Het is verbazingwekkend hoeveel tijd we tegenwoordig doorbrengen met het kijken naar een beeldscherm en hoeveel verschillende dingen we dan zien. De redacteuren van Play Watch Read zien dit echter als een pluspunt en daarom vertelt iedere woensdag een redacteur iets over zijn of haar week in beeld. Deze week is het de beurt aan Ilse.
Zoals de laatste tijd wel vaker het geval is, is er ook de afgelopen week vrijwel alleen maar tijd geweest om aandacht te besteden aan mijn recensie-exemplaren. Toch is dit niet helemaal een straf, want de ene keer is een recensie-exemplaar goed, waardoor je er enorm van kunt genieten tijdens het lezen, kijken of spelen, en de andere keer is iets enorm slecht en ben je aan het worstelen, maar kun je je frustratie en ergernis daarover weer kwijt in het schrijven van de recensie. Dit laatste was enigszins het geval bij de film Doris. Toegegeven, de film was geen complete flop, maar toch zaten er de nodige opvallende scènes in om te doen twijfelen aan de kwaliteit van de film. Inmiddels staat de recensie online, neem gerust een kijkje om te zien wat ik ervan vond.
De afgelopen week stond voor mij in het teken van meerdere media: naast dat ik bovengenoemde titel ter recensie gekeken had ben ik ook nog druk geweest met mijn nieuwe boek, dat ik ook ter recensie heb. Het boek kwam eigenlijk een klein beetje ongelegen, omdat ik net even een aantal dagen had waar ik geen recensiemateriaal had om te lezen, en ik hierdoor weer was begonnen in The Stand van Stephen King. Dat boek staat al een eeuwigheid om mijn ‘to-read’-lijstje, maar het komt er telkens niet van. En ook nu niet, want Het kwaad in jou, van Karen Rose, plofte op de spreekwoordelijke deurmat (ik heb een brievenbus die beneden in het portiek hangt, dus er klonk weinig geplof). Het boek is tot nu toe niet bijster slecht, het is alleen flink bikkelen want zo in het eerste stuk vliegen de namen je al om de oren en is het, zeker als je maar kleine stukjes per keer kunt lezen, lastig om daardoor in het verhaal te komen. Ik ben in elk geval wel erg benieuwd naar hoe het plot zich zal ontvouwen.
Naast al dat recensiemateriaal blijft er gelukkig zo nu en dan nog wat tijd over om ook ‘gewoon’ lekker televisie te kijken. Wie is de Mol is natuurlijk weer rete-spannend met het afgelopen eerste finale-deel (het is Merel, het is Merel!), maar ook de guilty-pleasures zijn inmiddels weer op tv. Ja, ik geef het toe, programma’s als Undercover in Nederland, Kees van der Spek Ontmaskerd en een relatief nieuw pareltje: Jens Olde Kalter met zijn programma Foute Boel, ik kijk ze allemaal. Deels omdat het hilarisch is (sommige gedragingen werken gewoon enorm op mijn lachspieren), en deels natuurlijk ook voor de serieuze kant. Tot nu toe vind ik Undercover in Nederland wel wat tegenvallen. Na vorig seizoen, waarin Alberto Stegeman twee nieuwe undercover-typetjes voor zichzelf had ontwikkeld, kon ik niet wachten tot hij weer als Pooier Eddie ten tonele zou verschijnen. Maar tot nu toe doet hij het gewoon weer als zichzelf, erg jammer. Wellicht komt dat nog in een van de komende afleveringen, ik ga het dus maar in de gaten houden!
