Het is verbazingwekkend hoeveel tijd we tegenwoordig doorbrengen met het kijken naar een beeldscherm en hoeveel verschillende dingen we dan zien. De redacteuren van Play Watch Read zien dit echter als een pluspunt en daarom vertelt iedere dinsdag een redacteur iets over zijn of haar week in beeld. Deze week is het de beurt aan Max.
Noëlle
Met van alles om te doen de laatste tijd is het kijken van films, series, het spelen van games of het lezen van een boek soms verbazingwekkend lastig. Ik kom er de laatste tijd dan ook veel te weinig aan toe. Toen het dus ook recentelijk voorkwam dat we een avondje op de bank zaten zonder iets om handen, was het even wennen. Vroeger hoefde ik daar niet lang over na te denken, dan zou er een film of serie opgezet worden of een game worden gespeeld, nu denk ik vaak eerder aan iets simpels als Expeditie Robinson of zo. We bedachten ons ineens: Disney+, daar staat vast nog wel een film op die we niet hebben gezien. Niet te zwaar, dus werd het de zeer luchtige kerstfilm Noëlle.
Noëlle vertelt het verhaal van een meisje genaamd Noëlle, wiens vader daadwerkelijk de kerstman is. Wanneer haar vader komt te overlijden moet haar broer het stokje overnemen en zij moet zorgen voor de zogenaamde Christmas spirit. Haar hele leven heeft ze niet anders gedaan dan het schrijven van aangename kerstkaarten en het brengen van vreugde. Daarnaast genoten zij en haar broer natuurlijk altijd de bijzondere status als kinderen van de kerstman. Haar broer vindt de druk van zijn nieuwe rol echter nogal hoog en op aanraden van Noëlle neemt hij een weekendje voor zichzelf. Uiteraard ontstaat er dan paniek, want waar is de kersverse kerstman gebleven?
Toch af en toe nog wel een paar bladzijden
Lezen komt er de laatste tijd ook veel te weinig van en de door mij ingestelde Hebban challenge haal ik dit jaar dan ook bij lange na niet. Volgens de laatste peiling loop ik een slordige 10 boeken achter. Het was dan ook misschien niet heel handig voor mij om recentelijk in een pil van ruim 800 pagina’s te beginnen. Mijn huidige boek heet Het Vuur van de Draak. Dit boek is geschreven door Anthony Ryan. Anthony Ryan is een van origine Schotse schrijver die al heel wat boeken op zijn naam heeft staan. Dit boek is het eerste deel van een trilogie genaamd The Draconis Memoria en voor mij als onvervalst drakenliefhebber, was dit een te mooie naam om te negeren.
Het lezen gaat langzaam, maar sporadisch weet ik toch weer een hoofdstukje te lezen, waardoor ik inmiddels bijna op een kwart van het boek ben aanbeland. Het gaat dus langzaam, maar het is zeker interessant. In dit boek hebben mensen de kracht van draken weten te kanaliseren. Ze doen dit door middel van het tot zich nemen van één of meerdere druppels bloed van diverse draken. In het boek worden deze onderverdeeld op kleur. Dan drinkt iemand dus een druppel groen of zwart bijvoorbeeld. Dit kan echter niet iedereen en is voorbehouden aan een select groepje die hiermee diverse zintuigen kan versterken.
Al met al hoop ik dat ik weer een balans ga vinden tussen het vele studeren wat ik momenteel doe, het vaderschap en mijn hobby’s, die de laatste tijd helaas enigszins te lijden hebben. Maar helemaal weghouden van mijn hobby’s, dat lukt niet.
