees zijn en Indonesisch, wordt gelukkig meerdere malen herhaald, zodat je dat niet vergeet.
Cosy crime
Het is een detective zonder dat het een detective is. Een eigenwijs, in dit geval Chinees, vrouwtje, vindt eigenlijk vooral een manier om haar leven op te leuken. Ze verveelt zich dood. Daarnaast is Vera Wong behoorlijk brutaal. Ze dringt binnen in de levens van mensen door simpelweg een berg te koken, hun gezelschap af te dwingen, ze te verleiden dit te eten, om vervolgens heel duidelijk te laten weten wat ze van ze wil. Ontkomen is onmogelijk. Hilarisch, omdat ze ondertussen ook nog mensen aan elkaar wenst te koppelen – bij haar zoon is het niet gelukt, misschien dan wel deze jongelui? – en heel onrealistisch omdat het zo makkelijk eigenlijk nooit gaat, maar wel vermakelijk.
Plotholes
Vreemd gegeven is dat Julia haar ouders al jaren niet gezien heeft, doordat de overleden persoon dat niet goed vond, maar het contact wordt desondanks niet hersteld, want Vera nodigt zichzelf uit om bij Julia te logeren.
Vera Wong zou volgens de flaptekst dol zijn op detective-series als CSI en dergelijke, maar gek genoeg wordt er in het hele verhaal geen moment genoemd dat ze die series ook daadwerkelijk kijkt. Wel dat ze er duidelijk mee bekend is.
