Na een onderzoek blijkt dat Armin Minderhout geen kinderen kan verwekken en dat ook nooit heeft gekund. Hij kan dus onmogelijk de vader zijn van Bo, de jongen waarvan hij altijd heeft gedacht dat het zijn zoon is. Zijn eerste vrouw is op Bo’s vierde verjaardag overleden en inmiddels woont hij samen met Ellen. Armin kan de onwetendheid niet verdragen en start een zoektocht naar de biologische vader. Koste wat het kost moet hij weten met wie zijn eerste grote liefde vreemd is gegaan. Hij moet en zal weten wie er voor gezorgd heeft dat de afgelopen veertien jaar van zijn leven een grote leugen is geweest.
De Passievrucht is een boek van Karel Glastra van Loon uit 1999 dat in 2003 werd verfilmd door Maarten Treurniet. De naam doet misschien niet zo snel een belletje rinkelen, maar recent regisseerde hij de bekende films Kenau in 2014 en het succesvolle De Heineken ontvoering in 2011. De auteur is geen onbekende en hij schreef in zijn korte leven onder andere ook de boeken Lisa’s adem en De Onzichtbaren. De Passievrucht is tegenwoordig een veel gelezen boek op de middelbare school. Karel Glastra van Loon overleed in 2005 op 42-jarige leeftijd aan de gevolgen van een hersentumor.
Het boek zelf is goed te lezen en daarmee prima geschikt voor beginnende boekenlezers. Er worden weinig moeilijke woorden gebruikt en de zinnen zijn kort. Het verhaal wordt chronologisch vanuit de ik-vorm verteld, maar bevat wel heel veel flashbacks. Die vorm is in de verfilming ook terug te zien door de voice-over die door de hoofdpersoon verzorgd wordt en de vele sprongen terug in de tijd. Dat maakt de film echter wel wat warrig en onsamenhangend. Ook al is het verhaal eigenlijk vrij rechttoe rechtaan. Armin’s wereld staat op zijn kop na het bericht van de arts, waarna hij alle “verdachten” af gaat om uit te vinden of een van de mannen waarmee zijn Monika contact had de biologische vader is van Bo.
In de ontknoping krijg je als lezer eindelijk te horen wie de “dader” is en hoe dat zover heeft kunnen komen. De schrijver weet je een aantal keer op het verkeerde been te zetten, maar toch blijkt de vork anders in de steel te zitten. Die verrassing maakt dat het boek je zeker bijblijft, maar als je dan de film gaat kijken weet je al hoe het afloopt en blijft er eigenlijk maar weinig over wat het kijken waard is. Andersom geldt dat natuurlijk ook. De film begint meteen met een striptease van Monika voor Armin, waarna ze de liefde bedrijven in de auto. Heel expliciet, net zoals in veel Nederlandse dramafilms. Die scènes worden ook zo uitgebreid beschreven in het boek.
Uiteindelijk is de vraag of het boek nou mooier is dan het de film, of niet. In dit geval eigenlijk wel, want in het boek wordt toch meer de spanning opgebouwd naar de ontknoping. Verder is het boek ook niet heel bijzonder, maar ondanks dat ook de film gewoon goed is, gaat de voorkeur toch uit naar de geschreven vorm. Mocht je de film nou al gezien hebben, dan is het boek eigenlijk overbodig om nog te lezen. In tegenstelling tot veel boekverfilmingen biedt het boek hier niet heel veel extra en omdat het zo specifiek over één onderwerp gaat, is de spanning weg.
