Bloed, het kruipt waar het niet gaan kan. Iemand kan proberen om zijn of haar ware aard te verbergen, maar uiteindelijk zal deze toch naar boven komen. Toch kan iemand eigenwijs zijn en het proberen. Iets nieuws proberen: Nieuw bloed.
De gescheiden Barbara van Eck is oneervol ontslagen als rechercheur en woont tijdelijk in de tiny house van een vriendin. Als Timmetje, haar teckel, plotseling overlijdt, besluit ze dan maar kattenoppas te worden. Na opgepast te hebben op katten in een landhuis, boerderij en aan de Scheveningse kust, mag ze uitkijken naar drie weken oppassen in een seniorencomplex. Eerst lijken het een paar saaie weken te worden, maar dat verandert als de ene na de andere bewoner overlijdt. De politie gaat in alle gevallen uit van een natuurlijke dood. Intussen slinkt de wachtlijst voor een appartement in het complex en komt er nieuw bloed binnen: jonger, energieker en vermogender. Barbara’s rechercheurs-bloed kruipt waar het niet gaan kan, ze vertrouwt het niet en gaat op onderzoek uit.
Godallemachtig, ik wist niet dat er zoveel bloed in een mens zat. Uit zijn oren, neusgaten en mond, het bleef maar stromen, zelfs toen wij daar aankwamen – en dat was toch al gauw vijf, misschien wel tien minuten later – gutste het nog naar buiten.
Leesbril
Het boek Nieuw bloed begint met een hoofdstuk geschreven in het ik-perspectief. Op het moment dat je het leest is het nog onduidelijk vanuit wie je leest. Dit wordt later in het boek duidelijk. Vervolgens krijg je een sprong terug in de tijd en lees je vanuit de derde-persoon het verhaal van Barbara van Eck. Dit wordt afgewisseld met hoofdstukken waar een meisje vertelt over haar zeer gelovige kerkelijke leven – waarna je een aantal alinea’s met een kijkje in het hoofd van een ander, nog onbekend persoon krijgt.
Jet van Vuuren heeft een vlotte schrijfstijl, die lekker wegleest. Voordat je het weet ben je uren verder en is het boek uit. Het verhaal is een echte whodunnit. Iedereen is verdacht en heeft wel een mogelijkheid en een motief. Daarnaast word je telkens op het verkeerde spoor gezet, waardoor je verrast zal worden door de ontknoping.
Oude gewoonten slijten niet
De hoofdpersoon Barbara van Eck is zo geschreven dat je tijdens het lezen al gauw opmerkt dat er meer onder de oppervlakte speelt. Dat laat ze zien in haar gedachten en gedrag. Kleine momenten, bewoordingen, die je laten merken dat je niet alles weet wat er speelt. Dit alleen al zorgt ervoor dat je graag verder wilt lezen om erachter te komen wat er verzwegen wordt.
Daarnaast zijn er de bejaarde mensen die overlijden, waar Barbara iets niet vertrouwt, ondanks dat de politie uitgaat van een natuurlijke dood. Tja, het rechercheurs-bloed kruipt waar het niet gaan kan. Je wordt steeds meer meegetrokken, door de vragen die Barbara zichzelf stelt, om de vraag ‘wat is hier aan de hand’ te beantwoorden.
‘Absoluut, jazeker, nieuw bloed, daar is behoefte aan,’ zegt ze op fluistertoon, alsof het om een geheim gaat.
Een oude detective
Deze vlot geschreven whodunnit met kerkelijke invloeden wil je overslaan als je absoluut niet houdt van kerkelijke invloeden of van een ik-perspectief hier en daar. Nieuw bloed wil je echter wel lezen als je ervan houdt om meegezogen te worden in een verhaal waar iedereen verdacht is, waar je lekker kan meedenken en je telkens op het verkeerde spoor gezet wordt.
Mocht je verknocht raken aan Barbara van Eck, dan kan je je geluk niet op aangezien ze terug zal keren in de volgende boeken van deze beginnende boekenserie.
