Enige tijd geleden verscheen er van het boek De infiltrant al een recensie op onze website. Op de kaft van het boek is duidelijk te zien dat er een film is afgeleid van dit boek, met gelijknamige titel ‘The Infiltrator’. Voor sommigen is het boek bekend, anderen kennen het verhaal juist alleen in de filmversie. Hierdoor leent deze titel zich uitstekend voor de Mooier op papier van deze week. Welke van de twee media vertolkt het verhaal het best?
In de Infiltrant is te lezen hoe Robert Mazur, die werkzaam is bij de belastingdienst, undercover gaat als Bob Musella. Hij wil steeds dieper infiltreren in het kartel van Pablo Escobar, waar hij zich voordoet als een slimme witwasser. Je leest hoe Mazur op een sublieme manier de gesprekken aftapte, doordat hij regelmatig afluisterapparatuur onder zijn pakken droeg of zelfs complete bandrecorders in zijn koffer verstopt had zitten. Bedenk wel dat dit in de jaren tachtig gebeurde, toen er nog geen microscopisch kleine afluisterzenders bestonden. Het ging hier dus om een taperecorder die bijna net zo groot was als de koffer zelf. Op meeslepende wijze vertelt hij hoe vaak hij door het oog van de naald kroop als zijn dekmantel opgemerkt dreigde te worden.
De film volgt nagenoeg dezelfde verhaallijn als het boek. Brian Crantston (Breaking Bad, Malcolm in the Middle) vertolkt de rol van Robert Mazur op een zeer goede manier. Ook zijn er een aantal andere acteurs die in deze film opvallen. John Leguizamo (Moulin Rouge, Ride Along) speelt Emir Abreu, ook een undercover agent die de grenzen van de wet niet altijd even nauw neemt. Zijn personage is gebaseerd op de werkelijke partner van Robert Mazur. Benjamin Bratt (Modern Family, Despicable me 2) vertolkt op zijn beurt de sublieme rol van Roberto Alcaino, een man die hoog in rang staat binnen het kartel en direct contact onderhoudt met Escobar zelf. Hij en Mazur (als Musella) vormen een steeds hechtere band, waardoor het Mazur lukt om steeds meer informatie los te peuteren over de grootschalige wanpraktijken binnen het kartel.
Een van de verschillen van het boek en de film is een scène waarin Robert Mazur uit eten is met zijn vrouw Evelyn. Terwijl zij in het restaurant zitten komt er iemand van het kartel binnen. Om ervoor te zorgen dat hij niet ontdekt wordt voor de persoon die hij werkelijk is, wordt Robert agressief tegen een ober. Dit komt in het boek niet voor en lijkt te zijn toegevoegd aan de film om Mazur’s vrouw kennis te laten nemen met zijn alter-ego. Ook een voodooscène waar Robert Mazur aan moet deelnemen om Fonseca te ontmoeten, en waar een man wordt vermoord, staat niet op deze manier vermeld in het boek. De hele setting wordt wel genoemd, maar dat er daadwerkelijk een man wordt omgebracht is niet terug te lezen. Of dit werkelijk heeft plaatsgevonden is niet duidelijk.
Behalve deze scènes en andere kleine details, die overigens van ondergeschikt belang zijn aan het verhaal, volgen de film en het boek nagenoeg dezelfde verhaallijn. Het boek is (zoals wel vaker het geval) wel wat gedetailleerder, maar de film weet op een overtuigende manier het verhaal weer te geven. De film heeft een speelduur van iets meer dan twee uur, maar toch voelt het aan alsof een groot verhaal in een (te) kleine tijdsspanne is gepropt. Enerzijds reflecteert dit gevoel de spanning die Mazur moet hebben ervaren in de tijd dat hij undercover was. Maar omdat dit hele verhaal in totaal vijf jaar heeft geduurd, kan het bijna niet anders dan dat twee uur niet genoeg is om dit verhaal de ruimte te geven die het nodig heeft.
Geconcludeerd mag worden dat het boek en de film qua verhaallijn gelijk opgaan. Voor liefhebbers van dit soort verhalen komt het er dus vooral op aan welke van de twee media je het meeste aanspreekt. Beide kennen overigens hun eigen mankementen. Aan het verhaal doen die niets af, aan de ervaring soms wel. Het mankement van het boek is dat de omschrijving vanuit Robert Mazurs expertise ervoor zorgt dat de werking van witwaspraktijken voor een leek soms onduidelijk is. In de film wordt daar een stuk minder nadruk op gelegd, waardoor je er daar geen last van hebt. Voor de film is een verhaal van vijf jaar teruggebracht naar een film van twee uur, waardoor het soms gehaast en minder gedetailleerd aanvoelt. Maar ondanks deze mankementen zijn zowel de film als het boek een prima medium om ervaren te hebben.
