Los van elkaar te lezen
Ondanks dat dit boek deel uitmaakt van een serie die om agent Wisting heen is gemaakt, is de serie prima los van elkaar te lezen, als op zichzelf staande detective.
Opvallend veel online
Dit verhaal wordt gekenmerkt door sterke karakters, ondanks dat veel ervan zich online afspeelt. Het ontrafelen van wat er aan hints en dergelijke op websites wordt gevonden is de eerste honderd pagina’s bijna spannender dan wat er aan leven op straat wordt omschreven.
Erg veel omschrijvingen
Het omschrijven van natuur; van het weer; kleding die ritselt; dat draagt bij aan sfeeropbouw. Hoe de sneeuw knerpt onder schoenen en laarzen. Je voelt het bijna.
Hoe een website in elkaar steekt dan weer niet. Er wordt erg veel omschreven als ‘vulling’. Hoe het gaat met inloggen (‘Ze voerde de benodigde persoonsgegevens in en logde in’) , hoe de beveiliging is; op den duur verveelt dat wel een beetje.
Hoe een discussie op een discussieforum gaat, met bijbehorende nicknames is al helemaal niet interessant. Er wordt heel, heel veel over het betreffende discussieplatform geschreven. Het grootste deel van de zoektocht naar de schuldige, door amateurs op allerlei gebieden, loopt op die manier. Dat is nog begrijpelijk. Alleen werkt het paginavullend. Dat is jammer, want het haalt de vaart helemaal uit het verhaal omdat het verder niet noemenswaardig wat toevoegt aan het verhaal. Ja, de commentaren op het forum wel, maar de manier waarop het wordt weergegeven is opvallend saai te noemen. ‘Iemand had dit gepost. Daar had die ander weer op gereageerd’, enzovoorts. Alsof je een rapport opmaakt, in plaats van een detective leest.
Digitale snelweg
Ondanks dat de stukken over de website -waar een groepje mensen de bewijsstukken van een verdwijningszaak verzamelt – nogal saai weglezen, is het wel opvallend te noemen dat een groepje amateurdetectives dat voor elkaar krijgt, ook met samenwerking van verschillende takken van de politie in verschillende landen.Je mist eigenlijk de samenzweerders, want die zijn er ook altijd in zo’n geval.
Het is alleen jammer dat de schrijver zoveel tijd besteedt heeft aan steeds opnieuw het ‘hij/zij logde in. De website vroeg een wachtwoord’, etc. Na een paar keer snap je het ook wel. Het werkt vertragend. Evenals het geklaag over slome verbindingen. Op scherm werkt dat misschien, in boekvorm op schrift…werkt het niet zo.
En een grappige poging van de schrijver om de langzame verbinding spannend te maken (die niet werkt): omschrijven hoe iemand in de bus zit met de laptop op schoot, er bijna uit moet, maar de verbinding maar niet voor elkaar krijgt. Het gaat op dat moment op het antwoord op een vraag, niet om een cruciaal sluitstuk. Ieder ander had de laptop dicht geklapt en zich naar een plek met een betere verbinding gespoed, maar nee, hier is het spannend omdat de bus al bijna voor de halte staat? (in de verfillming van ‘The DaVinci Code’, werkte dat bijvoorbeeld, want ze waren op zoek naar een verwijzing waar ze dan snel heen moesten reizen; die vlieger gaat hier echter niet op).
Sterke karakters compenseren
De karakters zijn daarentegen sterk uitgeschreven, wat ook op de kaft al wordt vermeld. (Zo weet je dat ook alvast zeker). Het compenseert dat het toch al vrij snel duidelijk is wie de dader is. Ook al is het al met al nog een flinke race.
Ontknoping is geharrewar
Het is nogal een geharrewar met foto-albums, een muts, een jas en een trui die allemaal tot iets moeten leiden, maar die uiteindelijk vooral verwarring zaaien voor de lezer: wat is er nou écht van belang, en wat is nu een puzzelstukje om een en ander te verklaren? Het blijft af en toe wat onduidelijk, terwijl wél heel duidelijk is dat men online elkaar op zit te jutten.
